Έχουν περάσει κιόλας 12 χρονιά από την στιγμή που μια ολόκληρη γενιά ήρθε αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα.
Έχουν περάσει 12 ολόκληρα χρονιά από τη στιγμή που ένας νέος άνθρωπος, ένα παιδί, 15 ετών έχασε άδικα την ζωή του από την σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα. Πέρασαν 12 χρόνια από τότε η ίδια σφαίρα που δολοφόνησε ένα παιδί, η ίδια σφαίρα στιγμάτισε μια ολόκληρη γενιά.
Θυμάμαι εκείνη την Δευτέρα στο σχολειό, που στην τάξη επικρατούσε απολυτή ησυχία.
Θυμάμαι όλους τους καθηγητές να μην μπορούν να εκφράσουν ακριβώς το τι συνέβαινε.
Θυμάμαι την τάξη γεμάτη και την παρομοίωση ενός καθηγητή, ότι στο μοναδικό άδειο θρανίο θα μπορούσε να κάθεται ο Αλέξανδρος.
Αμέσως μετά θυμάμαι και τις πρώτες πορείες. Οι μνήμες είναι ζωντανές. Κατεβαίναμε στο δρόμο και νιώθαμε κενοί, νιώθαμε την αδικία και την αγανάκτηση, την οργή. Επικρατούσε ανησυχία και άγχος για το τι πρόκειται να συμβεί αλλά και μια έντονη ανάγκη για να συμβεί κάτι. Δεν μπορούσαμε να παραμείνουμε σιωπηροί.
Τότε εμείς είχαμε κατεβεί με ένα πανό που έλεγε ότι «είμαστε πολύ μικροί για να μην έχουμε όνειρα και πολύ μεγάλοι για να έχουμε αυταπάτες».
Η κατάσταση βέβαια που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την σημερινή. Παρουσιάζει μάλιστα τρομακτικές ομοιότητες:
Πίσω στο 2008, τότε, τα σενάρια για την επερχόμενη οικονομική κρίση επικυρώνονται με την ανακεφαλαιοποίηση της εθνικής τράπεζας ύψους 28 δις. Τότε η νεολαία ήταν πάλι στο στόχαστρο για λόγους ασφάλεια. Τότε ένιωθε ότι ασφυκτιά μέσα σε ένα δυσμενές πλαίσιο. Τότε η νέα γενιά διαμαρτύρονταν γιατί καλούνταν να ζήσει με 700 ευρώ με ανασφάλιστη εργασία και επισφάλεια, ένα μισθό που δεν μπορούσε να εξασφαλίσει βασικές βιοτικές ανάγκες.
Στο σήμερα χάρισαν στην Aegean 120 εκ και στην Τράπεζα Πειραιώς κοντά στα 2 δις την στιγμή που η κυβέρνηση ψηφίζει νόμο για την πτώχευση φυσικών προσώπων ενώ το σχέδιο Πισσαρίδη επανέρχεται σαν μνημονιακό φάντασμα για να εκδικηθεί ότι προσπάθησε να κάνει η κυβέρνηση της Αριστεράς μεταξύ 15-19. Η νέα γενιά είναι ξανά στο στόχαστρο, αυτή τη φορά για λόγους δημόσιας υγείας. Από τους ταραξίες της τυφλής βίας, στους ανώριμους ανέντιμους που διασπείρουν την πανδημία. Αυτή είναι η νέα γενιά για την δεξιά.
Επιπλέον σήμερα, η ανεργία μαστίζει την νέα γενιά. Η επισφάλεια είναι ο κανόνας. Οι περισσότεροι νέοι και νέες ζουν με 200 -300 ευρώ και πολλοί ακόμη δεν έχουν καταφέρει να φύγουν από το παιδικό τους δωμάτιο. Μέρα με την μέρα η κρίση μεταφέρετε από τον ένα κλάδο στον άλλον. Η εστίαση έχει διαλυθεί, 7 στις 10 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν ξέρουν αν θα ξανά ανοίξουν μετά το τέλος του lockdown.
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος τότε ήταν μονό η αφορμή. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήταν το εφαλτήριο που οδήγησε μια ολόκληρη γενιά να εξεγερθεί. Να υψώσει ανάστημα μπροστά σε ο,τι την χώριζε από το δικαίωμα στο όνειρο. Η εξέγερση του Δεκέμβρη κατάφερε να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις.
