Η αποποµπή του πρωθυπουργικού ανιψιού Γρηγόρη ∆ηµητριάδη και µάλιστα µε τον χειρότερο τρόπο ήταν θέµα χρόνου. Αργά ή γρήγορα ο Γρηγόρης, τον οποίο ο όµιλος Μαρινάκη εµφάνιζε ως τον άνθρωπο πίσω από όλες τις δουλειές (και δεν το εννοούσε µε την καλύτερη έννοια), θα βρισκόταν στη θέση που είχε προετοιµάσει γι’ αυτόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης: του αυτοφωράκια που πρέπει να υποστεί την ταλαιπωρία για να µην ταλαιπωρηθεί ή για να τη γλιτώσει το αφεντικό.
Οι ψίθυροι που ήθελαν τον γραµµατέα του πρωθυπουργού να πληρώνει οσονούπω το κόστος αφού κινούνταν σε οριακές καταστάσεις, άλλοτε ως µπροστινός του Μητσοτάκη και άλλοτε ως οπισθοφυλακή των αποφάσεών του, σήµερα γίνονται βουή που απειλεί την κυβέρνηση. Ο ∆ηµητριάδης δεν είναι ούτε Ιφιγένεια ούτε αποδιοποµπαίος τράγος. Η αποποµπή του συνιστά παραδοχή του εγκλήµατος και προσπάθεια να βγει ο Μητσοτάκης αλώβητος από την κατάσταση που δηµιούργησε ο ίδιος.
Ο Γρηγόρης ∆ηµητριάδης υπήρξε ένα µέλος της Φαµίλιας στο οποίο ανατέθηκε ένας συγκεκριµένος ρόλος. Ο ρόλος αυτός είχε συγκρούσεις µε τους άλλους ενοίκους του Μαξίµου (συµπεριλαµβάνεται και η κυρία που δεν έχει θεσµικό ρόλο στο Μέγαρο αλλά έχει ρόλο), µε τα µέλη της κυβέρνησης αλλά και µε επιχειρηµατίες. Ο ∆ηµητριάδης όµως δεν εφάρµοζε δικές του επιλογές, αλλά εντολές. Οταν καλούσε επιχειρηµατίες και απαιτούσε να κόψουν τη διαφήµιση στο Documento δεν το έκανε από προσωπικό καπρίτσιο. Εκτελούσε εντολές. Οταν διηύθυνε την ΕΥΠ σαν να ήταν η ΚΥΠ της ΕΡΕ δεν ήταν νοσταλγός της παλιάς ∆εξιάς, αλλά παρατρεχάµενος του Μητσοτάκη. Από αυτόν αντλούσε τη δύναµη, του Μητσοτάκη τις εντολές υλοποιούσε και της Οικογένειας την παράδοση εφάρµοζε.
Το απόστηµα έσπασε. Η υπόθεση των (νέων) υποκλοπών ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο ∆ηµητριάδης έπρεπε να γνωρίζει τη µοίρα του, αν και η κίνηση να στραφεί µε εξώδικα εναντίον των δηµοσιογράφων ακριβώς την ώρα που τον πέταγε ο Μητσοτάκης δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγµατα.
Είναι αδιάφορο αν η κουλτούρα και η οσµή του παρακράτους που δηµιουργήθηκαν πέριξ της περιοχής ευθύνης του αποτελούν και προσωπικό του σύστηµα αξιών. Ο ∆ηµητριάδης ήταν ο µπροστινός σε όλες τις περίεργες δουλειές, στις οποίες η δύναµή του ήταν η εκπροσώπηση του Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης του έδωσε εξουσία, οδηγίες και δικαιώµατα. Αυτός του παραχώρησε το ελεύθερο στην ΕΥΠ, όπου έφτασε στο σηµείο να βάλει γραµµατέα του διοικητή της την αδερφή της γραµµατέα του. Αυτός του έδωσε δικαίωµα υπογραφής σε έργα αναθέσεων πέρα από θεσµικό έλεγχο. Αυτόν εκπροσωπούσε σε επιχειρηµατίες στους οποίους µετέφερε τα µηνύµατα του αφέντη του.
Αν δεν υπήρχαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η διάθεσή του να ασκήσει πολιτική µέσα από ένα αυταρχικό και νεποτιστικό πλαίσιο, ο ∆ηµητριάδης ίσως να ήταν ένας δικηγόρος διαζυγίων µε κάποιους καλούς πελάτες λόγω οικογενειακής καταγωγής.
Οταν το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας παρέδωσε το Μαξίµου στον Μητσοτάκη όλοι θυµούνται τη φιγούρα του Γρηγόρη ∆ηµητριάδη να περιφέρεται όλο οίηση και αλαζονεία ανάµεσα στους ανθρώπους που ετοιµάζονταν να αποχωρήσουν. Εδινε εντολές, φώναζε, άλλαζε καναπέδες και φυσικά άλλαξε και την ΕΥΠ. Λίγους µήνες αργότερα άλλαξε και τη µορφή που έχει η δηµοκρατία στη χώρα, δηµιουργώντας ένα επιτελικό κράτος που έµοιαζε περισσότερο µε παρακράτος. Ηταν όµως όλα αυτά ο ∆ηµητριάδης; Οση ευθύνη κι αν έχει ο ίδιος, ο ∆ηµητριάδης δεν ήταν παρά η φωνή του κυρίου του, ο άνθρωπος για όλες τις βρόµικες δουλειές, ο παρατρεχάµενος που συνήθως θέλει να αγνοεί το µοιραίο που τον περιµένει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν µπορεί να κρυφτεί ούτε πίσω από την παραίτηση ∆ηµητριάδη ούτε πίσω από την παραίτηση του διοικητή της ΕΥΠ, του Κοντολέων που ήταν Κοριολέων. Εχει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για όσα έχουν γίνει και παρότι οι άνθρωποι που χρησιµοποίησε χρησιµοποιήθηκαν ακριβώς για να µεταφερθεί σε αυτούς η ευθύνη όταν χρειαστεί, είναι ήδη πολύ αργά.
