Έγινε και αυτό! Η κυβέρνηση της χώρας ως ρυμουλκούμενο όχημα, ως παρακολούθημα των γεωπολιτικών δεσμεύσεων αδιαφορώντας για τις αξίες του Διεθνούς Δικαίου και την προστασία αμάχων απείχε από το ψήφισμα του ΟΗΕ που ζήτησε να κηρυχθεί «ανθρωπιστική εκεχειρία» στο πόλεμο της Λωρίδας στη Γάζας και να σταματήσει ο ριζικός ξολοθρεμός στη Μέση Ανατολή.
Ο ΟΗΕ σε Γενική Συνέλευση του, μετά τις αιφνιδιαστικές επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου στο Ισραήλ και τη συνεχιζόμενη στρατιωτική απάντηση του Ισραήλ και στον όρκο του να εξοντώσει τη Χαμάς, ενέκρινε την Παρασκευή ένα ψήφισμα «ανθρωπιστικής εκεχειρίας» το οποίο ζητά άμεση κατάπαυση του πυρός και εξασφάλιση ανθρωπιστικών διαδρόμων στη Γάζα. Το ψήφισμα υιοθετήθηκε από το διεθνές σώμα με 120 ψήφους υπέρ, 14 κατά και 45 αποχές. Η Ελλάδα ήταν μία από τις 45 χώρες που απείχαν από την ψηφοφορία.
Η ελληνική κυβέρνηση λέει ναι στην ογκηρή και βροντώδη βία που σέρνεται σαν ερπετό στη Μέση Ανατολή. Λέει ναι στη μνημείωση της βίας, στη συνέχιση μιας τραγωδίας δίχως τέλος, στις πυρές των ολοκαυτωμάτων. Λέει ναι στα βαμπίρ του πολέμου και όχι στην ανθρωπιστική στάση. Παραδίνεται στη μυσαρή υποκρισία και δικαιολογείται πίσω από μια χθαμαλή προβληματική.
Τι μας λέει :
I)«Η αποχή στο πλαίσιο του ΟΗΕ δεν ισοδυναμεί σε καμία περίπτωση με καταψήφιση. Αντιθέτως, είναι δημιουργική, υπό την έννοια ότι η χώρα δεν προσμετράται στους παρόντες και άρα διευκολύνεται η επίτευξη ειδικής πλειοψηφίας των δύο τρίτων.» Και αναρωτιέται κανείς είναι δημιουργική η αποχή όταν ενδυναμώνονται οι υπερωρίες της βαρβαρότητας στη Μέση Ανατολή; Όταν η βία και ο θάνατος παίρνει τα ύψη της τυφλής εμμονής ;
II) «Η Ελλάδα συντάχθηκε με την πλειονότητα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης: 15 χώρες απείχαν έναντι 8 που υπερψήφισαν και 4 που καταψήφισαν». Επενδύουμε λοιπόν στον ίλιγγο μιας πειθαρχίας που επιβάλλει μια ευρωπαϊκή πλειοψηφίας η οποία καλύπτεται από συγκεκριμένα συμφέροντα και αδιαφορεί για το ημεροδρόμιο του θανάτου, του πόνου και για όλα τα συνοδευτικά της απανθρωπιάς. Και εμείς ως ξεψυχίτες των διαδρόμων της εξουσίας υποκλινόμαστε στις εντολές τους και στα συμφέροντά τους.
III)«Η Ελλάδα υπήρξε δημιουργική προτείνοντας στο στάδιο των εσωτερικών διαδικασιών ορισμένες σημειακές παρεμβάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν διευκολύνει την ευρύτερη πλειοψηφία». Η θέση της Ελλάδας είναι στην έλξη και στην προσήλωση της ειρήνης δεν λειτουργεί ως οικόσιτο κυνάριο των ισχυρών, ούτε ως αραχνιασμένος θεατής των εξελίξεων και κυρίως όταν έχει δοκιμάσει την υποκρισία και την αδιαφορία των συμμάχων της.
IV) «Η Ελλάδα υπερψήφισε τροπολογία του Καναδά για τη ρητή καταδίκη της τρομοκρατικής δράσης εκ μέρους της Χαμάς, με την υιοθέτηση της οποίας θα ήταν δυνατόν να περάσει το ψήφισμα από όλες τις χώρες». Άλλη μια δικαιολογία που παραβιάζει το νόμο της λογικής. Δικαιολογία του υποτακτικού που βλέπει τα γεγονότα και τις εξελίξεις με τα μάτια του αφεντικού του. Μέσα όμως από αυτή την αισχρή δικαιολογία, εκείνο που καταφέρνεις με την αποχή της ψήφισης για «ανθρωπιστική εκεχειρία» στη Μέση Ανατολή είναι να ενισχύεις το μένος της ανταπόδοσης των αντιπάλων χωρίς να σταματάς τα ποτάμια αίματος, τους σπαραγμούς, τους νεκροθάφτες της ανθρωπότητας, τους ξεριζωμούς, δηλαδή όλο εκείνο το έργο της ιστορικής καμινείας.
Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να καταλάβει τη διαλεκτική της ιστορίας και όχι να εξυπηρετεί τα ακραία συμφέροντα των ισχυρών βαφτίζοντας τα ως σωστή πλευρά της ιστορίας. Αλήθεια πιστεύει ο κ. Μητσοτάκης ότι θα πρέπει εκκενωθεί η Γάζα για να γίνουν χερσαίες επιχειρήσεις από το Ισραήλ; Δηλαδή περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι περιλαμβανομένων παιδιών, ηλικιωμένων και αρρώστων, να εξαναγκαστούν να μετακινηθούν με ελάχιστα ή καθόλου μέσα μεταφοράς και με σχεδόν καθόλου εγγυήσεις για την ασφάλειά τους, εν μέσω συνέχισης των εχθροπραξιών; Μήπως αυτή η κακουργία αποτελεί εθνοκάθαρση; Εκτός και αν με το κοντόθωρο βλέμμα του βλέπει τις εξελίξεις ανάποδα, ή προσδοκά μια προνομία από τα διευθυντήρια της παγκόσμιας εξουσίας. Όμως δεν εξαργυρώνονται όλα με υποταγές.
