Δεν ξέρουμε αν έχουν απομείνει πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να μας ξαφνιάσουν. Θεωρητικά βέβαια υπάρχουν πολλά.
Πρακτικά όμως η σύγχρονη διεθνής πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τον εαυτό της, παρότι για αιώνες οι αντιπαλότητες, οι πόλεμοι, οι ανταγωνισμοί προσέφεραν απίστευτο υλικό στην Ιστορία.
Σήμερα ο κυνισμός της εξουσίας – όπου «εξουσία» πλέον σημαίνει «οικονομικά συμφέροντα» και μόνον- ξεπέρασε τον κυνισμό του Μακιαβέλι, τον ρεαλισμό τους Κλάουζεβιτς και τον εθνικισμό του Μπίσμαρκ.
Είναι η πρώτη φορά –αν θυμόμαστε καλά- που επισήμως και σε καιρό ειρήνης ένας πρόεδρος των ΗΠΑ παραδέχεται με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως δολοφόνησε πολιτική-στρατιωτική προσωπικότητα «αντίπαλης χώρας» χωρίς καμία υπεκφυγή.
Το αντίθετο μάλιστα: Με περηφάνια!
Ως σήμερα οι δράστες αυτών των δολοφονιών, συνήθως με μεγάλη συμμετοχή των μυστικών υπηρεσιών, κρύβονταν από τις πολιτικές εξουσίας μέσα στην ομίχλη των διαδρόμων των μυστικών υπηρεσιών.
Συχνά οι δηλώσεις ήταν άγνοια, αποπροσανατολισμός, ρίχνοντας τις ευθύνες αλλού και πουθενά.
Από δολοφονίες έως πραξικοπήματα τα ίχνη χάνονταν ανάμεσα σε χαρτιά, υπηρεσίες, αντιφατικές δηλώσεις, διαψεύσεις.
Χιλιάδες δολοφονίες, κρυφές ή φανερές όπου ποτέ οι ηθικοί αυτουργοί δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους.
Σήμερα ο αλλοπρόσαλλος και τυχοδιώκτης πρόεδρος των ΗΠΑ ξεπέρασε και τις νοητές γραμμές του εαυτού του, το ίδιο του το θράσος όταν αμφισβητεί ακόμα και την κλιματική αλλαγή, η υπερασπίζεται την οπλοφορία προς όφελος του κέρδους και παραδέχεται μέσω του Twitter τη δολοφονία του Ιρανού υποστρατήγου.
Ο λόγος είναι πολύ απλός, κυνικός και απίστευτα επικίνδυνος:
Προσπαθεί να ξεπεράσει την αμφισβήτηση του προσώπου του από τους Δημοκρατικούς και τις κατηγορίες που οδηγούν στην αποπομπή του από το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, διακινδυνεύοντας πολέμους, ανακατατάξεις και καταστροφές, απλά για να διασφαλίσει την εξουσία του.
Το έχουν κάνει έως σήμερα 100άδες ή χιλιάδες πολιτικοί σε όλον τον κόσμο, υπακούοντας σε πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα για να αποπροσανατολίσουν και να πάρουν ψήφους με λάφυρο την εξουσία.
Μέχρι σήμερα όμως, υπήρχε μια αίσθηση του μέτρου, ή έτσι πιστεύαμε, αμφισβητώντας πολιτικές των αντιπάλων τους, συνθήκες και πατριωτισμούς.
Σήμερα εξέλειπαν τα προσχήματα γιατί στον νέο τους κόσμο δεν έχει καμία σημασία ούτε η διεθνής νομιμότητα, ούτε η λογική, ούτε η επικινδυνότητα των πράξεών τους.
Για τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπεί ο κάθε Τραμπ και Μπολσονάρου ή κάθε υποτιθέμενος Ευρωπαίος ή μη «μετριοπαθής» νεοφιλελεύθερος, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και δεν το κρύβει, αρκεί να εξυπηρετεί τα δικά του/της, ατομικά και ταξικά συμφέροντα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι εξαίρεση, είναι αποτέλεσμα μιας επικίνδυνης αλλαγής του διεθνούς σκηνικού.
Στην ουσία δεν είναι «αλλοπρόσαλλος» αλλά τραγικά επικίνδυνος…
Και δυστυχώς δεν είναι ούτε ο μόνος ούτε μόνος του…
