Με τον Λαυρέντη γνωριστήκαμε στα τέλη του ’79 με αρχές του ’80 στην μπουάτ Σούσουρο στην Πλάκα.
Μας γνώρισε ο τραγουδοποιός Αραπάκης, με τον οποίο δούλευα τότε στο μαγαζί μαζί με τον Θάνο Αδριανό. Ηταν η εποχή που δεν υπήρχε ροκ σκηνή – ακόμη και το σκυλάδικο ανακαλύφτηκε ύστερα από χρόνια. Παρόλο που ήμουν μικρός, 19 χρόνων, ήδη είχα οικογένεια και παιδί και δεν υπήρχαν περιθώρια να μη δουλεύω βράδυ αλλά και το πρωί στον οργανοποιό Ζοζέφ.
Ο Λαυρέντης τότε δούλευε σε μια κάβα και έφερνε τα ποτά στο μαγαζί· ο Αραπάκης ήξερε ότι γράφει τραγούδια. Γνωριστήκαμε, μιλήσαμε, ξαναβρεθήκαμε και μου είπε για την μπάντα που είχε τότε με τον Παύλο και τον Τάκη, τους μετέπειτα P.L.G band. Ηταν λίγο μετά τη θητεία τους στον στρατό και τους είπα ότι δεν είχα περιθώριο για ερασιτεχνικές μπάντες καθώς ένιωθα την πίεση από την οικογένεια. Βάλαμε τις μουσικές μας κάτω και είδαμε αμέσως ότι ταιριάζουμε – η πρώτη δουλειά μας ήταν το «Armageddon». Κρατήσαμε το όνομα για δύο δίσκους και μετά γίναμε Τερμίτες.
Οι τσακωμοί κατέληγαν πάντα σε γέλια
Η ζωή με τον Λαυρέντη ήταν ένα ατελείωτο γέλιο. Ακόμη και έπειτα από τσακωμό, που ήταν μόνο για καλλιτεχνικούς λόγους, το γέλιο ήταν πρωταγωνιστής στη ζωή μας. Αυτό γινόταν σε δευτερόλεπτα. Θυμάμαι ένα ταξίδι Αθήνα – Κέρκυρα, πάντα με τον Λαυρέντη στο τιμόνι που τον άλλαζε ο Φίλιππος Σπυρόπουλος που ήταν στο πίσω κάθισμα. Σε εκείνο το ταξίδι είχαμε μαζί τον Βασίλη Καζούλη. Ο Λαυρέντης είπε ένα ανέκδοτο στη διαδρομή και ο Βασίλης κόλλησε και το επανέλαβε, σαν να μην το είχε ακούσει ποτέ. Ο Λαυρέντης το επανέλαβε, ο Βασίλης το ίδιο και ήταν ένα ταξίδι επτάμισι ωρών όπου είπαμε 7.500 φορές το ίδιο ανέκδοτο. Δεν είπαμε τίποτε άλλο και ύστερα από κάθε επανάληψη όλοι γελούσαμε σαν να ήταν η πρώτη φορά που το ακούγαμε.
Το σίγουρο είναι ότι οι τσακωμοί έβγαζαν δουλειά. Η πρώτη μας δουλειά, το «Armageddon», είναι η αγαπημένη μας. Την επιμέλεια είχε κάνει ο Τζώνυ Βαβούρας και μας χαρακτήρισε μουσικά. Μέσα από αυτήν τη δουλειά διαμόρφωσα το κιθαριστικό μου ύφος. Είχαμε δουλέψει πολύ και είχαμε ονειρευτεί ακόμη και διεθνή καριέρα από την πρώτη μας δισκογραφική προσπάθεια. Η ηχογράφηση έγινε μέσα σε οχτώ ώρες μόνο και είναι ρεκόρ, μπορεί και παγκόσμιο. Μοναδικό είναι και το γεγονός ότι δεν είχε την παραμικρή επεξεργασία στον τομέα του βάθους ήχου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στο εξωτερικό σαν demo ύστερα από χρόνια και το φέραμε βαρέως που δεν καταφέραμε ποτέ να ολοκληρώσουμε το έργο. Αυτό συζητούσαμε και στην τελευταία συναυλία που παίξαμε μαζί με τον Λάρυ στο Ηρώδειο. Είχε τον ίδιο τίτλο, «Αρμαγεδδών».
Ακολούθησαν άλλα έξι άλμπουμ αλλά η σχέση μας δεν σταμάτησε στους Τερμίτες, καθώς και τραγούδια έγραψα για τους δίσκους του αλλά και την παραγωγή ανέλαβα σε πολλούς από αυτούς. Γελούσαμε συνέχεια καθώς μέσα στο στούντιο τσακωνόμασταν συνέχεια: νιώθαμε ότι εγώ τον καταπίεζα εντός στούντιο –και είχε δίκιο– ενώ εκείνος με καταπίεζε εκτός. Ελεγε χαρακτηριστικά: «Μου κάνεις έναν δίσκο, πουλάω 200.000 αντίτυπα, βγάζω τον επόμενο με καλύτερα τραγούδια, πουλάω 2.000 αντίτυπα, κάνεις τον επόμενο, πουλάω περισσότερο». Ηταν τα γούρια μας. Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Σε μια συναυλία εγώ έφερνα 100 θεατές, ο Λαυρέντης 1.000 και μαζί 17.000. Αυτή ήταν η απίστευτη σχέση ζωής, φυσική και μεταφυσική, από τότε που ήμασταν ακόμη παιδιά.
Τα «κωλόπαιδα» που δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους
Βρήκα μια φωτογραφία μας. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι δίπλα στο Κάραβελ, κοντά στο σπίτι του Λαυρέντη. Συζητούσαμε φωναχτά αυτά που θέλαμε να κάνουμε, μουσικά, καλλιτεχνικά, όλα μας τα όνειρα. Οι περαστικοί μας έβλεπαν και έλεγαν «τι κάνετε εδώ, κωλόπαιδα;».
Αυτό που έχω να πω είναι πως όλοι οι στόχοι επιτεύχθηκαν. Ολα όσα θέλαμε να κάνουμε τα κάναμε και δεν βάλαμε ποτέ νερό στο κρασί μας. Πήραμε το καράβι από το λιμάνι και το πήγαμε στην απέναντι όχθη. Περάσαμε διά πυρός και σιδήρου και δεν μας χαρίστηκε ποτέ τίποτε. Οσα κερδίσαμε ήταν με κόπο, ιδρώτα και πολλή δουλειά. Ο Λαυρεντάκος μου έφυγε λίγο νωρίς και όπως στήριξα κάθε επιλογή του, έτσι στηρίζω κι αυτή… Ο κύκλος είναι πλήρης και το λέω με μεγάλη χαρά. Είναι μεγάλη τιμή να λες ότι αυτά που είπαμε με έναν άνθρωπο τα κάναμε πράξη… όλα!