Φανταστείτε έναν επιστήµονα συγγραφέα βιβλίου ζωολογίας, ο οποίος στο κεφάλαιο για την αρκούδα µας πληροφορεί ότι η αρκούδα ζει στο δάσος. Στη συνέχεια µας πληροφορεί ότι επίσης τρώει στο δάσος, κυνηγάει στο δάσος, κοιµάται στο δάσος και αφοδεύει στο δάσος. Θα αναρωτηθείτε προς τι όλες αυτές πληροφορίες, αφού έχουµε ξεκαθαρίσει ότι η αρκούδα είναι ζώο του δάσους και άρα είναι αδύνατο να ζει στο δάσος αλλά να αφοδεύει στο Σύνταγµα.
Ας πάµε τώρα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος –σε αντιστοιχία µε τον συγγραφέα µελετητή της αρκούδας– είναι δεδοµένο ότι είναι πρωθυπουργός, άρα έχει την ευθύνη για τις κυβερνητικές αποφάσεις, οι υπουργοί του λογοδοτούν σε αυτόν και στα σοβαρά θέµατα που απασχολούν τη χώρα υλοποιούν την κυβερνητική γραµµή. Ολα γίνονται στο δάσος της διακυβέρνησής του. Εχει κάποιο νόηµα να διευκρινιστεί για παράδειγµα ότι ο υπουργός Εξωτερικών του Μητσοτάκη Νίκος ∆ένδιας είναι σε συνεννόηση µε τον πρωθυπουργό για όσα κάνει; Οτι υλοποιεί την κυβερνητική γραµµή; Οτι η αρκούδα εν ολίγοις αφοδεύει στο δάσος και όχι στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης; Προφανώς όχι.
Το βράδυ της περασµένης Πέµπτης, µετά τη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου ∆ένδια µε τον Τούρκο οµόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στην οποία ο Ελληνας υπουργός επέλεξε να τρίξει τα δόντια σε ζωντανή σύνδεση, το πρωθυπουργικό γραφείο µοίρασε ένα non paper. Σε αυτή την ανεπίσηµη ενηµέρωση ο πρωθυπουργός σηµείωσε µε εµφανές άγχος ότι όσα είπε και έκανε ο ∆ένδιας ήταν σε συνεννόηση µε τον ίδιο. Πρακτικά δηλαδή ενηµέρωσε µε αψυχολόγητο τρόπο ότι ο ∆ένδιας είναι υπουργός του ή, αν θέλετε, ότι η αρκούδα είναι όπως την ξέρουµε και την έχουµε συνηθίσει. Οποια ανάγκη έχει την ικανοποιεί στο δάσος.
Η παιδαριώδης αντίδραση (σε βαθµό που να φαίνεται ύποπτη) σε µια σοβαρή εξέλιξη στα εθνικά θέµατα συµπυκνώνει την τεχνητή προσπάθεια του Μητσοτάκη να θέσει τον εαυτό του µέσα στο κάδρο στο οποίο δεν τον τοποθέτησαν οι εξελίξεις. Ο Νίκος ∆ένδιας πολύ συνειδητά τοποθετήθηκε από τουρκικού εδάφους µε τρόπο που δεν συµβαδίζει µε την πολιτική του πρωθυπουργού. Εχει σηµασία ότι το έκανε µερικές µέρες αφότου ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραµανλής τοποθετήθηκε δηµόσια για τα ελληνοτουρκικά, καταδικάζοντας την πολιτική και την αντίληψη Σηµίτη, η οποία αποτελεί και αντίληψη Μητσοτάκη.
Από την πρώτη επαφή που είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης µε το ελληνοτουρκικό ζήτηµα από τη θέση του πρωθυπουργού έδειξε πως υιοθετεί υποχωρητική στάση, την οποία επιχειρούσε να εµφανίσει ως συνετή στάση αποτροπής κρίσεων. Στην πρώτη του συνάντηση µε τον Ερντογάν αναδείχθηκε στον πρώτο Ελληνα πρωθυπουργό που δεν έθεσε θέµα της προκλητικότητας της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα. Στον ενάµιση χρόνο πρωθυπουργίας του το «Ορούτς Ρέις» µπαινοβγαίνει στην ελληνική ΑΟΖ ανενόχλητο, ενώ η ελληνική κυβέρνηση παράγει επιχειρήµατα δικαιολόγησης της τουρκικής προκλητικότητας. Ανοησίες του τύπου «µε παρέσυρε το ρεύµα» ή «έχει θόρυβο και δεν µπορεί να κάνει χαρτογράφηση του βυθού» προωθήθηκαν ως επίσηµη επιχειρηµατολογία της ελληνικής κυβέρνησης για να καλύψουν την υποχωρητικότητά της.
