Ο σχηµατισµός της κυβέρνησης είναι η κορυφαία πράξη κάθε πρωθυπουργού. Πιο σηµαντική και από αυτή την ίδια την εκλογική νίκη, ειδικά για µονοκοµµατική κυβέρνηση. Γιατί ενώ οι εκλογές είναι συλλογική προσπάθεια, ο σχηµατισµός της κυβέρνησης είναι –και πρέπει να είναι– ένα σύνολο προσωπικών και συχνά δύσκολων αποφάσεων του πρωθυπουργού. Μέσα από τις επιλογές προσώπων, όµως, δίνει το στίγµα της πολιτικής που θέλει να εφαρµόσει, πού θα δώσει βάρος, µε ποιους θέλει να πορευτεί.
∆εν είναι υπερβολή ότι κάθε ανασχηµατισµός (όπως κι αν τον ονοµάσει κανείς – και οι πολιτικοί µας έχουν υπάρξει εφευρετικοί στα λόγια) είναι εξίσου σηµαντικός, συχνά δε σηµαντικότερος. Γιατί για να προχωρήσει ένας πρωθυπουργός σε αναδιάρθρωση προσώπων και δυνάµεων σηµαίνει ότι έχει διαπιστώσει ανεπάρκειες προσώπων, αστοχίες, λαθεµένες αποφάσεις, κακή ή λειψή εφαρµογή σχεδιασµένων πολιτικών. Γι’ αυτό και ο ανασχηµατισµός δεν επιτρέπεται να είναι µια επικοινωνιακή άσκηση για να απαλειφθούν αρνητικές εντυπώσεις ή για να βελτιωθούν αρνητικές δηµοσκοπήσεις. Πρέπει να είναι στοχευµένος, τολµηρός και να σπάει αυγά. Σπάνια συµβαίνει κάτι τέτοιο. ∆υστυχώς. Οι πρωθυπουργοί δειλιάζουν να φέρουν τούµπα ισορροπίες που συνήθως έχουν παγιωθεί σε κόµµατα και κυβερνήσεις. Γι’ αυτό προσωπικά και ως δηµοσιογράφος και ως πολιτικός έχω διαπιστώσει ότι είναι σαν να θες να θεραπεύσεις µια βαθιά πληγή µ’ ένα µικρό τσιρότο. Ε δεν γίνεται. Θαύµα τριών ηµερών αποκαλούν τέτοια ηµίµετρα οι Αγγλοσάξονες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαπίστωσε (τρίτη φορά µέσα σε δύο χρόνια, σε συναγωνισµό µε τον Ανδρέα Παπανδρέου που ήταν πρωταθλητής των ανασχηµατισµών) ότι η κυβέρνησή του δεν τραβάει. Αυτήν τη φορά είπε να κάνει πιο γενναίες και αποφασιστικές αλλαγές. Θέλησε να δώσει και την ψευδαίσθηση µιας δήθεν διακοµµατικής συναίνεσης µε ένα ψευτο-άνοιγµα προς την κεντροαριστερά. Και τα έκανε –για πολλοστή φορά– θάλασσα.
Τόσα χρόνια που παρακολουθώ τον δηµόσιο βίο δεν θυµάµαι άλλον πρωθυπουργό να έχει ακυρώσει το βραχύβιο «θαύµα» του ανασχηµατισµού προτού καν ορκίσει τους νέους του υπουργούς. Αντί για νέο ξεκίνηµα η κυβέρνησή του βυθίστηκε ακόµη πιο βαθιά στην υπαρκτή κρίση αξιοπιστίας που την ακολουθεί κατά πόδας εδώ και αρκετό καιρό. Και όχι µόνο βέβαια γιατί µε την εξέλιξη του θέµατος Αποστολάκη πήγε άκλαυτο το κεντρικό αφήγηµα: στο «νέο» σχήµα –ο Θεός να το κάνει νέο– ο Μητσοτάκης συνεχίζει να κουβαλάει µαζί του πολιτικά βαρίδια όπως οι Κεραµέως και Μενδώνη, να µη βρίσκει υπουργό Πολιτικής Προστασίας, να σπρώχνει κι άλλο στο προσκήνιο το ακροδεξιό συνονθύλευµα αναθέτοντάς του ΚΑΙ το κρίσιµο στην εποχή µας υπουργείο Υγείας… Ηθελε να πάει στη ∆ΕΘ µε νέα κυβερνητική οµάδα και νέο αφήγηµα ο Μητσοτάκης. Τώρα στη Θεσσαλονίκη θα προσπαθήσει να αποσιωπήσει την αποτυχία του.
Την πάτησε λοιπόν ο Μητσοτάκης γιατί του την έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως διατείνονται τα πληρωµένα παπαγαλάκια της δηµοσιογραφίας; Η απάντηση απλή: όχι. Την πάτησε γιατί όσες επιτελικές οµάδες κι αν στήνει, απλώς δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά. Ξέρω, σκληρή αυτή η κριτική για κάποιον που µας πλασαρίστηκε ως άριστος, µε σπουδές στο Χάρβαρντ και προσόντα µάνατζερ. Αλλά στην πράξη κρίνονται όλα. Και όταν σε µια τόσο κοµβική διαδικασία που είναι αποκλειστικά δική του αποτυγχάνει παταγωδώς, µε λούζει κρύος ιδρώτας για το πώς παίρνει άλλες αποφάσεις, πιο συλλογικές, πιο συνθέτες. Αλλά και πιο κρίσιµες για τη χώρα και τα εθνικά µας συµφέροντα. Απλώς ο ανασχηµατισµός της αποτυχίας µάς έδειξε γλαφυρά πόσο ανεπαρκής –άρα και πόσο επικίνδυνος– είναι ένας πρωθυπουργός που θεωρεί τον εαυτό του κορυφαίο ενώ είναι µια απελπιστική µετριότητα.
Ο Ευάγγελος Αντώναρος είναι πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος
