Περπατώντας στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον Κεραμεικό προς την καρδιά του Μεταξουργείου στο δεξί σου χέρι στον αριθμό 109 θα βρεις τον Αλλο Ανθρωπο που στέκεται δίπλα σε άπορους και άστεγους συμπολίτες μας. Αταλάντευτα από το 2009 έχει αντέξει σε κρίσεις και κρίσεις, με δύναμή του τους εκατοντάδες εθελοντές που συμμετέχουν στην κοινωνική κουζίνα και ανώνυμους πολίτες που προσφέρουν καθημερινά σακούλες τροφίμων. Τουλάχιστον 600 μερίδες φαγητού τη μέρα προσφέρονται στη Μεγ. Αλεξάνδρου. «Δεν είμαστε συσσίτιο. Δεν μοιράζουμε φαγητό, αλλά καλούμε τους ανθρώπους να φάμε μαζί» τονίζει στο Documento ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ιδρυτής του Αλλου Ανθρώπου.
Κατακόρυφη η αύξηση όσων έχουν ανάγκη
Με αφορμή την ακρίβεια που μαστίζει την κοινωνία, ρωτήσαμε αν έχουν αυξηθεί οι ανάγκες. Η απάντηση του Κων. Πολυχρονόπουλου είναι αποκαλυπτική: «Οι ανάγκες από τότε που ξεκινήσαμε έχουν αυξηθεί κατά πάρα πολύ. Είναι πολύ περισσότεροι οι άνθρωποι μες στα σπίτια τους που έχουν ανάγκη φαγητό, δηλαδή οι άποροι, όχι οι άστεγοι. Απορος μπορεί να είναι ένας συνταξιούχος ή ένας εργαζόμενος. Ενας συνταξιούχος που παίρνει 300-400 ευρώ σύνταξη δεν μπορεί να ζήσει ούτε να βγάλει τον μήνα. Το ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας. Μόνο το ενοίκιο να έχει, είτε δικό του σπίτι να πληρώνει μόνο τον ΕΝΦΙΑ ή το ρεύμα, δεν του φτάνουν αντικειμενικά για το φαγητό. Αν μια οικογένεια έχει ένα παιδάκι και οι δύο γονείς παίρνουν από 500 ευρώ ο καθένας –γιατί τόσο είναι τα μεροκάματα–, πάλι δεν φτάνει. Εγώ σαν Αλλος Ανθρωπος αυτήν τη στιγμή μαγειρεύω μόνο στη Μεγ. Αλεξάνδρου, κάθε μέρα, περίπου 600 με 700 μερίδες την ημέρα. Οι ανάγκες που έχουμε για να δίνουμε τρόφιμα είναι πάνω από 1.500 οικογένειες που έρχονται σε μας μία φορά τον μήνα τουλάχιστον».
Με το ελαιόλαδο στα ράφια των σουπερμάρκετ να έχει αγγίξει τα 11 ευρώ το λίτρο, είναι απορίας άξιο πώς θα μπορέσει ο Αλλος Ανθρωπος να συνεχίσει να ανάβει το καζάνι του. Ο ίδιος εξηγεί στο Documento ότι αναγκαστικά οποιοσδήποτε θα μειώσει τις ποσότητες ελαιόλαδου: «Οταν παλαιότερα μου έφερναν 100 κιλά λάδι τον μήνα και τώρα μου φέρνουν 50, εγώ θα βάλω τα 50».
Η ώρα πλησιάζει 12 το μεσημέρι και είναι η στιγμή που διανέμονται οι μερίδες του φαγητού. Μετανάστες έρχονται να πάρουν μια σακούλα τρόφιμα για την οικογένειά τους, ενώ ζευγάρια ηλικιωμένων για τα οποία ο μήνας δεν βγαίνει παίρνουν διπλές μερίδες φαγητό και λίγο τσάι. Ελληνες, ξένοι, συνταξιούχοι, ακόμη και άποροι φοιτητές προστρέχουν στην κοινωνική κουζίνα. «Ολοι έρχονται από εδώ. Μόνο οι φασίστες δεν έρχονται, γιατί αυτοί δεν είναι ούτως ή άλλως άνθρωποι» λέει γελώντας ο Κων. Πολυχρονόπουλος.
Το πρωί στη δουλειά, το μεσημέρι εθελοντής
«Μεγάλο είναι το κύμα των εργαζομένων που έρχονται τις γιορτές να μας βοηθήσουν. Οι εθελοντές είναι πολλοί. Οι περισσότεροι τα Σαββατοκύριακα. Καθημερινά υπάρχουν πέντε άτομα και τα Σαββατοκύριακα μπορεί 200-300» συμπληρώνει ο Κων. Πολυχρονόπουλος, ενώ υπενθυμίζει ότι αν κάποιος επιθυμεί να βοηθήσει τον Αλλο Ανθρωπο μπορεί να το κάνει στις κατά τόπους κουζίνες στον Κεραμεικό, στα Πατήσια, στο πάρκο Δρακοπούλου, αλλά και σε Θεσσαλονίκη, Κρήτη και Χαλκίδα.
Το Documento απευθύνθηκε σε δύο εθελοντές, τον οπερατέρ Βασίλη Στογιάννη και τη φοιτήτρια Κατερίνα Παπαδάκη, οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί μας τις εμπειρίες τους. «Είμαι από τους πρώτους εθελοντές στον Αλλο Ανθρωπο, από το 2011» σημείωσε ο Β. Στογιάννης και συμπλήρωσε: «Ημασταν οι πρώτοι που το κάναμε θέμα το 2011 μέσα στην κρίση με το Reuters. Εκτοτε το πρωί πήγαινα στις πορείες και το μεσημέρι έπαιρνα το μηχανάκι και μοίραζα φαγητό στους αστέγους. Από τότε είμαι εδώ».
Η Κατ. Παπαδάκη μοιράζει τους καφέδες στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι. Αν και βρίσκεται μόλις δύο εβδομάδες εκεί, δηλώνει ότι έχει δεθεί με το εγχείρημα: «Παρακολουθούσα εδώ και ένα χρόνο από το Instagram όλη τη δράση του Αλλου Ανθρώπου. Πριν έρθω είχα ένα φόβο μήπως δεν είναι δεκτικοί, αλλά όλοι μου άνοιξαν την αγκαλιά τους από την πρώτη στιγμή».
Στη Μεγ. Αλεξάνδρου φτωχοί συνάνθρωποί μας βρίσκουν μια «όαση ανθρωπιάς». Λίγα στενά πιο πέρα άστεγοι «μυρμηγκιάζουν» από το κρύο μπροστά από τις βιτρίνες της Ερμού.
