Μπορεί το θύμα να καλύπτει τον θύτη; Στη σφαίρα της αστυνομικής λογοτεχνίας θα αποτελούσε ένα ελκυστικό σενάριο με πλούσιο σασπένς, αλλά στην περίπτωση της βιωμένης πολιτικής πραγματικότητας η κατάσταση μοιάζει επικίνδυνη. Για τη Δημοκρατία.
Στο φύλλο της Κυριακής το Documento έθεσε τους εξής προβληματισμούς: Γιατί ο πρόεδρος του τρίτου κόμματος και παρακολουθούμενος από τον παρακρατικό μηχανισμό του Μαξίμου επέλεξε να μην καταστήσει υπόπτους τους παρακολουθητές του; Γνώριζε ότι η δικονομική τακτική που χάραξε, έδινε τη δυνατότητα στους ωτακουστές του είτε να αποφύγουν τη βάσανο της κατάθεσης είτε να κρυφτούν πίσω από το απόρρητο; Κι αν ναι, γιατί ζητούσε την άρση του απορρήτου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Να το θέσουμε πιο απλά για να το καταλάβει και ο Νίκος Ανδρουλάκης, του οποίου η διαύγεια μειώνεται όσο χάνει την ψυχραιμία του: Γιατί στη συμπληρωματική μηνυτήρια αναφορά, η οποία κατατέθηκε μετά τις παραιτήσεις Δημητριάδη – Κοντολέοντα και την ομολογία Μητσοτάκη περί «λάθους», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν προσωποποίησε τις κατηγορίες; Κυρίως, γιατί δεν ανάγκασε τους παρακρατικούς βραχίονες να κληθούν ενώπιον των εισαγγελικών αρχών;
Αντί απάντησης, το ΠΑΣΟΚ εξέδωσε μια έξαλλη ανακοίνωση που ταύτιζε το Documento με τη ΝΔ, χρησιμοποιώντας ψευδείς αναφορές και αντιφάσεις. Ας αφήσουμε στην άκρη το… πρωταπριλιάτικο αστείο περί συμπόρευσης της εφημερίδας με το κόμμα που προσπάθησε να τη «στραγγαλίσει» οικονομικά και ας σταθούμε στη φράση ότι το Documento «φτάνει στο σημείο να αναπαράγει τα επιχειρήματα του Μαξίμου περί απορρήτου, που μπορούν δήθεν να επικαλεστούν οι μάρτυρες».
Αν είναι έτσι, μπορεί ο Ν. Ανδρουλάκης να μας εξηγήσει πώς γίνεται να καλούσε από το Ευρωκοινοβούλιο στις 12/9/2022 τον πρωθυπουργό να άρει το απόρρητο προκειμένου να καταθέσουν οι ωτακουστές του όλη την αλήθεια ενώπιον της Εξεταστικής και μια βδομάδα αργότερα να καταθέτει μηνυτήρια αναφορά, η οποία επιτρέπει στους υποκλοπείς να επικαλεστούν το απόρρητο;
Περίεργο φαντάζει και το γεγονός ότι ο κ. Ανδρουλάκης επισήμανε πολλάκις τις προβλέψεις του νόμου 3649/2008 στην απαίτηση που εξέφραζε προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη περί άρσης του απορρήτου, γεγονός που σημαίνει ότι ο ίδιος γνώριζε ότι αφού η Εξεταστική έχει αρμοδιότητες εισαγγελικών αρχών, τότε το αίτημα για να κληθούν ως μάρτυρες οι ωτακουστές του θα προσέκρουε σε όσα ορίζει ο συγκεκριμένος νόμος. Άρα, επανερχόμαστε στο πρώτο και κύριο ερώτημα: Γιατί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδωσε δίοδο διαφυγής στους υποκλοπείς του;
Σε ένα πλαίσιο κωμικού βαυκαλισμού, η Χαριλάου Τρικούπη ισχυρίζεται πως «το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν αυτοί που αποκάλυψαν το σκάνδαλο των υποκλοπών και με τις πρωτοβουλίες τους, το έφεραν στη Δικαιοσύνη, τη Βουλή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο». Είναι κρίμα για έναν νέο πολιτικό να επιδεικνύει τόσο επιδέξια κλίση στο ψέμα. Εάν το Documento δεν αποκάλυπτε τις λίστες με τα ονόματα των θυμάτων και ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιβεβαίωνε μέσω της ΑΔΑΕ έξι βαρυσήμαντα πρόσωπα που βρέθηκαν στο στόχαστρο του παρακρατικού μηχανισμού, ο πρωθυπουργός θα παρουσίαζε την παρακολούθηση Ανδρουλάκη ως μεμονωμένο γεγονός, ενώ ο κοινωνικός παράγοντας δεν θα φανταζόταν καν το ενδεχόμενο ότι το μισό υπουργικό συμβούλιο και η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων είχαν παγιδευτεί στα δίχτυα της ΕΥΠ.
Βέβαια, ο ίδιος θεωρεί ότι οι αποκαλύψεις της εφημερίδας έγιναν για να «θολώσουν τα νερά», όμως, αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει πώς η δημοσίευση της παρακολούθησης υπουργών, στρατηγών, μετακλητών του Μαξίμου, επιχειρηματιών, εισαγγελικών λειτουργών, δημοσιογράφων και απλών πολιτών (Άρτεμις Σίφορντ) ωφέλησε την κυβέρνηση και δεν κατέδειξε το μέγεθος της δημοκρατικής εκτροπής. Εκτός κι αν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του ως άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Δυστυχώς, σε τέτοιου είδους ζητήματα αδυνατούμε να υπεισέλθουμε.
