Βρισκόμαστε σε καιρό πολέμου με έναν “αόρατο” εχθρό. Αυτό είναι το αφήγημα και βάσει αυτού ο κυβερνητικός σχεδιασμός.
Βρισκόμαστε σε πόλεμο λοιπόν, με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής διαχείρισης, να καταρρέει μπροστά στο μέγεθος της υγειονομικής κρίσης.
Ο εχθρός που πολεμάμε επιτίθεται στον άνθρωπο, στη βιολογική του υπόσταση, στις κοινωνικοπολιτικές δομές και φυσικά στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, με τα τελευταία να αποτελούν σημαντική παράπλευρη απώλεια. Δεν μας νοιάζει όμως διότι αδιαμφισβήτητα το πρωταρχικό μέλημα είναι να προστατευτεί ο άνθρωπος. Ή μήπως όχι;
Μήπως σ’αυτόν τον πόλεμο η παράπλευρη απώλεια είναι τελικά ο άνθρωπος κι αυτό που πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί είναι τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα;
Επίσης αναρωτηθήκατε πως ο εχθρός που πολεμάμε δεν είναι δα και τόσο αόρατος; Πως έχει μορφή και μάλιστα πολύ συγκεκριμένη; Και πως παρόλο που “δεν φαίνεται”, δε μας πήρε και τόσο πολύ χρόνο για να τον εντοπίσουμε; Εκ των επιπτώσεών του σίγουρα αλλά και πάλι. Τον γνωρίσαμε στο εργαστήριο από πολύ κοντά, κάθε του πτυχή, χαρακτηριστικό του, κάθε ιδιομορφία, τις προτιμήσεις του και τη συμπεριφορά του. Ξέρουμε πώς λειτουργεί, πώς επιτίθεται, γνωρίσαμε μέσα απ’ τη συλλογή και την επεξεργασία των δεδομένων τα όρια των ικανοτήτων του. Τι εμποδίζει την προσπάθειά του να εδραιώσει την κυριαρχία του και τι την βοηθά.
Σε έναν κατακτητικό πόλεμο η γνωριμία με τον επιτιθέμενο εχθρό αποτελεί σημαντικό και καθοριστικό βήμα για να κατανοήσουμε τις αναλογίες και τους συσχετισμούς. Για το αν πρόκειται για εχθρό που μπορεί να αντιμετωπιστεί ή για κάποιον στον οποίο θα παραδοθούμε άνευ ορίων και όρων.
Είναι διαφορετικό να ξέρεις πως θα ηττηθείς ασχέτως των προσπαθειών σου ή ότι το πολύ πολύ θα καταφέρεις μια πύρρειο νίκη και άλλο να γνωρίζεις με βεβαιότητα πως θα κερδίσεις με υπολογισμένες και αποδεκτές απώλειες. Το να ξέρεις πως θα νικήσεις υπαγορεύει το γενικό σχεδιασμό στα πλαίσια της χάραξης μιας στρατηγικής που θα στοχεύει στην ελαχιστοποίηση των απωλειών. Εμείς σε ποια κατηγορία απ’ τις δύο βρισκόμαστε; Ξέρουμε αν θα ηττηθούμε ή αν θα νικήσουμε;
Ξέρουμε ότι θα νικήσουμε. Άλλωστε νικάμε ήδη.
Δυστυχώς όμως, στο επίκεντρο της στρατηγικής που χαράζει η κυβέρνηση δε βρίσκεται ο ανθρώπινος παράγοντας αλλά η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του πρωθυπουργού. Ένας εχθρός που είναι για τον άνθρωπο πιο επικίνδυνος απ’ τον COVID-19.
Πρόκειται για την ίδια ιδεοληψία η οποία άφησε πίσω της ένα υποβαθμισμένο και τραγικά ελλειπές δημόσιο σύστημα υγείας. Ανοχύρωτο και εκτεθειμένο γεμάτο από “τεμπέληδες κηφήνες του Δημοσίου”.
Την ιδεοληψία ενός αντι-κρατιστή πρωθυπουργού που ήθελε και θέλει να μετατρέψει τη δημόσια υγεία από κοινωνικό αγαθό σε στυγνή οικονομική συναλλαγή, με συνεργάτες που διεκδικούσαν λυσσαλέα απ’ την τρόικα την ικανοποίηση της αποδεκάτισης του ΕΣΥ .
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ανθρωπιστής. Δεν ήταν ποτέ.
Πείτε μου, ποιός χαρίζει 11.000.000 ευρώ σε φίλια ΜΜΕ για υπηρεσίες επικοινωνίας που μπορούν να υλοποιηθούν δωρεάν, 30.000.000 ευρώ σε ιδιωτικές δομές υγείας ως «αποζημίωση» για διάθεση κρεβατιών ΜΕΘ αντί επίταξής τους (είμαστε σε καιρό πολέμου) και ποιος απαλλάσσει τους καναλάρχες απ’ την υποχρέωση καταβολής της ετήσιας δόσης ύψους 21.000.000 ευρώ (συνολικά);
Φαίνεται πως στο επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη τη στιγμή που η πρώτη γραμμή άμυνας γονατίζει, με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό να μιλάει για πλήρη εγκατάλειψη στο έλεος του ιού, τα παραπάνω 62.000.000 ευρώ δεν αποτελούν “όπλο στη φαρέτρα του”.
Αν ο πρωθυπουργός επιδείκνυε τον ίδιο ενθουσιασμό με τον οποίο παίρνει εξαντλητικά περιοριστικά μέτρα, στη λήψη μέτρων προς ενίσχυση του υγειονομικού συστήματος και την ίδια ευαισθησία προς τον ανθρώπινο παράγοντα μ’ αυτή που προσφέρει στους ιδιώτες φίλους του, τότε το σύστημα υγείας θα ήταν ισχυρότερο.
Όσα μέτρα πήρατε, πήρατε κύριε Μητσοτάκη. Η ατομική ευθύνη έχει εξαντληθεί. Μη ζητάτε απ’ τον πολίτη να υποκαταστήσει την ευθύνη του κράτους. Σκεφτείτε απλά πως εσείς μπορείτε και δε θέλετε και απαιτείται απ’ τον μέσο άνθρωπο να κάνει κάτι που θέλει αλλά που σύντομα δε θα μπορεί;
Και μάλλον δεν έχετε καταλάβει καλά πως η όποια επιτυχία των μέτρων αυτών δεν εξαρτάται απ’ το αποφασιστικό βλέμμα σας και το γεμάτο οίηση προσωπείο σας. Αυτό που κάνει τους οπαδούς σας περήφανους επειδή διαβάζετε με πολεμοχαρές ύφος και χωρίς να κομπιάζετε το auto queue. Εξαρτάται απ’ την ανοχή των πολιτών, η οποία έχει ημερομηνία λήξης.
Για πόσες μέρες ακόμα θα βλέπουμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας να ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια; Έρμαια του επικοινωνιακού σας τακτικισμού που μαζί με τα fake news των εξαγοραμένων ΜΜΕ, προσπαθεί να διασπείρει φόβο και ενοχή στον πολίτη;
Για πόσες μέρες θα βλέπουμε υποκαταγραφή των κρουσμάτων στο όνομα της επιτυχούς αντιμετώπισης της κρίσης;
Για πόσες μέρες θα βλέπουμε την έλλειψη επιθετικής εκστρατείας μαζικής διάγνωσης του πληθυσμού; Για πόσο καιρό θα παίζουμε στα τυφλά;
Για πόσο καιρό θα αγνοείτε βολικά(;) τα παγκόσμια δεδομένα και τον ΠΟΥ;
Για πόσο καιρό θα βλέπουμε τα ποσοστά των νοσούντων υγειονομικών να αυξάνονται, αφού επιμένετε να τους στέλνετε σα πρόβατα στη σφαγη χωρις κατάλληλα μέτρα αυτοπροστασίας;
Για πόσο καιρό τα νοσοκομεία μας θα αποτελούν τόπους διασποράς του ιού;
Για πόσο καιρό θα χτυπάτε παλαμάκια…
Ο κόσμος δεν σας έδωσε λευκή επιταγή επειδή είστε σπουδαίος πολιτικός και μέγας ηγέτης, ούτε επειδή σας φοβάται. Το έκανε λόγω του δημοκρατικού του φρονήματος. Κάποια στιγμή, το ίδιο αυτό δημοκρατικό φρόνημα θα προασπίσει ότι είναι δίκαιο, με τον ίδιο ενθουσιασμό που το φερέφωνό σας, με ύφος αυταρχικό το οποίο δε σηκώνει αμφισβήτηση, προσπαθεί να μας τρομάξει κάθε απόγευμα στις 18:00.
Κάθε απόγευμα στις 18:00 θα όφειλε ο κος Χαρδαλιάς να μας ενημερώνει για τα μέτρα που παίρνετε προς τη σωστή κατεύθυνση κι όχι να μας κουνάει το δάχτυλο.
Δεν αμφισβητώ την αρχική σας ετοιμότητα αλλά πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει!
Ο αόρατος εχθρός είναι ο φόβος.
Ο αόρατος εχθρός είναι η παραπληροφόρηση.
Ο αόρατος εχθρός δεν είναι η ατομική ευθύνη αλλά η δική σας ανευθυνότητα.
Φοβάμαι πως αν δεν στρέψετε τα “όπλα που έχετε στη φαρέτρα σας” προς τη δική σας ολιγωρία και δεν ενισχύσετε το μέτωπο όσο μαίνεται η μάχη, δε θ’ αργήσει η ώρα που κι ο κόσμος θα βγάλει τα δικά του όπλα απ’ τη φαρέτρα του και θα ξεχυθεί στους δρόμους ειρηνικά, σε μια πράξη αυτοθυσίας αν θέλετε…
Εμ, τέλη Απρίλη θα ‘ναι, αρχές Μαΐου θα ‘ναι, ίσως Πρωτομαγιά κύριε Μητσοτάκη, με λουλούδια στα χέρια και χαμόγελα.
Ο λαός δίνει τελεσίγραφα κύριε πρωθυπουργέ• όχι εσείς.
Η δημοκρατία θέτει το μέτρο και η αλήθεια, όχι εσείς.
Ίσως την Πρωτομαγιά…
Ο Κυριάκος Κοτσίνης είναι Πολιτικός Μηχανικός Τ.Ε. MA in European Philosophy (MMU), Σκηνοθέτης, Συγγραφέας.
