Το θεσπέσιο «Μενού» είναι φτιαγμένο με τη σατανική γαστριμαργική έμπνευση του Μαρκ Μάιλοντ και έχει ως master chef τον Ρέιφ Φάινς σε έναν από τους πιο απολαυστικούς ρόλους της καριέρας του.
Το Μενού (The Menu) (***1/2)
Κωμωδία τρόμου αμερικανικής παραγωγής 2022 (106)
Σκηνοθεσία: Μαρκ Μάιλοντ Πρωταγωνιστούν: Ρέιφ Φάινς, Ανια Τέιλορ-Τζόι, Νίκολας Χουλτ
Ένα νεαρό ζευγάρι (Ανια Τέιλορ-Τζόι, Νίκολας Χουλτ) ταξιδεύει σε απομακρυσμένο νησί του Βορειοδυτικού Ειρηνικού για να δειπνήσει σε πριβέ εστιατόριο, όπου ο μοναχικός καταξιωμένος σεφ (Ρέιφ Φάινς) έχει ετοιμάσει ένα πλουσιοπάροχο μενού γευσιγνωσίας με πολλές εκπλήξεις για τους εκλεκτούς και ανυποψίαστους πελάτες του.
Με πρόσχημα κάποια λαχταριστά γαστρονομικά πιάτα που σχεδόν τα γεύεσαι ακόμη και με το… μάτι, ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Μαρκ Μάιλοντ («Succession», «Game of thrones») κατασκευάζει μια συναρπαστική αλληγορία γύρω από την πάλη των τάξεων. Το κατόρθωμα του Μάιλοντ είναι πως βάζει στο μπλέντερ του αρκετά διαφορετικά – αν όχι αντίθετα- υλικά (το δράμα συναντά την κωμωδία και το θρίλερ αγωνίας την σύνθετη πολιτική σκέψη) και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Το αριστοτεχνικά φτιαγμένο «Μενού» δεν είναι μόνο έξυπνο ή διασκεδαστικό, αλλά καταφέρνει να σκιτσάρει με πρωτοτυπία ένα κόσμο γεμάτο αλαζονεία και ματαιότητα. Το ταξικό ζήτημα είναι το κυρίαρχο στο σενάριο, που όμως μιλά επίσης για την έννοια του καλλιτέχνη (θαυμάσια η σκηνή που ο σεφ του Ρέιφ Φάινς αποδεικνύει στον γευσιγνώστη του Νίκολας Χουλτ ότι δεν σκαμπάζει τίποτα από την αυθεντική τέχνη της μαγειρικής!), για τα θολά όρια του ανθρωπισμού, για τη σημασία να είσαι ειλικρινής ως βασική αρχή επιβίωσης σε ένα κόσμο παραδομένο στη βία και την υποκρισία. Υπάρχει μια νοητή γραμμή που συνδέει το «Τρίγωνο της θλίψης» του Ρούμπεν Έστλουντ με το «Μενού» του Μαρκ Μάιλοντ, κυρίως στον τρόπο που και οι δύο σκηνοθέτες κανιβαλίζουν χωρίς όρια στην αντικαπιταλιστική τους σάτιρα. Στα υπέρ του φιλμ και οι συνέπεια των ερμηνειών: ειδικά στη σκιαγράφηση της εγωπάθειας και την αφασία που επιδεικνύουν οι μπλαζέ χαρακτήρες τους γύρω από οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής ευαισθησίας, όλο το καστ παίρνει άριστα.
Μπάρντο: Το ψευδές χρονικό ενός σωρού αλήθειες (Bardo: False Chronicle of a Handful of Truths) (**1/2)
Δραματική μεξικανικής παραγωγής 2022 (159)
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Χιμένεθ Κάτσο, Γκριζέλντα Σισιλιάνι
Διάσημος και βραβευμένος Μεξικανός δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας που ζει στις ΗΠΑ επιστρέφει στην πατρίδα του για να παραστεί σε τιμητικές εκδηλώσεις για το πλούσιο έργο του.
Η απόπειρα του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου («Επιστροφή», «Birdman», «Βαβέλ») να φτιάξει την κινηματογραφική αυτοβιογραφία του, περνά υποχρεωτικά από την σχέση αγάπης και μίσους που έχει για την χώρα του, το Μεξικό. Όπως λέει κι ο πρωταγωνιστής και alter ego του, «το Μεξικό δεν είναι χώρα αλλά ψυχική κατάσταση». Εξαιρετικά σκηνοθετημένο, αλλά κάπως πομπώδες και ναρκισσιστικό, έχει το επιπλέον μειονέκτημα της μεγάλης διάρκειας που οδηγεί το φιλμ στην φλυαρία.
Κορσές (Corsage) (***)
Βιογραφική διεθνούς συμπαραγωγής 2022 (113)
Σκηνοθεσία: Μαρί Κρόιτσερ Πρωταγωνιστούν: Βίκι Κριπς, Φλόριαν Ταϊχτμάιστερ, Κόλιν Μόργκαν, Καταρίνα Λόρεντ
Η αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστρίας γιορτάζει τα 40α γενέθλια της. Κι ενώ νιώθει πιο ζωντανή και δημιουργική από ποτέ, σχεδόν όλοι την θεωρούν «ηλικιωμένη που πρέπει να αρκεστεί στα εθιμοτυπικά της καθήκοντα».
Τολμηρή, γενναία και μοντέρνα είναι η βιογραφία της αυτοκράτειρας Σίσσυ, με την κάμερα της Κρόιτσερ να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην λανθιμική «Ευνοούμενη» και τη «Μαρία Αντουανέτα» της Κόπολα. Για πρώτη φορά ίσως σε φιλμ εποχής, το βάρος δεν πέφτει στην καλλιτεχνική διεύθυνση- ανάπλαση της βασιλικής ζωής με τα φανταχτερά κοστούμια και τα βαριά σκηνικά, αλλά στην ανθρώπινη πλευρά των γαλαζοαίματων. Φοβερή η ερμηνεία της Κριπς («Αόρατη κλωστή») βραβεύτηκε στις Κάνες.
Ο σπόρος μιας αγάπης (Return to dust) (**1/2)
Δραματική κινεζικής παραγωγής 2022 (133)
Σκηνοθεσία: Λι Ρουιτζούν Πρωταγωνιστούν: Γου Ρενλίν, Χάι Κινγκ
Δύο μοναχικοί μεσήλικες, η Μα και ο Κάο, αναγκάζονται να παντρευτούν για να ικανοποιήσουν τους συγγενείς τους. Η ζωή τους στη φάρμα κυλά χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις και σταδιακά αρχίζουν να νιώθουν αλληλοσεβασμό και κατανόηση.
Μέσα στην απλότητα και την βραδύτητα του, το δράμα του Λι Ρουιτζούν παρουσιάζει μια ειλικρίνεια που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Όμως παρά τον σκηνοθετικό ρεαλισμό οι χαρακτήρες παραμένουν σχηματικοί για χάρη ενός προφανή στόχου γύρω από την σύγχρονη Κίνα, των δύο ταχυτήτων και των τρομακτικών κοινωνικών ανισοτήτων.