Ο πρωθυπουργός, όπως αποκαλύφθηκε από την τουρκική πλευρά, επέλεξε τη µυστική διπλωµατία, πεδίο της οποίας ήταν όλες οι διαφορές που παρουσίαζε ως υπαρκτές ο Ερντογάν, από την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών έως τα έξι µίλια, ενώ πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι µεταξύ των δύο χωρών η διαφορά είναι µία και αφορά τον καθορισµό ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Στη συµµαχία Τουρκίας – Λιβύης µέσα από ένα κοινό σύµφωνο η Ελλάδα στάθηκε επίσης υποχωρητική, ενώ µόλις πριν από µερικές µέρες ο Μητσοτάκης µετά την επίσκεψή του στη Λιβύη πανηγύριζε για νίκη, την ώρα που ο Λίβυος οµόλογός του µόλις τον αποχαιρέτησε έτρεξε να επιβεβαιώσει τη συµφωνία του µε τον Ερντογάν.
Η τακτική του πρωθυπουργού και η αντίληψη διαχείρισης των εθνικών θεµάτων είτε τυχοδιωκτικά (µακεδονικό) είτε οπορτουνιστικά, σαν να πρόκειται για µπίζνες µε ανώνυµη εταιρεία, δηµιουργούν σοβαρό πρόβληµα στο εσωτερικό της Νέας ∆ηµοκρατίας. Είτε ο Νίκος ∆ένδιας έδρασε µε το θυµικό και τα πατριωτικά αντανακλαστικά είτε σε συνεννόηση µε τον Καραµανλή και τον Σαµαρά για να δώσει µήνυµα στον Μητσοτάκη, έχουµε ένα πολύ συγκεκριµένο αποτέλεσµα. Ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται λίγος (και) στα θέµατα της διαχείρισης των εθνικών θεµάτων και αυτό πλέον δεν το λένε οι αντίπαλοί του αλλά το απέδειξε ο υπουργός του.
∆εν είναι τυχαίο ότι ο Νίκος ∆ένδιας επέστρεψε στο κτίριο του υπουργείου Εξωτερικών επευφηµούµενος από διπλωµάτες και προσωπικό, που δήλωσαν ανακουφισµένοι. Στον κοµµατικό χώρο της Ν∆ η έξαρση του ΥΠΕΞ είναι η τόνωση που είχε ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα υπονοµεύει τον ρόλο του Μητσοτάκη. Ο υπουργός είπε όσα δεν έλεγε και µάλλον δεν ήθελε να πει ο πρωθυπουργός. Ανακούφισε τον πολιτικό του χώρο, αλλά κατέδειξε και πού οφειλόταν η απογοήτευσή του. Στον άνθρωπο που έχει ως αρχηγό.
Οσο ο Μητσοτάκης έκανε τα θερινά µπάνια του ο ∆ένδιας ήταν αυτός που υπέµενε αµίλητος τις βόλτες των Τούρκων στο Αιγαίο. Να όµως που την ώρα που ο πρωθυπουργός ήταν απασχοληµένος µε το τένις του ο ∆ένδιας αποφάσισε να πάρει το αίµα του πίσω, εκφράζοντας και ένα µεγάλο κοµµάτι του κυβερνώντος κόµµατος.
Ο Μητσοτάκης είναι πλέον εγκλωβισµένος στη γραµµή ∆ένδια και µετά την αναγνώριση που έχει η γραµµή αυτή (γι’ αυτό άλλωστε επέλεξε να πει ότι είναι και δική του) δηµιουργείται µια ιδιότυπη οµηρία του από τον υπουργό Εξωτερικών. Τα πράγµατα θα γίνουν ακόµη πιο δύσκολα αν ο Ερντογάν επιλέξει κι αυτός τη σκληρή γραµµή, αφού θα είναι δύσκολο ο Ελληνας πρωθυπουργός να υπαναχωρήσει από κάτι που δεν επέλεξε και το οποίο έχει τη στήριξη του κόµµατός του. Βραχυπρόθεσµα, ο υπουργός Εξωτερικών δηµιουργεί τετελεσµένα γεγονότα για τον Μητσοτάκη λίγο πριν από την πενταµερή διάσκεψη στη Γενεύη και προβλήµατα που δεν φανταζόταν.
Είτε το επέλεξε είτε όχι, ο Νίκος ∆ένδιας έχει θέσει υποψηφιότητα ως ηγέτης της Ν∆. Επιπλέον, η ακέφαλη καραµανλική πτέρυγα αναγνωρίζει στο πρόσωπό του την ισχυρή εκπροσώπηση που ήταν χαµένη στις αδιόρατες προθέσεις του Κώστα Καραµανλή και στην αµηχανία των υποστηρικτών του. Ταυτόχρονα, η απειλή ∆ένδια κινητοποιεί στο εσωτερικό του κόµµατος και άλλες φυγόκεντρες δυνάµεις. Κοµµατικοί δελφίνοι αλλά ακόµη και φιλόδοξοι µπακαλιάροι όταν διαπιστώσουν ότι δηµιουργείται περιβάλλον διαδοχής θα µπουν µηχανικά στον ρόλο του αυτοπροσδιορισµού και της διεκδίκησης.
Στο εσωτερικό της Ν∆ δηµιουργείται αργά αλλά σταθερά µια άγρια πανίδα, που µπορεί να αποδειχθεί σαρκοβόρα. Και δεν µιλάµε µόνο για αρκούδες.
