Ο David Bowie, ο Iggy Pop, ο Andy Warhol κι ο Lou Reed συμπρωταγωνιστούν σε μια διαστημική περιπέτεια μέσα από το κόμικ μιας νέας δημιουργού, της Μαρίας Όλιας Ντακογιάννη.
Όπως δηλώνει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η ιδέα του Starman «γεννήθηκε από τότε που το μουσικό σταυροδρόμι που υπηρετώ από πολύ μικρή ηλικία με οδήγησε στο έργο αυτού του υπέρ-καλλιτέχνη, του David Bowie.
Δεν μπορούσα να μην αξιοποιήσω τα ερεθίσματα-ίχνη που άφηνε στο διάβα του, με την μοναδική του φυσιογνωμία και μουσική ταυτότητα. Οποιοσδήποτε ασχολείται σοβαρά με τη μουσική και εμβαθύνει στα δισκογραφικά δείγματα, που είναι άφθονα, κάποια στιγμή αν ακολουθήσει σωστά τα αποτυπώματα θα οδηγηθεί στον Bowie. Επηρέασε με το έργο του το σύνολο των καλλιτεχνών που επιλέγω να θαυμάζω, άφησε κληροδότημα στην ανθρωπότητα μια ασύλληπτα ποικιλόμορφη δισκογραφία, η οποία κυμαίνεται από τους πιο ποπ μέχρι τους πιο πανκ ήχους. Το χρέος του ως ερμηνευτής αλλά και ως παραγωγός αποτέλεσαν πρώτη ύλη για να ανθίσουν μια σειρά σπουδαίων καλλιτεχνών».
Όπως χαρακτηριστικά λέει η κ. Ντακογιάννη «δεν είναι όμως μόνο η μουσική του που με ενέπνευσε και συνέβαλε στην επιλογή του θέματος, όσο η ίδια του η ιδιοσυγκρασία. Πρόκειται για έναν αληθινό δημιουργό, τον μειώνουμε με το να τον χαρακτηρίζουμε απλώς μουσικό».
Για την νεαρή καλλιτέχνιδα ο David Bowie «υπήρξε ένα πλάσμα που άλλαζε πουκάμισα για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των ανθρώπων αλλά και τις τάσεις της τέχνης, έβλεπε τις αλλαγές από το διάστημα, προτού τις αντιληφθούν οι καιροί. Υπήρξε ένας πραγματικός Starman, ένας μικρός πρίγκιπας- αυτή την εικόνα του Bowie ως περιπλανώμενος πρίγκιπας του Γαλαξία μου την εντύπωσε ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος και έχει απόλυτο δίκιο».
«Τι πιο δελεαστικό λοιπόν από το να δημιουργήσω κάτι με πρωταγωνιστές τους πιο εκκεντρικούς καλλιτέχνες μιας-όχι και τόσο μακρινής σε μένα- κουλτούρας η οποία θα απηχεί από γενιά σε γενιά ανεξίτηλα μέσα από το μεγαλείο της;», αναρωτιέται η κ. Ντακογιάννη και προσθέτει: «Ο Iggy Pop, (ο Dog του κόμικ ) ο Lou Reed (θα τον συναντήσετε ως Biba) και ο Andy Warhol (Drella), υπάρχουν άραγε πιο ιδανικοί για μια “εξωγήινη” περιπέτεια χαρακτήρες; Και όταν λέμε εξωγήινη δεν εννοούμε απόκοσμη και ξένη σε εμάς… αλλά ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορεί να ήταν… παρά αστέρια που έπεσαν στη Γη».
Η ιστορία του Starman απευθύνεται σε δύο βασικούς τύπους αναγνωστών. «Ίσως κλίνει λίγο περισσότερο σε ένα κοινό μεγαλύτερης ηλικίας, που φυλλομετράει το κόμικ με νοσταλγία για τις λαμπρές ημέρες του Ziggy ή του μαγικού τριπτύχου καλλιτεχνών που μεγαλουργούσε στο διχασμένο ακόμη Βερολίνο. Ωστόσο, επειδή η φύση του κόμικ είναι περισσότερο προϊόν μυθοπλασίας, καθώς φρόντισα να δώσω στους ήρωες μια δική τους ταυτότητα ανεξάρτητη από τα πραγματικά πρόσωπα στα οποία αντιστοιχούνται, το νεαρό κοινό δεν χάνεται σε ένα άγνωστο περιβάλλον», λέει η καλλιτέχνιδα.
«Πρέπει βέβαια να παραδεχτώ», προσθέτει, «πως έχω “κρύψει” κάποιες λεπτομέρειες- απολαυστικές για τους γνώστες, οι οποίες αναπτύσσονται σε επίπεδα, ανάλογα με το πόσο σχετικός είναι ο αναγνώστης. Το διαστημόπλοιο-μπανάνα (αναφορά στους Velvet Underground), το ρομποτάκι-κονσέρβα, οι στίχοι των τραγουδιών του Bowie και πολλά ακόμη είναι τα λεγόμενα “easter eggs” που καλούν τους λάτρεις αυτής της κουλτούρας να τα ανακαλύψουν. Αυτό που είναι πραγματικά παρηγορητικό, είναι η διαπίστωση του πόσο οικεία είναι τελικά όλα αυτά σε αρκετά άτομα νεαρότερης ηλικίας… καθώς πολλοί συνομήλικοι μου φάνηκαν να συμμετέχουν στο δημιουργικό αυτό παιχνίδι θησαυρού».
Φέτος είναι η πρώτη φορά που συμμετέχει στο comicdom «χάρη στον μέντορα και δάσκαλο μου, τον Σπύρο Δερβενιώτη τον οποίο προσέγγισα μόλις λίγους μήνες πριν… Τότε ακόμη πίστευα πως ο πρώτος νόμος των κόμικ είναι η κατάκτηση της σχεδιαστικής δεινότητας. Και από την πρώτη στιγμή ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος με ενθάρρυνε να εκμεταλλευτώ τη δημιουργικότητα μου, τη φαντασία μου και να ξετυλίξω αυτή την ιστορία».
Η αρχή αυτού του ταξιδιού, όπως εξομολογείται «έγινε από τα οκτώ μου χρόνια. Από τότε που οπτικοποιούσα σε μορφή καρτούν τα οικεία μου πρόσωπα, τους συμμαθητές μου και έπλαθα ολοσέλιδες ιστορίες. Το 2017, έτος που πήρα το πτυχίο μου από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, έχοντας ανακαλύψει εκ νέου πόσο πολύ με ελκύουν οι Τέχνες, τα Μουσεία και με αισθητή ακόμη την παρουσία της μουσικής στη ζωή μου, αποφάσισα να περάσω κι επισήμως στα χρόνια της ωριμότητας, εκπληρώνοντας μια υποχρέωση που όφειλα στον παιδικό εαυτό μου».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Φωτογραφίες: Μαρία Όλια Ντακογιάννη