Ισως τα φιλικά µέσα ενηµέρωσης έκαναν τη µεγαλύτερη ζηµιά στον Μητσοτάκη. Υποταγµένα καθώς ήταν, χωρίς να παρουσιάζουν ούτε ψήγµατα πολιτικής κριτικής και ελέγχου, δηµιούργησαν µια ψευδή εικόνα παντοδυναµίας για τον πρωθυπουργό, την οποία πίστεψε και ο ίδιος. Τα µηνύµατα που υπήρχαν για τη συµπεριφορά του ∆ηµητριάδη, δηλαδή πρακτικά για την πολιτική του Μητσοτάκη, θάφτηκαν και οι κατά καιρούς αγγελιοφόροι εκτελέστηκαν γιατί δεν άρεσαν στον Καίσαρα. Με αυτή την πεποίθηση αδιαπραγµάτευτης ισχύος, ο Μητσοτάκης πορεύτηκε σε ένα πεδίο εικονικής αυτοπεποίθησης. Το στραπάτσο µε τον ∆ηµητριάδη, ο εξαναγκασµός του να τον αποµακρύνει ενώ είναι κάτοχος ευαίσθητων προσωπικών, πολιτικών και οικογενειακών δεδοµένων είναι παραδοχή ενοχής και κατάρρευσης. Αντιλαµβάνεται κάποιος ποιο είναι το διακύβευµα και η απειλή ώστε να αναγκαστεί να αποκεφαλίσει και να ακρωτηριάσει την ίδια την Οικογένεια. Ο Μητσοτάκης πετάει τον ανιψιό του γνωρίζοντας ότι η κίνηση υπόκειται σε νόµους ανάλογους µε εκείνους που ορίζουν την πορεία µιας µπάλας που τρέχει ανεξέλεγκτη στον κατήφορο.
∆εν είναι όµως µόνο οι δηµοσιογραφικές αποκαλύψεις. Στο παρασκήνιο υπάρχουν αντιδράσεις που οδηγούν τα πράγµατα σε κατάσταση εντροπίας. Οσοι εξαναγκάστηκαν στην αποδοχή των µεθόδων ∆ηµητριάδη (αν και γνώριζαν ότι πρόκειται για πολιτική Μητσοτάκη) ετοιµάζονται να πάρουν το αίµα τους πίσω. Τώρα συνειδητά θα χτυπούν τον ανιψιό θέλοντας να εκδικηθούν τον θείο.
Το καθεστώς Μητσοτάκη ακολουθεί την πορεία των καθεστώτων. Κάποια στιγµή αδυνατούν να επιβάλουν την εικόνα ισχύος που παράγεται από τον αυταρχισµό και το ψέµα και καταρρέουν βίαια όταν µια αφορµή ρίξει το ντόµινο. Ο Μητσοτάκης δεν µπορεί να αντιστρέψει τίποτε ούτε µπορεί να δώσει εξηγήσεις που τον αυτοενοχοποιούν. Θα συνεχίσει να λέει ψέµατα και να αποδίδει τον ρόλο του εσωτερικού εχθρού σε όσους τον κρίνουν υποστηρίζοντας τη δηµοκρατία.
Οι επόµενοι αυτοφωράκηδες ίσως είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόµου, ο οποίος συνειδητά παραπλάνησε τους πολίτες λέγοντας ότι δεν υπάρχει παρακολούθηση από την ΕΥΠ, και η «φιλότιµη» εισαγγελέας της ΕΥΠ η οποία φέρεται να υπέγραψε παρακολουθήσεις πολιτικών και δηµοσιογράφων για λόγους «εθνικού συµφέροντος». Τίποτε όµως δεν µπορεί να σώσει τον Μητσοτάκη.
Στον ΣΥΡΙΖΑ και στα υπόλοιπα κόµµατα της αντιπολίτευσης πέφτει το βάρος της κάθαρσης. ∆εν είναι απλώς θέµα µετάβασης της κυβερνητικής εξουσίας. Ο ∆ηµητριάδης µε εντολή Μητσοτάκη έχει περικλύσει τη χώρα µέσα σε ένα πλαίσιο συµφερόντων που διαφηµίστηκαν ως επενδύσεις. Ισως οι παρακολουθήσεις να είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. ∆ιάφοροι «επενδυτές» κατέχουν φιλέτα της χώρας, τα funds µετατρέπονται σε ιδιοκτήτες της, ενώ κοσµοπολίτες του µαύρου χρήµατος αγοράζουν κοψοχρονιά το µέλλον µας. Οι συµφωνίες αυτές προέκυψαν, λένε οι άσπονδοι φίλοι του Γρηγόρη, µε ενδιάµεσο τον ίδιο και πάντα στο όνοµα του Μητσοτάκη.
Η αντιπολίτευση πρέπει να απαιτήσει να υπάρξει έλεγχος σε όλα. Από τις απευθείας αναθέσεις έως τις πωλήσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις της δηµόσιας περιουσίας. Τα στόµατα ήδη ανοίγουν και παρότι βρίζουν τον ανιψιό, κατονοµάζουν τον θείο. ∆εν είναι σκάνδαλο υποκλοπών, είναι σκάνδαλο Μητσοτάκη. Σε όλα τα επίπεδα.
