Δεκαοκτώ χρόνια στην πρώτη γραμμή, ό,τι ήταν να ζήσει το έζησε. Και λύπες και χαρές και νίκες και ήττες και πρωθυπουργία και αντιπολίτευση και ύμνους και χλεύη
Πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, πιτσιρικάς ων, έχω πάει διακοπές στην Καλιφόρνια. Με φιλοξενεί στο Μάουντεν Βιού, κάτι μίλια νοτίως του Φρίσκο, ο φίλος μου ο Γιώργης. Περνάνε οι μέρες, ψάχνομαι εγώ για άξιον, μου λέει ο κολλητός ένα πρωί «σήμερα έχουμε τρελό πάρτυ».
Βάζω τα καλά μου.
Πάμε στο πάρτυ, χαμός Κυρίου, κόσμος και ντουνιάς, βλέπω κάτι τσαχπίνες, βλέπω κάτι κούκλες, βλέπω κάτι απαστράπτουσες (ναι, ήμουν 27 χρονών, κομενάκια κοίταζα, δεν κοίταζα πρωτοσέλιδα εφημερίδων!) και ξαφνικά περνάει από μπροστά μου μια αγαλμάτινη, μια χολυγουντιανή ομορφιά.
Μένω ξερός.
Γυρνάω στο Γιώργη, του λέω «ποια είναι αυτή», μου απαντάει «α, αυτή είναι η Τζέην».
«Κεσκεσέ Τζέην», τον ξαναρωτάω.
«Η Τζέην είναι η ωραιοτέρα της Βορείου Καλιφόρνιας», μου λέει ο φίλος, «που την ήθελαν όλοι και τους απέρριπτε στο δευτερόλεπτο. Ώσπου…»
«Ώσπου τι», απορώ εγώ.
«Ώσπου γνώρισε τον Πολ, φοιτητή απ’ τον Καναδά, και τα φτιάξανε και περάσανε ωραία και ύστερα τον έφτυσε κι αυτόν».
«Πω, πω», του λέω, «πρέπει να πέρασε μεγάλη αντάρα ο Πολ…»
«Ούτε καν», μου απαντάει ο Γιώργης. «Ξέρεις τι είπε σε όσους τον τσιγκλάγανε: Μια χαρά είμαι παιδιά, τις έζησα τις εννιάμιση βδομάδες μου»!
Το αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας. Δεκαοκτώ χρόνια στην πρώτη γραμμή, ό,τι ήταν να ζήσει το έζησε. Και λύπες και χαρές και νίκες και ήττες και πρωθυπουργία και αντιπολίτευση και ύμνους και χλεύη, μια διαδρομή κάτι παραπάνω από συναρπαστική με τα πάνω της και τα κάτω της, ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, μια σπίθα που έγινε πυρκαγιά και ξανάγινε σπίθα. Για την ώρα, δηλαδή, μιας και η ελληνική πολιτική ιστορία τα αγαπάει τα καμπάκ στόριζ…
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Αντρέας Παπανδρέου, το είπανε κάποια στιγμή στις ζωές τους το «ασταδγιάλα» και σε κακό δεν τους βγήκε. Ίσα ίσα πήραν τις αναπνοές τους, πήραν τις αποστάσεις τους, πήραν και το χρόνο τους που θα έλεγε και η Τζέην. Για να επιστρέψουν νικητές και τροπαιούχοι, όταν η πατρίδα είχε πραγματικά ανάγκη από πολιτικούς με gravitas για να την οδηγήσουν μακριά από τα βράχια. Άσε που γλύτωσαν και τη σκατοθύελλα της καθημερινής πολιτικής διαμάχης!
Μάλιστα τη σκατοθύελλα και σαν αυτή που έφαγε ο Τσίπρας τα τελευταία δεκατόσα χρόνια, δεν έφαγε άλλος τον τελευταίο μισό αιώνα. Οι προηγούμενοι πρωταθλητές ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Αντρέας Παπανδρέου, αλλά ο Αλέξης έσπασε παγκόσμιο ρεκόρ! Και δεν μιλάμε τώρα για τα σόσιαλ, όπου γράφει ο κάθε πικραμένος ό,τι του κατέβει, μιλάμε για τα κανονικά ΜΜΕ, όπου τέτοιος οχετός δεν ξανάγινε. Θυμίζω για την ιστορία το άρθρο «Είναι, άραγε, ο Τσίπρας του γιατρού;» σε δημοφιλή ιστοσελίδα πολιτικού περιεχομένου και τη συλλογή ύβρεων κατά της Μπέτυς που είχε παρουσιαστεί σε άλλη, δικαιωματίστικη ιστοσελίδα, σε φάση «δεν το λέμε εμείς, αλλά κοιτάξτε να δείτε τι λέει ο κόσμος»…
Αλλά κάτι πρέπει να σημειώσω και για τη “Nebraska”. Το κορυφαίο άλμπουμ του Μπρους Σπρίνκγστιν, στο άσμα “Atlantic City” του οποίου, περιλαμβάνονται οι καλύτεροι στίχοι του τραγουδοποιού. Λα τα μινόρια:
Everything dies, baby, that’s a fact
But maybe everything that dies some day comes back
Σε απλά ελληνικά, όλα πεθαίνουν μωρό μου,
δεν υπάρχει αμφιβολία,
αλλά κάποια στιγμή όσα πεθαίνουν
μπορεί να επιστρέφουν στην ιστορία.
Και γιατί όχι δηλαδή; Ένας άνθρωπος που έσωσε μια χώρα από το χείλος το γκρεμού (ναι, την έσωσε), που άφησε κάτι δεκάδες δισεκατομμύρια κάβα στον επόμενο (ναι, τα άφησε), που έλυσε το γόρδιο δεσμό του Μακεδονικού (ναι, τον έλυσε), μπορεί κάποια στιγμή να επιστρέψει και να ξαναγράψει ιστορία.
Θα ποντάρατε το αντίθετο, κυρίες και κύριοι;
Υ.Γ.: Επειδή είμαι και Παναθηναϊκός με πράσινο αίμα στη φλέβα, θα θυμίσω τις εποχές που γκρινιάζαμε για να φύγουν οι «κακοί» από το σύλλογο και να εκτιναχθούμε στα ύψη. Και είδαμε σε τι βούρκο βουλιάξαμε…
Πηγή: newpost.gr