Το ΚΚΕ γερνάει. Και, σταγόνα σταγόνα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, αιμορραγεί. Αποξηραίνεται. Στεγνώνει. Χάνει εκείνη τη μαρξιστική υγρασία που κάποτε επαγγέλθηκε την επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής ερήμου σε σοσιαλιστική κοιλάδα της αφθονίας
Αν ήθελε κανείς να προσδώσει στο σημερινό ΚΚΕ το πρόσωπο ενός ανθρώπου, θα διάλεγε ασφαλώς τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Οχι γιατί είναι ο γραμματέας και αναμφισβήτητος ηγέτης αυτού του κόμματος. Αλλά γιατί ως φυσιογνωμία, λόγος, χαμόγελο, στήσιμο, αντανακλαστικά, ο καθένας έτσι φαντάζεται το ΚΚΕ. Οικονομία στα χαμόγελα, σκληρές καταγγελίες, δεδομένη και διαρκής απέχθεια για όλα τα άλλα πολιτικά ρεύματα και κόμματα, με ιδιαίτερη προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ, και διακόσιες ταξικές λέξεις που απαντούν σε όλα τα σύγχρονα προβλήματα – από το σύμφωνο συμβίωσης και την ταυτότητα φύλου μέχρι τα ναρκωτικά και την Ευρώπη. Με τη σιγουριά που μόνο στις αγορές του καλβινισμού και στα παζάρια του ισλαμισμού διατίθεται για τους πιστούς.
Ομως ο Κουτσούμπας μεγαλώνει. Το ΚΚΕ γερνάει. Και, σταγόνα σταγόνα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, αιμορραγεί. Αποξηραίνεται. Στεγνώνει. Χάνει εκείνη τη μαρξιστική υγρασία που κάποτε επαγγέλθηκε την επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής ερήμου σε σοσιαλιστική κοιλάδα της αφθονίας. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν τον μύθο της Μέδουσας, που όποιος την αντίκριζε κατάματα πέτρωνε. Κάπως έτσι, αντικρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα της επικράτησης του καπιταλισμού, έτσι που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση και να εκδηλώνεται με τρόπο χυδαίο σε κάθε έκφραση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, το ΚΚΕ πετρώνει. Και ο γραμματέας του γίνεται μπροστά στα μάτια μας ο άνθρωπος από πέτρα.
Πετρώνει συνειδητά, όμως, σε αντίθεση με τα θύματα της Μέδουσας. Αν η πραγματικότητα δεν τον βολεύει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτή. Ας περάσει, ας κάνει ό,τι θέλει, ας πλημμυρίσει τον κόσμο με καπιταλιστική ασχήμια. Τον Δημήτρη Κουτσούμπα, εικόνα και ομοίωση του σημερινού ΚΚΕ, δεν πρόκειται να τον επηρεάσει, να τον αγγίξει, να τον υποχρεώσει να σκύψει πάνω της ή να λερώσει τα χέρια του στα υγρά της. Αυτός προτιμά να τη θωρεί και να μας θωρεί ακίνητος, από το ύψος της αλήθειας του – της μοναδικής και απόλυτης φυσικά. Και να περιγράφει με μελανά χρώματα το παρόν που όλοι βλέπουμε, δείχνοντας με πέτρινο δάχτυλο ένα μέλλον που μόνο αυτός και όσοι πιστοί τού έχουν απομείνει βλέπουν: λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία, δικτατορία του προλεταριάτου και το 1917 πετρωμένο μέσα στην πέτρα τους.
Ο κομμουνιστής Μπρεχτ έγραψε για τον κύριο Κόινερ που φώναξε «ωχ» και χλώμιασε όταν ένας φίλος του τον συνάντησε και του είπε ότι στον έναν χρόνο που είχε να τον δει δεν άλλαξε καθόλου. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας όμως χλωμιάζει ακόμη και στην ιδέα να αλλάξει κάτι στον εαυτό του και στο κόμμα του, για να μπορέσει κάτι να αλλάξει από τη σημερινή πραγματικότητα. Αν υποτεθεί ότι ένας άνθρωπος από πέτρα μπορεί να χλωμιάσει…
