Το Documento απευθύνθηκε στον σχεδιαστή φωτισμού Αλέξανδρο Πολιτάκη για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του θεάτρου εξαιτίας της πανδημίας
Τις επόµενες µέρες θα φανεί αν η πολιτεία σέβεται έµπρακτα τους καλλιτέχνες ή αν περιφρονεί τους ζωντανούς ενώ λιβανίζει τους νεκρούς. Απλήρωτοι και χωρίς το έκτακτο επίδοµα µείναµε όσοι προετοιµάζαµε παραστάσεις που δεν ανέβηκαν λόγω πανδηµίας. Αλλά και αυτοί των οποίων το έργο παρουσιάστηκε αποκλείστηκαν από το σχετικό βοήθηµα, διότι η σύµβασή τους έληξε προτού ανακοινωθούν τα µέτρα.
Οι εργαζόµενοι του θεάτρου µείναµε άνεργοι και σε αµηχανία. Για τους νέους ή τους κακοπληρωµένους του κλάδου µας (φωτιστές, σκηνογράφους κ.ά.) το πρόβληµα είναι µεγαλύτερο: ένας νέος φωτιστής αναλαµβάνει τον φωτισµό µιας παράστασης σε ένα µικρό θέατρο µε αµοιβή π.χ. 500 ευρώ. Αν κάνει έναρξη επαγγέλµατος, θα του µείνουν λιγότερα από 100 ευρώ. Ασφαλώς οφείλει να συνεχίσει να καταβάλλει τις εισφορές του είτε ξαναβρεί δουλειά είτε όχι. Είναι επίσης πιθανό να µην πάρει ούτε τα συµφωνηµένα.
Θα ρισκάρει µόνο όποιος έχει την οικονοµική ευχέρεια όχι µόνο να µην πληρώνεται, αλλά και να πληρώνει για να δουλέψει. Για να µην καταφύγει στη µαύρη εργασία, όπως συµβαίνει σε πολλούς, υπογράφει σύµβαση µέσω ΙΚΑ. Σε αυτή την περίπτωση δεν µπαίνουν ένσηµα για τις ώρες που ο σχεδιαστής φωτισµού παρακολουθεί πρόβες, συζητάει µε τον σκηνοθέτη ή εργάζεται στο σπίτι του, όπου γίνεται η κατεξοχήν εργασία, αλλά δηλώνονται µονάχα οι ώρες στο θέατρο κατά τις οποίες κατευθύνει τους τεχνικούς στο στήσιµο των προβολέων και στον προγραµµατισµό των φωτισµών.
Με αυτό το καθεστώς αν ένας σχεδιαστής εργαστεί όλο τον χρόνο σε δέκα παραστάσεις, δεν θα έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πάνω από δέκα ένσηµα. Εποµένως ούτε το επίδοµα θα πάρει ούτε στο ταµείο ανεργίας θα µπορέσει να µπει ακόµη κι αν δουλεύει αδιάκοπα για δέκα χρόνια. Η συχνή αντίδραση σε όλα τα παραπάνω είναι: «Ποιος σε ανάγκασε να δουλεύεις στο θέατρο; Κοίτα να βρεις καµιά δουλειά, γιατί τα θεατράκια δουλειά δεν είναι». Η στάση αυτή δυστυχώς δεν απέχει πολύ από τον τρόπο που µας αντιµετωπίζει η πολιτεία. Αν αναγνωρίζει την προσφορά µας, θα πρέπει να στηρίξει όλους τους καλλιτέχνες και τεχνικούς που αποδεδειγµένα είχαν εργασία αυτή την περίοδο και αναγκάστηκαν να τη σταµατήσουν.