«Τι τον νοιάζει τον δεκαεπτάχρονο τι έγινε με τον Λαμπράκη;». Oταν το 2018 εκστόμισε τη φράση αυτήν ο Μητσοτάκης ίσως ορισμένοι φαντάστηκαν ότι επρόκειτο για αμάθεια και αφέλεια. Φτάνοντας στην τοποθέτηση ότι είναι «διχαστικός ο ύμνος του ΕΑΜ» και «θυμίζει τις χειρότερες εποχές της Ιστορίας», δεν χωρά αμφιβολία πλέον ότι τα λέει και τα κάνει όλα συνειδητά.
Ψαρεύει ψήφους στα θολά νερά της ακροδεξιάς ή από καιρό ρέπει ο ίδιος προς τα κει; Δύσκολη απάντηση. Ας μείνουμε ωστόσο στα γεγονότα.
Ο Μητσοτάκης έχει αντιπρόεδρο και υπουργό τον Γεωργιάδη, που θεωρεί «κούκλα» την οικονομία της χούντας, αρνείται τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, έχει στο συρτάρι ραβασάκια του Παττακού, διαφήμιζε αντισημιτικά βιβλία.
Εχει παραδώσει το υπ. Εσωτερικών στον Βορίδη, πρώην γγ της νεολαίας της ΕΠΕΝ, πρώην πρόεδρο του ακροδεξιού Ελληνικού Μετώπου και alter ego του Λεπέν, έναν
πολιτικό που λέει πως λαμβάνοντας θεσμικά μέτρα στόχος του είναι να τελειώσει την Αριστερά.
Εχει υπουργό τον Πλεύρη, που φώναζε να βάψει η Ελλάδα τα σύνορα με αίμα προκειμένου να τα θωρακίσει.
Εσχάτως βγήκε στο μεϊντάνι υπέρ του μέχρι και ο Καρατζαφέρης.
Τα πρόσωπα αυτά κάνουν ακροδεξιά τη ΝΔ; Σε μεγάλο βαθμό ναι. Ακόμη πιο ακροδεξιά όμως την κάνουν οι πολιτικές της. Αστυνομοκρατία και άγρια καταστολή, παρακρατικές παρακολουθήσεις, υποκλοπές και φακέλωμα, ισοπέδωση της τέχνης και των καλλιτεχνών, εξώνηση και εκμαυλισμός του Τύπου και της ενημέρωσης. Ο μαύρος κατάλογος δεν έχει τέλος.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Ας στραφούμε και στα ερωτήματα. Τα οποία αφορούν όχι τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ, εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, αλλά στον Ανδρουλάκη.
Είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ, που ο πρόεδρός του θέλει –έτσι λέει τουλάχιστον– να το επαναφέρει στη βάση της πολιτικής παρακαταθήκης του Ανδρέα (του Παπανδρέου, όχι του Λοβέρδου), να τηρεί τακτική ίσων αποστάσεων και διμέτωπου,
σίγουρα ανιστόρητου, ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία;
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκονται σήμερα στην κεφαλή της μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης. Και για την επόμενη μέρα είναι ο υπ’ αριθμόν ένα φυσικός σύμμαχος για ΠΑΣΟΚ και Ανδρουλάκη. Αν το ΠΑΣΟΚ έχασε τα πρωτεία και πήγε από το 40% στο 4%, δεν του φταίνε ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Αλλά η κυβερνητική σύμπλευση και η πολιτική ταύτιση με ακραίες πολιτικές και ακροδεξιά στελέχη της ΝΔ. Ακόμη και σήμερα διατηρεί χαμηλά τους τόνους έναντι της ΝΔ – από το παιχνίδι που παίζει εντός κι εκτός Βουλής για να κερδίσει ακροδεξιές ψήφους μέχρι και σε σχέση με το άγριο τσουνάμι διαφθοράς, διαπλοκής και αισχροκέρδειας. Ακόμη και στο θέμα της καταγγελίας των υποκλοπών ο Τσίπρας υπερέχει θεσμικά, πολιτικά και επικοινωνιακά έναντι του Ανδρουλάκη, που ως θύμα θα έπρεπε να είχε ήδη αναποδογυρίσει Ελλάδα και Ευρώπη.
Ας δει λοιπόν τα πράγματα όπως
πραγματικά έχουν ο κ. Ανδρουλάκης, όσο κι αν δέχεται εσωτερική πίεση από κάθε εναπομείνασα Καϊλή-δούρειο ίππο της ΝΔ, όπως τη χαρακτήρισε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Και ας αφήσει το μύθευμα –εύκολη δικαιολογία, αλήθεια, για ισαποστακισμούς– περί συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ με μια δήθεν «ακροδεξιά». Σγουρίδης, Δημαράς, Μαριάς, Ζουράρις, Παπαχριστόπουλος, Γιαταγάνα, Αβραμίδης κ.ά. από το ΠΑΣΟΚ ή και την κεντροαριστερά, ενώ οι Κουντουρά, Β. Κόκκαλης, Χρυσοβελώνη, Κουίκ, Κόλλια-Τσαρουχά, Ζώης, Γαληνός κ.ά. από τη ΝΔ, που προσδιοριζόταν στον μεσαίο χώρο.
Υπουργοί, βουλευτές, στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων, όλες και όλοι έβαλαν δυνατά πλάτη στην ανθρωπιστική διαχείριση του προσφυγικού, την κοινωνική πολιτική υπέρ των αδύναμων και των μειονοτήτων και ορισμένοι/ες σε δικαιωματικά νομοσχέδια.
Αν ο Καμμένος παρασύρθηκε από «ημετέρους», δεν το έπιασε ότι οι Πρέσπες ήταν ένα Βουκουρέστι Plus και τελικώς «κάηκε», αυτό δεν αναιρεί τίποτε από τα προηγούμενα. Τέρμα λοιπόν αυτή η καραμέλα.
Ο Γιάννης Μοίρας είναι πολιτικός αναλυτής, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, πρώην γενικός γραμματέας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων
