Κάποιος πρέπει να του το πει. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να είσαι θετικός στον ιό της ακροδεξιάς. Εάν το ξέρει έχει καλώς. Εάν, όμως, δεν έχει αντιληφθεί τα συμπτώματα, έχει δικαίωμα στη γνώση, ανεξάρτητα από το πώς θα διαχειριστεί την οροθετική πολιτική διάγνωση.
Ο λόγος για τον Ανδρέα Λοβέρδο. Έναν πολιτικό που, τουλάχιστον, σε έξι πολύ μεγάλα ζητήματα έχει αποδείξει την μεσαιωνική του αντίληψη. Απλώς λόγω της περιπλάνησής του σε προστατευμένα περιβάλλοντα, δεν είχε αναδειχθεί όσο θα έπρεπε.
Καθηγητής Πανεπιστημίου, ξεκίνησε να αρθρογραφεί από αναπληρωτής ακόμα, στα έντυπα του τότε κραταιού ΔΟΛ που έχτιζε καριέρες. Στη συνέχεια πολιτεύθηκε με το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και αναρριχήθηκε γρήγορα καθώς έχει δυο πολύ σημαντικά για (παλαιο)πολιτικό προσόντα. Μια φυσιογνωμία που έχει πέραση στον μέσο όρο και ένα λόγο γαργαριστό που ηχεί αποδεκτά στα αυτιά των οπαδών χωρίς να χρειάζεται να εντρυφήσουν στο περιεχόμενό του.
Μόνο που η ναφθαλίνη δεν χάνει ποτέ τη μυρωδιά της και τις ιδιότητές της. Και οι πολιτικές απόψεις του Ανδρέα Λοβέρδου είναι εμποτισμένες μέχρι το μεδούλι από ναφθαλίνιο για να προστατεύσουν την κοινωνία από «παρασιτικά» όντα. Όπως οι οροθετικές και ο Ζακ. Για να διαιωνίσουν την κυριαρχία των θεοφοβούμενων (και όχι θεοσεβούμενων), των ομοφοβικών και των «ακτιβιστών» φασιστών.
Ας κάνουμε μια βουτιά στο χρόνο για να δούμε τις σταθερά οπισθοδρομικές απόψεις του από το 1997 και μέχρι σήμερα.
Λάβρος υπέρ της θανατικής ποινής
Ξεκινάμε από το σωτήριο έτος 1997, τότε που ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν ήταν βουλευτής αλλά εμφανώς έκανε προθέρμανση για τον πολιτικό στίβο. Είναι η εποχή που 61 βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ενώνουν τις δυνάμεις τους και καταθέτουν πρόταση για επαναφορά της θανατικής ποινής για αδικήματα όπως το εμπόριο ναρκωτικών.
Μια πρόταση που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής με νόμο από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας Λοβέρδος συμμετείχε στο διάλογο με άρθρο του στα ΝΕΑ ( https://www.tanea.gr/1997/11/21/greece/triti-apopsi-i-esxati-twn-poinwn/)
και τάσσεται αναφανδόν υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής. Στη… φλογερή υπέρ της θανατικής ποινής αρθρογραφία του παραθέτει τέσσερα βασικά επιχειρήματα στα οποία όπως γράφει: «θεμελιώνω την επιστημονική θέση, ότι το ελληνικό ποινικό σύστημα χρειάζεται την επαναφορά της ποινής του θανάτου».
Για την οικονομία της περιπλάνησης ξεχωρίζω δυο:
Το πρώτο, είναι εκείνο που θεωρεί ότι καταρρίπτει το θεωρητικό υπόβαθρο της κατάργησης της θανατικής ποινής που είναι, όπως, λέει η ουμανιστική αντίληψη για την κοινωνία και το κράτος.
Και νομίζει ότι το καταρρίπτει ως εξής: «Σέβομαι ιδιαίτερα τον ουμανισμό, αλλά ταυτόχρονα δεν έχω κανένα θεωρητικό, πολιτικό ή νομικό δισταγμό να υποστηρίξω πως η ομαλή κοινωνική συμβίωση αποτελεί μία μόνιμη προτεραιότητα, που πολλές φορές προϋποθέτει και κάποιους σκληρούς κανόνες. Και είναι αυτονόητο πως η ποινή του θανάτου αποτελεί τη σκληρότερη παρέμβαση στο συνολικό σύστημα των κανόνων μιας χώρας. Μέσω αυτής επιχειρείται η έσχατη απειλή στον μελλοντικό εγκληματία και μέσω αυτής της απειλής επιχειρείται η διαφύλαξη υπέρτατων αγαθών, όπως είναι η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια».
