Η πανδημία τού κορονοϊού επιβεβαίωσε αυτό που όλοι μας ανεξαιρέτως είχαμε ξεχάσει: Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας!
Τα δελτία ειδήσεων ετούτη την Άνοιξη μοιάζουν περισσότερο με ανταποκρίσεις από το μέτωπο κάποιου ακήρυχτου πολέμου. Άνθρωποι τραυματισμένοι από την πανδημία κατά χιλιάδες να παλεύουν στην εντατική για ένα ξημέρωμα ακόμα κι άλλοι, άτυχοι αυτοί, να γίνονται μονάδες σε μια πρόσθεση θανάτου που κάνει ακόμα και το θεό να σαστίζει. Ένας πλανήτης σε εγκλεισμό, ένας πλανήτης σε φόβο, ένας πλανήτης που ανασαίνει βαριά και με δυσκολία προσπαθώντας με το βλέμμα τής ελπίδας να διαλύσει τη βαριά ομίχλη που κρύβει τον ορίζοντα. Κι όμως, η μοίρα μας είναι στα χέρια μας!
Η τεχνολογία, για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία, ήρθε για να βοηθήσει την ανθρωπότητα σε μια εξόχως δύσκολη στιγμή της.Η γνώση ταξιδεύει ταχύτατα για να συνδράμει την επιστημονική κοινότητα, οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να σπείρουν τη γνώση από μακριά ενώ το ίδιο το διαδίκτυο αναδεικνύεται σε έναν καλό σύντροφο που παλεύει να κρατήσει το ηθικό των έγκλειστων πολιτών μακριά από την κατηφόρα τής παραίτησης. Πλήθος διαδικτυακών εφαρμογών χρησιμοποιείται στα οικιακά εργαλεία ψυχαγωγίας, την έξυπνη τηλεόραση, τον υπολογιστή αλλά και το κινητό τηλέφωνο, για να παραμείνει ο άνθρωπος κοινωνικό ον και όχι μια απειροελάχιστη μονάδα μέσα στον ωκεανό της ανασφάλειας των ημερών. Η πύλη όμως της τεχνολογίας και του διαδικτύου φυλάσσεται από τον δικό της Ιανό, παρέχει δυνατότητες αλλά ταυτόχρονα ζητά και σοβαρά ανταλλάγματα! Διψά για να αποκτήσει τα στοιχεία τής ταυτότητάς μας, το φύλλο, την καταγωγή μας, την ηλικία μας, τις προτιμήσεις μας. Το σύστημα για να λειτουργήσει είναι προγραμματισμένο να ‘βλέπει’ μέσα στον άνθρωπο, να καταλάβει τα κομμάτια από τα οποία είναι χτισμένος, τον πηλό από τον οποίο σμιλεύτηκε μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια τής ψυχής του, αναζητά ακόμα και την αμαρτία που φυσάει μέσα στο μυαλό του. Το σύστημα τής τεχνολογίας απαιτεί ο άνθρωπος σήμερα να είναι διάφανος, σαν μια ασπρόμαυρη ακτινογραφία, για να μπορέσει να τον ‘διαβάσει’, να βρει την ουσία του και να την πουλήσει κι ύστερα, αφού εισπράξει το αντάλλαγμα, να δώσει ‘δωρεάν’ ή μη τις υπηρεσίες του!
Η τεχνολογία έχει μια διαβολική ικανότητα να θυμάται τα πάντα! Όλες της οι ευκολίες μοιάζουν στο τέλος κάθε ημέρας σαν τη μοναξιά μιας καταιγίδας που δεν μπορούμε να χαλιναγωγήσουμε κι από εφήμερη, που νομίζαμε ότι είναι, διαπιστώνουμε πως έχει μετατραπεί σε παντοτινή. Το χειρότερο μάλλον είναι πως πια δεν μπορούμε να πορευτούμε στη ζωή χωρίς οι επιλογές μας να καταγράφονται και να επεξεργάζονται, ενίοτε δε σε κάποια σκοτεινά γραφεία που καθ’ έξιν προβαίνουν σε ανήλιαγες δοσοληψίες. Ούτε καν να ελπίσουμε, να ονειρευτούμε, να χαρούμε, να ασθενήσουμε ή ακόμα και να αμαρτήσουμε! Ηθελημένα ή μη. Τι γυρεύουμε εμείς οι άνθρωποι σε τούτο τον κόσμο; Τι γυρεύουμε από τούτον το κόσμο; Μια ανάσα αέρα καθαρό, ένα κορμί γλυκό και ξένο για να κάνουμε το ταξίδι του Οδυσσέα πάνω του και ύπνο -ή ξύπνιο- γεμάτο όνειρα που δε στερεύουν ούτε την ώρα της στερνής ανάσας. Αυτά, ψηφιακά δεν μπορούν να χαραχτούν στον χρόνο κανενός μας, μπορούν όμως, και δυστυχώς έτσι γίνεται, να γίνουν αντικείμενο αγοραπωλησίας στον κόσμο της τεχνολογίας.
Σε μια ιστορική περίοδο που δεν μπορούμε ούτε να δώσουμε ούτε να πάρουμε κάτι χωρίς να μεσολαβήσει μια εμπορική δοσοληψία καθώς πάντοτε πίσω από τους γυαλιστερούς καθρέφτες τής ευκολίας κρύβεται πάντοτε μια οικονομική συναλλαγή, σήμερα που είναι εξόχως δύσκολο να κάνουμε μια ανθρώπινη συναλλαγή εκτός συμφέροντος και χωρίς να καταγραφεί, είναι επιτακτική ανάγκη να εργαστούμε ώστε να διασφαλιστεί η προστασία μας έναντι της εμπορικής εκμετάλλευσης τής ίδιας μας της ύπαρξης και της προσωπικότητάς μας. Διαρκής αγώνας η ελευθερία μα και η ανεξαρτησία. Η αναλογική! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι διάφανος παρά μόνο απέναντι στον εαυτό του. Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας!