Ο Δεκέμβρης ήταν μια εξέγερση από το μέλλον που άνοιξε δυνατότητες. Παρότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα για να ξεχαστεί. Άλλωστε αυτή την κανονικότητας της βαρβαρότητας προσπαθούν τόσα χρόνια να οικοδομήσουν»
Η βία της εξέγερσης όμως κάθε άλλο από τυφλή ήταν. Όπως θυμίζει ο Σλαβόι Ζίζεκ σχετικά με το θέμα:
“Η παγίδα είναι, ότι η υποκειμενική και η αντικειμενική βία μπορούν να γίνουν αντιληπτές από τη ίδια σκοπιά ‘ η υποκειμενική βία βιώνεται ως τέτοια με φόντο ένα προϋποτιθέμενο μηδενικό επίπεδο μη βίας. Θεωρείται ως μία διατάραξη της “φυσιολογικής” ειρηνικής κατάστασης των πραγμάτων. Ωστόσο, η αντικειμενική βία είναι ακριβώς η βία που ενυπάρχει σε αυτή τη “φυσιολογική” κατάσταση πραγμάτων. Η αντικειμενική βία είναι αθέατη, εφόσον συντηρεί εκείνο ακριβώς το μηδενικό επίπεδο σε σύγκριση με το οποίο αντιλαμβανόμαστε κάτι, ως πράξη υποκειμενικής βίας. Η συστημική βία είναι συνεπώς κάτι σαν την περίφημη “σκοτεινή ύλη” της φυσικής, το απαραίτητο συμπλήρωμα μίας υπερβολικά εμφανούς υποκειμενικής βίας. Μπορεί να είναι αθέατη, αλλά θα πρέπει να τη λάβουμε υπόψιν, αν θέλουμε να κατανοήσουμε ότι στην αντίθετη περίπτωση μοιάζει να είναι “ανορθολογικά” ξεσπάσματα υποκειμενικής βίας.”
(Βία, έξι λοξοί στοχασμοί. Εκδόσεις Scripta, Απρίλιος 2010)
Είναι πολύ σημαντικό όμως ότι η τότε ανάγνωση της συγκυρίας εξηγείται επακριβώς από το παραπάνω απόσπασμα.
Αυτοί που τότε αλλά και σήμερα έβλεπαν ως δικαιολογημένη την δολοφονική πράξη του Κορκονέα,αυτοί που τότε αλλά και σήμερα έβλεπαν ως κατηγορηματική την ύπαρξη ενός νέου στα Εξάρχεια και προέβαιναν στην δικαιολόγηση του δράστη, λειτούργησαν και λειτουργούν πέραν κάθε λογικής.
Αντιλαμβάνονται όμως, έστω και ακούσια, το πώς μπορεί να χαρακτηριστεί η οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης – βίαιη ή μη – ως υποκειμενική βία. Αρκεί απλά και μόνο να πλήξουν τον πολιτικό τους αντίπαλο πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων.
Και για όσους όμως πραγματικά θεώρησαν ως απαράδεκτη και αποτρόπαια πράξη την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, είναι σημαντική η παραπάνω διάκριση σε ότι αφορά την βία.
Σύσσωμο τότε, τόσο το αστικό πολιτικό σύστημα, όσο και το ΚΚΕ καταδίκασαν εμμέσως πλην σαφώς την βία απ’όπου κι αν προέρχεται.
Αυτονόητο ακούστηκε. Λογικό… Πολιτικά ορθό…
Όμως δεν διέκριναν, αυτή την διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα σε αυτό που χωρίζει με ένα πέπλο αορατότητας την υποκειμενική από την αντικειμενική βία.
Είδαν απλά το προφανές. Την δολοφονία του Αλέξη.
Το ορατό της “μηδενικής” βάσης αντικειμενικής βίας που κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει.
Το υποστήριγμα που σαν βάση λειτουργούσε όμως, της όλης αγανάκτησης της νέας γενιάς παρέμενε αόρατο ως “σκοτεινή ύλη.
Έμοιασε τότε αυτή η υποκειμενική βία… ανορθολογική για πολλούς.
Η εξέγερση εν τέλει, με αυτή την αντιμετώπιση που έχαιρε τότε, από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, παρερμηνεύτηκε.
