Οποιος θέλει να δει, βλέπει. Και αυτοί που βλέπουν γιατί δεν έχουν εμμονές, παρωπίδες ή συμφέροντα που να καθορίζουν τι λένε και πότε, έχουν δει από την πρώτη στιγμή της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα ότι άφησε βαριά παρακαταθήκη στον ΣΥΡΙΖΑ και σε όποιους αναλάβουν να τον εκπροσωπήσουν: την υποχρέωση να κάνουν πολιτική.
Η αλήθεια είναι ότι τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, που εν πολλοίς ήταν και λάθη του Τσίπρα, είτε γιατί αυτός χάραξε την πορεία προς το λάθος είτε γιατί αυτός ανέχτηκε συμπεριφορές που παρήγαν διαρκώς λάθη, ήταν πολιτικά. Δεν ήταν δηλαδή «απλώς» επικοινωνιακά ή… επαγγελματικά.
Γιατί στα παρεπόμενα μιας πολιτικής ήττας είναι και ο ενστερνισμός των θέσεων του αντιπάλου. Η αποδοχή ότι μιλάς με τους όρους που θέτει αυτός, ότι χρησιμοποιείς τις λέξεις που επιλέγει αυτός – και οι λέξεις ποτέ δεν είναι ουδέτερες. Και αυτός ο ενστερνισμός σημαίνει τελικά ότι αποδέχεσαι να κοιτάζεις τον κόσμο από τη δική του οπτική γωνία.
Και η θεοποίηση της «επικοινωνίας» και του «επαγγελματισμού», που έδωσε τον τόνο τόσο στις προεκλογικές εκτιμήσεις όσο και στις μετεκλογικές «αναλύσεις», είναι η οπτική του αντιπάλου, η οπτική των τεχνικών της καπιταλιστικής εξουσίας και του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού.
Λάθη στο πώς μεταδόθηκαν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ή στο γιατί ουδέποτε έφτασαν στον λαϊκό κόσμο, που θεωρητικά ενδιέφερε να φτάσουν, υπήρξαν και μάλιστα πολλά. Και προφανώς υπήρξαν και τεράστιες οργανωτικές αδυναμίες, καθώς η πλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι δεσμοί με τις μάζες σημαίνει ορθή χρήση των… «επικοινωνιακών» μηχανισμών.
Αλλά δεν ήταν αυτό το κύριο ζήτημα. Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή καθαυτή η πολιτική του, οι στόχοι που έθεσε και σε ποιους απευθυνόταν, ποιες ψήφους διεκδικούσε. Και συνήθως η διεκδίκηση κάποιων κατηγοριών πολιτών συνεπάγεται τη μη διεκδίκηση κάποιων άλλων.
Στα πολιτικά λάθη λοιπόν δεν απαντάς διορθώνοντας «μηχανισμούς» ούτε προσλαμβάνοντας «επαγγελματίες». Αλλά διορθώνοντας –πιθανώς και ριζικά– την πολιτική σου και αξιοποιώντας τα στελέχη που μπορούν και θέλουν να εκφράσουν αυτήν τη νέα και γειωμένη στην κοινωνική πραγματικότητα πολιτική, που εξυπακούεται ότι πρέπει να απευθύνεται και σε πραγματικούς ανθρώπους, για τις ανάγκες και τις απόψεις των οποίων οφείλεις να έχεις πραγματική εικόνα.
Αυτά δεν τα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και το πλήρωσε ακριβά. Και αυτά οφείλει να τα αποκτήσει το ταχύτερο γιατί οι καιροί ου μενετοί. Και όχι επειδή έρχονται αυτοδιοικητικές εκλογές –και ένας πολιτικός οργανισμός εννοείται ότι δεν μπορεί να μην παρεμβαίνει σε αυτές–, αλλά επειδή,
όπως είπε και ο Τσίπρας, «τα επόμενα χρόνια δεν θα είναι εύκολα για κανέναν μας, ό,τι κι αν ψήφισε στις τελευταίες εκλογές».
Και εδώ βρίσκεται η τωρινή προσφορά του Τσίπρα: επαναπολιτικοποιεί τη συζήτηση, υποχρεώνοντας τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσουν τη διαδικασιολογία και να μιλήσουν (επιτέλους!) επί της ουσίας.