Oταν η αντισυμβατική ραπ κουλτούρα συνάντησε τον εκλεπτυσμένο κόσμο της συμφωνικής μουσικής.
Το όνειρο του Beats Pliz έγινε πραγματικότητα το Σάββατο 14 Οκτωβρίου στο Θέατρο Λυκαβηττού με μια φαντασμαγορική και καθηλωτική sold out συναυλία
Φ «αντάσου μια μέρα να γίνει συναυλία με όλους τους ράπερ πλαισιωμένους από ορχήστρα σε ένα τεράστιο θέατρο» ακούγεται να λέει ο μουσικός παραγωγός Beats Pliz στο ντοκιμαντέρ «Arte povera». Το Σάββατο 14 Οκτωβρίου στο Θέατρο Λυκαβηττού το όνειρό του έγινε πραγματικότητα με ένα φαντασμαγορικό και sold out λάιβ που καθήλωσε το κοινό. Πάνω στη σκηνή πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν το πιάνο, η κλασική ορχήστρα που ήταν ντυμένη στα μαύρα, η εντυπωσιακή φιγούρα της υψιφώνου και φυσικά οι πιο δυνατοί εκπρόσωποι της ραπ σκηνής (όλο και ανθεί τα τελευταία χρόνια) που πάτησαν με τους στίχους τους πάνω σε κλασικές μελωδίες.
Πώς όμως ξεκίνησαν όλα; Ο μουσικός παραγωγός, συνθέτης και σκηνοθέτης από τη Θεσσαλονίκη Beats Pliz (Φώτης Γεωργιάδης) είχε ένα όραμα από παιδί, μια «εμμονή», όπως έχει χαρακτηρίσει πολλές φορές και ο ίδιος το μεγαλεπήβολο πρότζεκτ που κατάφερε να ενώσει δύο εντελούς διαφορετικούς κόσμους και κουλτούρες. Στο ντοκιμαντέρ ο Beats Pliz εξηγεί ότι ήθελε να δείξει πώς «μια μουσική βγαλμένη από τα υπόγεια και τα γκέτο, μια “φτωχή μουσική”, πλάθεται με την αριστοκρατία της κλασικής και δημιουργεί ένα αποτέλεσμα οξύμωρο, αλλά που ταυτόχρονα αγγίζει τα όρια της τελειότητας» και εξομολογείται ότι «κάθε κομμάτι αυτού του δίσκου κοστίζει όσο ένα ολόκληρο ραπ άλμπουμ. Ό,τι χρήματα έχω βγάλει από 20 χρόνων –ως DJ, παραγωγός, ντελιβεράς– τα έχω ρίξει σ’ αυτό το πρότζεκτ».
Ο Φώτης Γεωργιάδης κατέγραψε και σκηνοθέτησε λεπτό προς λεπτό τη διαδικασία των ηχογραφήσεων, τις δυσκολίες του εγχειρήματος και τον τρόπο με τον οποίο συνεργάστηκε με τους γνωστούς ράπερ (Εθισμός, ΛΕΞ, Σαντάμ, Μικρός Κλέφτης, VLOSPA, Bloody Hawk, Dani Gambino, WANG και Hawk) προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτή η απροσδόκητη μουσική συνάντηση.
Προηγουμένως ταξίδεψε σε μεγάλα μουσικά στούντιο στην Πράγα, τη Σόφια και τη Βουδαπέστη και βρέθηκε ανάμεσα σε μεγάλες ορχήστρες για να ηχογραφήσει τα όργανα και τη χορωδία, το κομμάτι της κλασικής μουσικής του «Arte povera». Το υλικό που προέκυψε χρησιμοποιήθηκε ως βάση για να δομήσει πάνω του τα beats που τo συνοδεύουν.
Η ασπρόμαυρη αισθητική συνάδει με το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ και της μουσικής και αναδεικνύει τη σκοτεινή πλευρά της πόλης, της καθημερινότητας και της ζωής ακριβώς όπως την καταγράφει (χωρίς ωραιοποιημένα φίλτρα) η ραπ σκηνή.
