Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον πρώτο μεγάλο άθλο της εθνικής ομάδας μπάσκετ που στις 14 Ιουνίου του 1987 κατακτούσε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης στο Στάδιο Ειρήνης και φιλίας κόντρα στην «ρωσική αρκούδα».
Τριάντα χρόνια πέρασαν από τη μέρα που το μπάσκετ στην Ελλάδα θα έβγαινε από τα στενά όρια του παρκέ, θα έβγαινε από τα «ξύλινα» και τα τσιμέντα και από εκεί που παιζόταν μεταξύ συγγενών και φίλων, έφθασε να παίζεται σε κάθε γωνιά της χώρας…
Ηταν η αρχή μιας νέας πορείας για το σπορ, ήταν η εποχή που ο Ελληνας με τη συνδρομή του παλιού Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, ένιωθε ότι έβγαινε ως νεόπλουτος της κακιάς ώρας από το καβούκι του για να… κατακτήσει και τον αθλητικό κόσμο! Ακριβώς ό,τι είχε συμβεί και 19 χρόνια πριν τον άθλο του Ευρωμπάσκετ, όταν η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ του Τρόντζου, του Αμερικάνου και του Ζούπα κατακτούσε το 1968 το Κύπελλο Κυπελλούχων στο μπάσκετ. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ο Ελληνας δεν έμαθε τίποτε από τα μηνύματα που δόθηκαν από τις δύο μεγάλες επιτυχίες. Όπως τίποτα δεν κατάλαβε ο Ελληνας μετά τον άθλο του 2004 στο ποδόσφαιρο. Πέρα από τις πρόσκαιρες χαρές και τα πανηγύρια για εκτόνωση, όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος από τις επιτυχίες, ο Ελληνας γυρίζει στην εσωστρέφεια του, τη μιζέρια του και την μίρλα του. Ακουγα χθες σε ένα αφιέρωμα για την μεγάλη επέτειο του ’87 τον Παναγιώτη Γιαννάκη να λέει με πίκρα ότι «δυστυχώς το μήνυμα που στείλαμε σε όλους ότι όταν ο Ελληνας συνεργάζεται μπορεί να πετύχει θαύματα, δεν εισακούστηκε. Δυστυχώς ο Ελληνας δεν έχει μάθει να συνεργάζεται…». Πόσο δίκιο έχει…
Το μπάσκετ ξεπετάχθηκε για τα καλά από το 1987 κι ύστερα. Οι ομάδες επένδυσαν στο άθλημα, ο Αρης και ο ΠΑΟΚ αρχικά και στη συνέχεια οι «αιώνιοι» Παναθηναικός και Ολυμπιακός στη συνέχεια, έγιναν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στην Ευρώπη και το ελληνικό μπάσκετ μέσα σε 30 χρόνια έφθασε να μετράει δεκάδες τίτλους τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο σε όλες τις ηλικίες. Αυτή είναι η καλή πλευρά του θέματος…
Όμως, το κλίμα που καλλιεργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν κλίμα έντασης και αρρωστημένης αντιπαλότητας. Ένα περιβάλλον κάτι μεταξύ μεταξύ φόβου, τρόμου, επεισοδίων, διαφθοράς και απαξίωσης. Οι χούλιγκαν μεταφέρθηκαν από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα στα κλειστά στάδια με τη συνδρομή και συμπαράσταση «γραβατομένων» χούλιγκαν, των παραγόντων δηλαδή, που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν επίδειξη προσωπικής δύναμης, επενδύοντας παράλληλα στην ομάδα και στους ποδοσφαιρικούς στρατούς αλητείας….
Και φθάσαμε αυτές τις μέρες να γιορτάζουμε την πορεία του ’87, βλέποντας παράλληλα τα αίσχη των τελικών της Α1, ανάμεσα σε Παναθηναϊκούς και Ολυμπιακούς. Με τις δύο μεγάλες δυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ να σφάζονται και να ξεκατινιάζονται στα ΜΜΕ (όπως και κάθε χρόνο βέβαια) με κατάπτυστες επικοινωνιακές δηλώσεις, ανακοινώσεις, τοποθετήσεις, βίντεο, προκειμένου να αποδείξουν ποια πλευρά είναι πιο επικίνδυνη από την άλλη. Και φυσικά η σεζόν έκλεισε με την (ουσιαστική) διακοπή του τελευταίου τελικού στο ΣΕΦ. Μόλις τρεις μόνο μέρες από την «χρυσή» επέτειο του 1987. Να τη χαίρεστε λοιπόν…
