Με αφορμή την κυκλοφορία του εξαιρετικού «The Screaming of the Valkyries», ο τραγουδιστής Dani Filth μιλάει για τα θέματα που πραγματεύεται ο νέος δίσκος των Cradle of Filth, για το νέο τοπίο που έχει διαμορφωθεί στον ακραίο ήχο, αλλά και για τη συνεργασία με τον Εντ Σίραν.
Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Existence Is Futile» στο πλαίσιο του οποίου οι Cradle of Filth έκαναν δύο στάσεις στη χώρα μας, οι βετεράνοι του ακραίου ήχου επιστρέφουν με το 14ο άλμπουμ τους με τίτλο «The Screaming of the Valkyries» που πιστοποιεί ότι το συγκρότημα περνάει μια δεύτερη νιότη. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η κουβέντα μας με τον άνθρωπο που με τις συνθέσεις του και τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής του γράφει τη δική του ιστορία στον ακραίο ήχο εδώ και τουλάχιστον μια τριακονταετία.
Το νέο άλμπουμ επισφραγίζει την άποψή μου ότι οι Cradle of Filth διάγουν μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ιστορίας τους. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει σε αυτό το γεγονός ότι ο βασικός κορμός της μπάντας παραμένει ο ίδιος εδώ και μια δεκαετία;
Σαφώς και είναι σημαντικό να έχουμε ένα σταθερό κορμό, είναι κάτι που βοηθάει να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας αφού ο πυρήνας είναι αυτός που γνωρίζει ακριβώς τι θέλουμε να γράψουμε και πού θέλουμε να πάμε. Από την άλλη βέβαια η ένταξη των δύο νέων μελών το 2022 έφερε ένα φρέσκο αέρα στη μπάντα, καθώς τόσο ο Donny Burbage (κιθάρα) όσο και η Zoe Marie Federoff (πλήκτρα, γυναικεία φωνητικά) συνεισέφεραν στο νέο άλμπουμ.
Στο οποίο για μια ακόμη φορά έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα.
Ακριβώς. Υπάρχει αγάπη, σεξ, πάθος, απόγνωση, θάνατος, αναφορές σε θρησκευτικά ζητήματα. Είναι συναισθήματα και καταστάσεις που αφορούν την καθημερινότητά μας και πάντα μας απασχολούσαν. Θα έλεγα όμως ότι πάνω απ’ όλα είναι ένα άλμπουμ που εμπνέει ελπίδα ειδικά μάλιστα αν το συγκρίνουμε με τον προηγούμενο δίσκο μας. Μπορεί να κλείνει με μια ζοφερή αναφορά σε στον κατακλυσμό αλλά είναι αλήθεια ότι συνολικά το άλμπουμ αφήνει μια θετική νότα, κάτι που ακούγεται παράδοξο για ένα black metal άλμπουμ, αφού ακόμα και μέσα από την τραγικότητα κάποιων τραγουδιών αυτό που μένει είναι η αισιόδοξη πλευρά. Σκοτεινό μεν, γεμάτο ελπίδα δε. Το «To live deliciously» ή το «Non omnis moriar», για παράδειγμα, είναι τέτοια τραγούδια που όσο σκοτεινά και αν ακούγονται τελικά καταλήγουν με την προτροπή να απολαμβάνουμε ο,τιδήποτε μας αρέσει αλλά πάντα με σεβασμό στους ανθρώπους γύρω μας.
Οι Cradle of Filth εμφανίστηκαν στο προσκήνιο σε μια εποχή που το black metal ήταν συνυφασμένο με ανάποδους σταυρούς, μυστικιστικές τελετές, ακόμα και με καμένες εκκλησίες. Με την πάροδο του χρόνου αυτό άλλαξε…
Ναι και αυτό ήταν σαφώς ένα θετικό βήμα.
Με δεδομένο λοιπόν ότι το τοπίο έχει αλλάξει πάρα πολύ σε σχέση με το πρώτο κύμα του ιδιώματος, ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι βασικές αρχές που πρέπει να ακολουθεί ένα black metal συγκρότημα σήμερα;
Δεν είναι εύκολο να το απαντήσω αυτό, ειδικά από τη στιγμή που θεωρώ τους Cradle of Filth ως μια μπάντα που παίζει heavy metal σε μια πιο ακραία έκφανση. Την περίοδο που εμείς ξεπηδήσαμε ήταν σε εξέλιξη το δεύτερο κύμα που εκφραζόταν μέσα από εντελώς διαφορετικά συγκροτήματα που όλα όμως ανέμιζαν τη σημαία τους black metal. Είχαμε τους Moonspell από την Πορτογαλία, τους Necromantia από την Ελλάδα, τους Impaled Nazarene από τη Φινλανδία, τους Mayhem από τη Νορβηγία και πολλές άλλες πολύ ενδιαφέρουσες μπάντες που δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους. Σήμερα υπάρχουν τα συγκροτήματα που θέλουν να παίζουν σαν τους Immortal και τους Emperor, κάτι που είναι σαφώς ευπρόσδεκτο, αλλά υπάρχει και μια πολύ μεγάλη τάση για πειραματισμούς στον ακραίο ήχο. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι οι Dødheimsgard και οι Zeal & Ardor, που μπορεί πολλοί να μην τους θεωρούν black metal όμως κατά τη γνώμη μου είναι. Θέλω να πω ότι λοιπόν ότι και σήμερα υπάρχουν πάρα πολλές περίεργες και αξιόλογες ταυτόχρονα μπάντες που ακούγονται διαφορετικές. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η πρωτοτυπία και όχι να προσπαθούμε να περιοριστούμε σε κάποιες «αρχές» γιατί το black metal έχει ξεφύγει και έχει μπει σε μονοπάτια που μπορεί να χαρακτηριστούν ακόμα και mainstream.
Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να ξεχωρίσετε σε μια εποχή που το black metal ήταν συνώνυμο της νορβηγικής σκηνής;
Αυτό συνέβαινε γιατί υπήρχε ένας φάρος στη Νορβηγία που η λάμψη του δεν ήταν άλλη από τις φλεγόμενες εκκλησίες και αυτό είχε αντίκτυπο σε όλη τη σκηνή. Έβαλαν το black metal στο επίκεντρο της προσοχής για τους λάθος λόγους και όχι για τις πολύ καλές μπάντες που υπήρχαν. Ακόμα και εμάς είχε ανακρίνει τότε η αστυνομία επειδή ήμασταν η μοναδική βρετανική black metal μπάντα και είχαμε επαφές με τη νορβηγική σκηνή και πρόσωπα που απασχολούσαν τότε τις αρχές με όσα έκαναν για να δουν αν είχαμε κι εμείς παρόμοιες διαθέσεις. Εμείς πέρα από τη μουσική μας είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε και με ένα πολύ καλό ανεξάρτητο γραφείο που μας έκλεισε συναυλίες με πολύ σημαντικά ονόματα όπως οι Cannibal Corpse, οι Cancer, οι Bolthrower και αυτό αποτέλεσε το εφαλτήριο για να παίξουμε με συγκροτήματα που ήταν πιο κοντά στο δικό μας ύφος. Ήμασταν εκείνοι που άνοιγαν τις συναυλίες στην πρώτη περιοδεία των Emperor και κερδίσαμε έτσι τον σεβασμό και άρχισαν να μας παίρνουν στα σοβαρά μετά από μια δύσκολη περίοδο που δεν μας έδιναν και τόση σημασία. Σιγά σιγά άρχισαν και πολλά περιοδικά και fanzines να αναφέρονται στους Cradle of Filth ως μια πρωτότυπη βρετανική black metal μπάντα σε μια περίοδο που η Βρετανία ήταν το επίκεντρο της μουσικής και κάπως έτσι πήραμε τα πάνω μας.
Υπήρξε μια περίοδος που κι εσύ ήσουν μέσα στο κομμάτι αυτό με τη δική σου στήλη στο βρετανικό Metal Hammer. Αληθεύει ότι όταν ήσουν μικρός ήθελες να γίνεις δημοσιογράφος;
Ναι, είχα τη στήλη Dani’s Inferno και προσπαθούσαν να γίνω δημοσιογράφος. Κάποια στιγμή αποσύρθηκα για λίγο για να κυνηγήσω το όνειρό μου με τη μπάντα και μετά επέστρεψα παράλληλα. Πέρα από αυτό όμως, όσο καλή και αν ήταν αυτή η στήλη, δύσκολα θα είχε μέλλον γιατί είχα να αντιμετωπίσω και έναν εσωτερικό εχθρό που δεν ήταν άλλος από έναν αρχισυντάκτη που το πρώτο που έκανε μόλις ανέλαβε ήταν να με απολύσει.
Αν την είχες ακόμα αυτή τη στήλη για τι θα ήθελες να γράφεις;
Θα προσπαθούσα να διατηρήσω έναν προσωπικό χαρακτήρα με αναφορές σε ταξίδια και τόπους που έχω γνωρίσει, κάτι σαν ημερολόγιο περιοδείας, να είναι χιουμοριστική, αλλά και με τη δική μου ματιά πάνω στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μουσική βιομηχανία σήμερα μέσα από τις πλατφόρμες, η είσοδος της τεχνητής νοημοσύνης κ.ά.
Μιας και την ανέφερες, η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάτι που σε φοβίζει;
Όπως με ένα φτυάρι μπορείς να σκάψεις τα θεμέλια ενός σπιτιού αλλά και έναν τάφο έτσι και το AI μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό ή για κακό. Σε κάθε περίπτωση το βρίσκω εφιαλτικά ενδιαφέρον ειδικά σε ό,τι αφορά στον τρόπο με τον οποίο αρχίζει να αφομοιώνεται στην τέχνη. Πρόσφατα ήμουν στη Φλωρεντία και θαύμαζα όλα αυτά τα έργα τέχνης που πήραν αιώνες για να ολοκληρωθούν και σκέφτομαι ότι με το AI θα μπορούν να γίνουν μέσα σε λίγες ώρες. Ομοίως και με τη μουσική. Ένας πολύ καλός μου φίλος που είναι ικανότατος προγραμματιστής μου έδειξε κάποτε ένα αρχείο AI που μέσα σε είκοσι λεπτά μου έγραψε ένα τραγούδι ακολουθώντας απλά τις οδηγίες μου σε σχέση με το τι ύφος θέλω να έχει, τι ρυθμό, τους στίχους κλπ. Και αυτό έγινε πριν από δύο χρόνια. Πλέον μπορείς το βράδυ να ζητήσεις ένα τραγούδι που θα έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως π.χ. τα τύμπανα του Ντέιβ Λομπάρντο στο «Raining Blood», τα φωνητικά του τάδε τραγουδιστή, την παραγωγή να ακούγεται σαν του δείνα, να πέσεις για ύπνο και όταν ξυπνήσεις να το έχεις. Στις αυτοκινητοβιομηχανίες τα πάντα γίνονται αυτοματοποιημένα από τα ρομπότ και πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσο κοντά είμαστε στο να μας εξυπηρετούν ρομπότ στις παμπ και πόσο αργά θα είναι όταν η τεχνητή νοημοσύνη αφομοιωθεί σε βαθμό που να επηρεάζει τις πραγματικές δουλειές… Το ζήτημα είναι να μην χαθεί ο έλεγχος.
Μετά από τόσα χρόνια, τι είναι πιο σημαντικό για σένα. Να ικανοποιείς τους παλιούς οπαδούς των Cradle of Filth ή να φέρνεις νέο αίμα στο άρμα;
Δεν μπορώ να επιλέξω. Προφανώς και έχουμε πολλούς παλιούς οπαδούς και δεν θέλουμε να τους αγνοούμε. Όπως κάθε άλμπουμ έτσι και το «The Screaming of the Valkyries» γράφτηκε έχοντας το μυαλό μου σε αυτούς. Το σημαντικό για εμάς είναι να παραμένουμε ο εαυτός μας και να γράφουμε καλή μουσική.
Ομολογώ ότι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα ήταν να δω τους Cradle of Filth και τον Εντ Σίραν στην ίδια πρόταση, πόσω μάλλον στο ίδιο τραγούδι… Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και πότε θα ακούσουμε το τραγούδι;
Δεν μπορώ να πω πολλά προς το παρόν, αφενός γιατί εμείς έχουμε ρίξει όλο το βάρος στο νέο μας άλμπουμ, όπως και ο Εντ στο δικό του που είναι στα σκαριά. Είναι ένα ροκ κομμάτι που ακούγεται σαν Εντ Σίραν αλλά και σαν Cradle of Filth. Ο Εντ παίζει κιθάρα, εγώ ουρλιάζω, υπάρχουν blast beats… είναι φανταστικό. Εχει ηχογραφηθεί, θα κυκλοφορήσει όταν έρθει η ώρα και τότε θα λυθούν όλες οι απορίες για το πώς ακούγεται.
Αυτό δεν είναι και το σημαντικό από τέτοιες συνεργασίες; Το να μην ξέρει ο άλλος τι να περιμένει;
Ακριβώς. Και αυτός είναι ο λόγος που έχω συνεργαστεί με συγκροτήματα όπως οι 69 Eyes, οι Twiztid, οι Bring Me The Horizon, οι Motionless in White. Μου αρέσει αυτό το πάντρεμα των άκρων όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν κατά καιρούς να με αποτρέψουν όπως έγινε με τους Twiztid επειδή είναι ένα ραπ συγκρότημα αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.
ΙΝFO
Το «The Screaming of the Valkyries» κυκλοφορεί από την Napalm Records