Το δεύτερο επιχείρημα είναι ακόμα πιο «επιστημονικό» αφού διατυπώνει την βεβαιότητα ότι: «η θανατική ποινή πράγματι λειτουργεί προληπτικά, εκφοβίζοντας τους μελλοντικούς εγκληματίες».
Εν ολίγοις, ο τότε αναπληρωτής καθηγητής του συνταγματικού δικαίου πιστεύει ακραδάντως ότι όπου εφαρμόζεται η θανατική ποινή, μειώνεται ο δείκτης εγκληματικότητας…
Κατά του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας
Τρία χρόνια μετά την φλογερή αρθρογραφία του υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής, ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι πια από τα πουλέν του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και εκλέγεται βουλευτής στις εκλογές του Απριλίου του 2000. Δεν έχει περάσει μια εβδομάδα από την ορκωμοσία της κυβέρνησης και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος, καθηγητής συνταγματικού Δικαίου, ρίχνει την βόμβα δηλώνοντας ότι το θρήσκευμα αποτελεί ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο και η αναγραφή του στην αστυνομική ταυτότητα έρχεται σε αντίθεση με σχετικό νόμο που ισχύει από το 1997. Και κάπως έτσι αρχίζει η μάχη των ταυτοτήτων με την κυβέρνηση Σημίτη να συγκρούεται μετωπικά με τον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και την Νέα Δημοκρατία.
Σε αυτή την κεντρική για την κυβέρνηση Σημίτη μάχη του αυτονόητου, ο νεόκοπος βουλευτής Ανδρέας Λοβέρδος εμφανίζεται στο πλευρό της εκκλησίας αλλά και της ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή. Σε συνέντευξή του στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ (στις 21.5.2000) διατυπώνει το σκεπτικό του: «Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν πρέπει να υπάρξει διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας. Θεωρούσαμε επιβεβλημένο αυτόν τον διαχωρισμό τον καιρό που στην Ελλάδα είχαμε βαρύτατες προσβολές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ειδικά του δικαιώματος της θρησκευτικής συνείδησης. Αυτό το αγαθό πλέον προστατεύεται… Δεν επιθυμώ την Εκκλησία «νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου», όπως την θέλει ο χωρισμός Κράτους Εκκλησία. Επιθυμώ την Ορθόδοξη Εκκλησία ως επικρατούσα στη χώρα μας θρησκεία, να έχει την αναγνώριση του άρθρου 3 του Συντάγματος, με κριτήριο του τι ασπάζεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών».
Θέση με την οποία συμφωνεί και σήμερα ενώ δεν παραλείπει να εμφανίζεται ιδιαίτερα επικριτικός κατά του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Μιχάλη Σταθόπουλου υποστηρίζοντας ότι: «Ήταν σαν να είχε έρθει από άλλο πλανήτη!».
Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών
Η κίνηση που έχει στιγματίσει για πάντα την πολιτική του καριέρα – αν και ο ίδιος μάλλον δεν το αντιλαμβάνεται – ήταν η αισχρή απόφαση για την διαπόμπευση 32 οροθετικών γυναικών στο όνομα, δήθεν, της προστασίας της δημόσιας υγείας και με την κατηγορία της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης.
Βρισκόμαστε στο έτος 2012 και ως υπουργός Υγείας ο Ανδρέας Λοβέρδος υπογράφει την υγειονομική διάταξη 39α/2012 για τον «περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων» σύμφωνα με την οποία δινόταν η δυνατότητα στο κράτος της υποχρεωτικής υγειονομικής εξέτασης, νοσηλείας και θεραπευτικής αγωγής του ασθενούς. Μια διάταξη που οδήγησε σε συλλήψεις και στην διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών μέσα από τη διοχέτευση φωτογραφιών τους στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η κίνηση του Ανδρέα Λοβέρδου προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από τον Συνήγορο του Πολίτη ενώ πήρε και διεθνείς διαστάσεις μέσα από οργανώσεις όπως οι Γιατροί του Κόσμου και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch).
Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα είχε μείνει ενεή από την απίστευτη αναλγησία του τότε υπουργού Υγείας. Στην ιστορία θα μείνει η δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου σε συνέντευξη Τύπου που είχε παραχωρήσει μετά τον σάλο που προκλήθηκε: «Εμείς κάνουμε έλεγχο. Μετά αναλαμβάνει η εισαγγελική Αρχή. Επιθυμία μας είναι να βγάλουμε και τις φωτογραφίες των πελατών. Επιτέλους, να υπάρξει τιμωρία».
Τέσσερα χρόνια μετά, οι συλληφθείσες έχουν αθωωθεί από τις κατηγορίες. Τρεις δεν βρίσκονται στη ζωή. Η εικόνα τους στα ΜΜΕ θα μείνει για πάντα.
Υπερασπιστής της Χρυσής Αυγής
Ένα χρόνο μετά την αισχρή διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, ο Ανδρέας Λοβέρδος ξαναχτυπά δίνοντας συγχωροχάρτι στους φασίστες και αποκαλύπτοντας πόσο τον έχουν γοητεύσει.
Σε συνέντευξή του, χωρίς αιδώ καμιά και με το μανδύα της εγκυρότητας που τον περιβάλει η ιδιότητα του κυρίου καθηγητή και του στελέχους του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει με πάθος ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια ακτιβιστική οργάνωση. Λέει χαρακτηριστικά: «Πάνω σε μεγάλα προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό, το παρεμπόριο και η έλλειψη ασφάλειας και αστυνόμευσης κάνει ακτιβισμό η ελληνική Χεζμπολάχ και παράγει εμπιστοσύνη και απολαμβάνει ποσοστά. Αυτό γιατί να το καταγγείλει κανείς;».
Αλίμονο… είναι η δολοφονική δράση για καταγγελία; Θου Κύριε…
Και συνεχίζει: «Γιατί μας προβληματίζει το γεγονός ότι ανεβαίνει κάποιος που κάνει, με τρόπο ακτιβίστικο, πολιτική πάνω σε αυθεντικά προβλήματα;». Και το απογειώνει λέγοντας ότι πρόκειται για το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την Μεταπολίτευση. Και το λέει αυτό ένας πολιτικός που αναρριχήθηκε μέσω του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Ο παραβατικός Ζακ και το «όχι» στον γάμο ομοφυλοφίλων
Τα τελευταία δυο χρόνια, οι αναχρονιστικές του τοποθετήσεις έχουν βρει πεδίο δόξης λαμπρό σε θέματα που αφορούν την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Αν και εμφανίζεται ως υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει ο άνθρωπος και τις κόκκινες γραμμές του.
Άλλωστε ευρισκόμενος κοντά (και) στην εκκλησία δεν μπορεί να δεχθεί κινήσεις όπως τον γάμο ομοφυλοφίλων. Η θέση του σαφής. Λέει «όχι» και μάλιστα διατυπώνει το επιχείρημα της ζυγαριάς, η οποία κλίνει προς την παράδοση. Και η παράδοση του Ανδρέα Λοβέρδου λέει «όχι» στον γάμο ομοφύλων.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να μην τοποθετηθεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο και στο θέμα του Κωνσταντίνου Κατσίφα που όντας ένοπλος σκοτώθηκε από Αλβανούς αστυνομικούς και του Ζακ Κωστόπουλου που όντας άοπλος σκοτώθηκε από Έλληνες «νοικοκυραίους» με τη συνδρομή Ελλήνων αστυνομικών.
Έτσι, ο κύριος καθηγητής συνέδεσε αυθαίρετα τις δυο υποθέσεις και έσπευσε κουτοπόνηρα να βγάλει καταδικαστική ετυμηγορία για τον Ζακ λέγοντας: «Έσπευσαν να πουν ότι ο άνθρωπος αυτός (σ.σ.: ο Κ. Κατσίφας) ήταν παραβατικός. Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν παραβατικός;».
Όχι κ. Λοβέρδε. Και καλό είναι να μην αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα με βάση τις πολιτικές σας ακροβασίες και τις ακροδεξιές σας αποχρώσεις.
