Την αναβολή μετά από αίτημα για λόγους υγείας από την πλευρά Σαμαρά, που πήρε η δίκη που αναμενόταν να ξεκινήσει σήμερα μετά τη μήνυση του πρώην πρωθυπουργού, κατά του εκδότη του Documento, Κώστα Βαξεβάνη για ένα… «meme», σχολίασε ο Ευάγγελος Αντώναρος μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο facebook.
Συγκεκριμένα ο κ. Αντώναρος έγραψε:
«Μόλις πληροφορήθηκα ότι η εκδίκαση της μήνυσης του πρ. πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά κατά του Κώστα Βαξεβάνη που ηταν προγραμματισμένη για σήμερα αναβλήθηκε για τον Ιανουάριο. Παρά την αναβολή θελω να παραθέσω αυτούσιο ένα κείμενο που είχα γράψει πριν απο λίγο καιρό κι εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.
Και να προσθεσω δυο επιπλέον παρατηρήσεις. Η πρώτη μάλλον, αλλα όχι αποκλειστικά, προσωπικού χαρακτήρα και η δεύτερη γενικότερης φύσης:
() Σε ολόκληρη τη δεκαπεντάχρονη περίπου διαδρομή πολιτική ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ να καταθέσω αγωγή η μήνυση εναντίον δημοσιογράφου η μέσου ενημέρωσης. Κι όχι ότι δεν μου έγιναν αγριες επιθέσεις. Οχι ότι δεν διατυπώθηκαν αβασιμοι ισχυρισμοί εναντίον μου. Οχι οτι δεν διαστρεβλώθηκαν πράγματα που είπα. Κι αλλα πολλά. Ε και…. Ο,τι δεν μας αρέσει το παμε στο δικαστήριο για …επίλυση διαφορών… Ασφαλώς όχι.Απο τη στιγμή που αποφασίζεις να γίνεις δημόσιο πρόσωπο (κανείς δεν στο επέβαλε, μόνος σου το διάλεξες) οι άλλοι αποφασίζουν, τι θα γράφεται για σένα. Οχι εσυ. Κσι με τον εκφοβισμό των αγωγών και των μηνυσεων αυτο δεν μπορεις να το αλλάξεις.
() Οποιος πολιτικός ( η άλλο δημόσιο πρόσωπο) νομίζει ότι η δημόσια εικόνα του διαμορφώνεται κυρίως απο τα δημοσιεύματα η όσα διαχέουν για τον ίδιο διαφοροι επικοινωνιολόγοι η άλλοι “ειδικοί” πλανάται πλάνη μεγίστη. Η δημόσια εικόνα του μονο σε μικρο βαθμό ( και συνήθως πρόσκαιρα) επηρεάζεται απο κάτι τέτοια. Ο κόσμος έχει αισθητήριο και κρίνει απο τα μικρά συνήθως (και τα μεγάλα σπανιώτερα). Το πως εμφανίζεσαι δημόσια, αν βγαζεις εκνευρισμό η είσαι συνεχεια κατσούφης και μουρτζούφλης, αν περνάε το ειλικρινές μήνυμα ότι ενδιαφέρεσαι για τον καθένα ξεχωριστα και τους πολλούς (που είναι κι αυτοί που το έχουν μεγαλύτερη αναγκη) αυτά θα διαμορφωσουν σε τελική ανάλυση — και μάλιστα διαχρονικά — ποιός είσαι. Τέλος: Οσοι νομίζουν πως μπορει να αρέσουν σε όλους, ας το ξεχάσουν. Πάντα θα υπάρχουν πολλοί που δεν θα τους αρέσεις η — γιατι όχι — και σε αντιπαθούν. Σημασία έχει να αρέσεις και να σε αποδέχονται οι περισσότεροι. Οχι στις μετρήσεις. Αλλά με την καρδιά τους.
“Το υποπτευόμουνα για πάρα πολλά χρόνια. Από την εποχή που ήμουνα ακόμη δημοσιογράφος. Αλλά η υποψία μου έγινε βεβαιότητα όταν πια μπήκα στην ενεργό πολιτική. Σε κανέναν άλλο χώρο η αίσθηση του χιούμορ δεν είναι αγαθό σε έλλειψη όσο στη σφαίρα της πολιτικής.
Οχι. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο. Αλλά, πιστέψτε με, ξέρω τι λέω. Γεννήθηκα με το χιούμορ, τη σάτιρα και το γέλιο, τα γνώρισα από την κούνια μου. Πατέρας μου είναι ο σπουδαίος γελοιογράφος Αρχέλαος. Μη νομίζετε ότι γελάγαμε συνέχεια στο σπίτι μας ή ότι τα παίρναμε όλα στο σορολόπ. Κάθε άλλο.
Αλλά μέσα από τα σκίτσα του Αρχέλαου μάθαμε να βλέπουμε τα πράγματα, τις καταστάσεις και φυσικά τους ανθρώπους από άλλη οπτική γωνία. Δεν είναι πιο «ελαφριά» η οπτική της σάτιρας. Είναι απλώς πιο αφαιρετική. Γιατί αφαιρεί τη σοβαροφάνεια και το περισπούδαστο από την καθημερινότητά μας. Και πολύ περισσότερο από τον συχνά κενόδοξο δημόσιο βίο του τόπου μας.
«Μακριά από ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτοσαρκασθούν – να γελάσουν με τον εαυτό τους» μου έλεγε συχνά πυκνά ο Αρχέλαος. Πόσο δίκιο είχε. Στα δέκα χρόνια μου στην πολιτική, συνάντησα μόνο τρεις (!!!) πολιτικούς από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας που έκαναν το ίδιο με μένα. Να συγκεντρώνουν όλα τα σκίτσα που δημοσιεύονται γι’ αυτούς στον Τύπο και να τα δείχνουν στο γραφείο τους. Οι άλλοι –η συντριπτική πλειονότητα δηλαδή– προσποιούνταν ότι το θέμα δήθεν δεν τους αφορά, για να κρύψουν την ενόχλησή τους. Ναι, γιατί το πενάκι τού σκιτσογράφου «στραπατσάριζε» την αυταρέσκειά τους. Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται ότι η σάτιρα δεν μπορεί να είναι απαλή σαν χάδι αλλά αιχμηρή σαν εκατοντάδες αιχμηρές βελονίτσες.
«Μα μου κάνει τόσο μεγάλη μύτη» μου είπε κάποτε ένας ενοχλημένος υπουργός, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η ούτως ή άλλως τεράστια μύτη του τού έδινε κάποια ίχνη προσωπικότητας που διαφορετικά δεν διέθετε.
Πριν από 50 χρόνια, οι τότε επιφανείς γελοιογράφοι (μεταξύ τους και ο πατέρας μου) αποφάσισαν να μην ξανασκιτσάρουν τον κατοπινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τότε υπουργό Κωνσταντίνο Τσάτσο, γιατί τους έκανε απίθανες επιθέσεις. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Τσάτσος τους τηλεφώνησε θερμοπαρακαλώντας τους να ξαναρχίσουν να τον σκιτσάρουν «όπως θέλουν».
Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο τότε πανίσχυρος υπουργός Σπύρος Μαρκεζίνης είχε σύρει τον πατέρα μου στα δικαστήρια για ένα καυστικό σκίτσο. Η συνέχεια γνωστή. Τον Μαρκεζίνη τον έφαγε η μαρμάγκα για να επανέλθει ως δοτός πρωθυπουργός ολίγων εβδομάδων του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Ο Αρχέλαος συνέχισε να σκιτσάρει, μέχρι να φύγει από τη ζωή πριν από 20 ακριβώς χρόνια.
ΥΓ.: Στην ερώτηση που δήθεν αφελώς μου κάνουν κάποιοι συχνά «αν υπάρχει καλή και κακή σάτιρα» απαντώ: «ασφαλώς και υπάρχει». Είναι σαν να με ρωτούν: «υπάρχουν καλά και κακά βιβλία;». Φυσικά και υπάρχουν. Και τι πρέπει να κάνουμε; Να ρίξουμε τα κακά στην πυρά; Όχι, βέβαια. Γι’ αυτό, ας υπάρχει σάτιρα και ό,τι να είναι. Γιατί κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να κρίνει το καλό και το κακό στην αισθητική.”»