Οφείλεται στην ορατότητα του προφανούς μεν, αλλά στην τύφλωση δε, σε ότι αφορούσε το τότε παγόβουνο, που η νέα γενιά όδευε ολοταχώς από μια γενικευμένη, αντικειμενική και αόρατη για κάποιους βία, που αντιμετώπιζε από το πολιτικό σύστημα.
Αυτή η μυωπική αντιμετώπιση συνεπώς, οδήγησε κομμάτι της κοινωνία να ερμηνεύσει τον Δεκέμβρη ως μία γενίκευση της βίας. Ως έναν πρώιμο οιωνό της θεωρίας τον δύο άκρων και εν τέλει να ισχυροποιήσει την ερμηνεία της δεξιάς ότι ο Δεκέμβρης ήταν κυρίως μια εξέγερση της φωτιάς, της καταστροφής, και της τυφλής αντίδρασης που οφειλόταν στην υποκειμενική βία. Που ασκήθηκε δηλαδή από τους τάχα άμυαλους αλλά δικαιολογημένα αγανακτισμένους νέους.
Μα ο Δεκέμβρης δεν μπορεί να ήταν και δεν ήταν κυρίως αυτό. Ήταν οι μαθητές και οι μαθήτριες. Ήταν φοιτητές και φοιτήτριες. Νέοι και νέες και όχι μόνο, που γεμάτοι οργή φώναξαν, αντέδρασαν, διαδήλωσαν… μα δεν άσκησαν βία. ΑΥΤΟΣ! ήταν ο Δεκέμβρης του 2008.
Σε αυτό το θερμό Δεκέμβρη ο ΣΥΡΙΖΑ και η τότε νεολαία Συνασπισμού ήταν κομμάτι της κοινωνίας. Άρθρωσαν επιχειρήματα και στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις την αντίδραση ενάντια στην νέα βαρβαρότητα, την στιγμή που τόσο τα μεγάλα κόμματα όσο και οι νεολαίες του είτε άναβαν κεριά, είτε έμπαιναν εμπόδιο στις συνελεύσεις των φοιτητών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείλιασε προς όφελος μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, να στήσει ανάχωμα και να υπερασπιστεί το δίκιο των εξεγερμένων μαζών.
Σήμερα η νέα γενιά πάλι βρίσκεται στο στόχαστρο. Οι κοινωνικοί αυτοματισμοί που δημιουργεί η κυβέρνηση, σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τα ουσιαστικά προβλήματα. Η διάλυση κοινωνικού κράτους, η μη στήριξη της δημόσιας υγείας, ο πτωχευτικός κώδικας, η νομιμοποίηση της δεκάωρης εργασίας δημιουργεί στην κοινωνία το αίσθημα της αντίστασης στην πραγματικότητα που έρχεται. Η κυβέρνηση προσπαθεί να διασπάσει το κύμα συσσωρευμένης αμφισβήτησης δημιουργώντας εχθρούς στις τάξεις της κοινωνίας και καταστέλλει σφοδρά όποια πράξη αντίστασης.
Ως νεολαία της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είμαστε πεπεισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την κοινωνία, η κοινωνία μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ μπορούν και πρέπει να αλλάξουν την πραγματικότητα προς το συμφέρον των πολλών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ που στις τάξεις του θα χωρέσουν οι νέοι και οι νέες, οι άνθρωποι του μόχθου, της ανεργίας, της επισφάλειας, της αλληλεγγύης, όλοι εκείνες και εκείνες που υπερασπίζονται τη ζωή και τα δικαιώματά τους απέναντι σε ένα σύστημα παρουσιάζει την αδικία ως αρετή και την εκμετάλλευση ως πρότυπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ που θα εκπροσωπεί τους νέους και τις νέες, τους συνταξιούχους, των κόσμος της εργασίας και της ανεργίας, την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, τους μετανάστες, την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, όλοι αυτοί που φαινομενικά εμφανίζονται ως μειοψηφίες ουσιαστικά όμως αποτελούν την συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είναι που θα αλλάξει την κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ που δεν φοβάται, ο ηγεμονικός, ο μαζικός, ο προοδευτικός, ο αριστερός, ο ριζοσπατικός ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ .
Αυτόν το ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ θέλουμε και γι αυτόν θα παλεύουμε!
*Γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ – Α Αθήνας
