Ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου το 1976, ο Γιάννης Διακογιάννης δέχθηκε ένα τηλεφώνημα, νωρίς το πρωί στο σπίτι του: «Εκτάκτως στις 4.30 μ.μ. δείχνουμε Ιταλία-Αγγλία, εννοείται ότι θα το περιγράψεις εσύ». «Βεβαίως κύριε διευθυντά, εννοείται», απάντησε στον Ιωάννη Λάμψα ο αθλητικός δημοσιογράφος της ΕΙΡΤ, κάπως αγουροξυπνημένος.
Το ματς ήταν για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 1978, πράγματι σημαντικό. Αλλά η ξεκούδουνη αγορά των δικαιωμάτων –την εποχή που η τηλεόραση μετάδιδε μόνο τελικά και τελικούς- είχε γίνει εκ του πονηρού. Η κυβέρνηση Καραμανλή ήθελε πάση θυσία να αποπροσανατολίσει τον κοσμάκη και να τον κρατήσει στα σπίτια του, την ώρα της πορείας για το Πολυτεχνείο.
Είχαν περάσει μόλις τρία χρόνια από το μακελειό, πολλοί από τους χουντικούς βασανιστές κυκλοφορούσαν ακόμη ελεύθεροι (ο Μάλλιος δολοφονήθηκε από τη «17 Νοέμβρη» ένα μήνα αργότερα) και οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.
Ο διευθυντής προγράμματος (και σκηνοθέτης) Ροβήρος Μανθούλης μυρίστηκε το κόλπο. «Αυτό είναι τρέλα και θα κάνω ό,τι μπορώ για να το αποτρέψω», αναφώνησε, σύμφωνα με το βιβλίο του Γιώργου Κάρτερ «Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση».
Ο Μανθούλης (που πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 93 ετών) τηλεφώνησε αμέσως στον Διακογιάννη. «Εάν δεχθείς να περιγράψεις αυτόν τον αγώνα, το όνομά σου θα στιγματιστεί παντοτινά», τον νουθέτησε. Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν ουσιαστικά ο μοναδικός αθλητικός σπήκερ της ΕΙΡΤ εκείνη την εποχή. «Έχετε απόλυτο δίκαιο», απάντησε. «Ζητώ συγγνώμη που αρχικά δέχθηκα. Μόλις είχα ξυπνήσει και δεν σκέφτηκα ότι το ματς πέφτει πάνω στην πορεία».
Ο Διακογιάννης τηλεφώνησε στον Λάμψα και ζήτησε εξαίρεση επικαλούμενος «επαγγελματικούς λόγους». Ο πρόθυμος αντικαταστάτης βρέθηκε στο πρόσωπο του Γιάννη Συνοδινού, που έφτασε να γίνει διευθυντής του αθλητικού τμήματος της ΕΡΤ μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. «Τώρα θα εξαφανιστώ», υποσχέθηκε στον Μανθούλη. «Και το απόγιομα θα είμαι στην πορεία».
Η προσπάθεια του Ροβήρου Μανθούλη να ματαιώσει τη μετάδοση του αγώνα έπεσε στο κενό, παρ’ όλο που είχε ξεσηκωθεί και το προσωπικό της ΕΡΤ. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε», απάντησε ο πανίσχυρος υφυπουργός Προεδρίας για θέματα Αθλητισμού Αχιλλέας Καραμανλής, όταν κλήθηκε να πάρει απόφαση, λίγες ώρες πριν τη σέντρα. «Ο αγώνας θα ικανοποιήσει χιλιάδες φιλάθλους τηλεθεατές». Άρτον και θεάματα, δηλαδή, από κυβέρνηση Δεξιάς, δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας.
Ο Γιάννης Διακογιάννης, που δεν ήταν δα αριστερός, αλλά εργαζόταν επί δεκαετίες στα «Νέα» του Λαμπράκη, παρέμεινε αχρωμάτιστος μέχρι το τέλος, αλλά δεν δεχόταν παιχνιδάκια στην πλάτη του. «Κάποτε χειροκρότησα τους Κουβανούς και με είπαν κομμουνιστή, άλλη φορά παίνεψα τους Αμερικανούς και με έβγαλαν χουντικό», έλεγε, με το φλεγματικό χιούμορ που ήταν σήμα κατατεθέν του.
Ο Διακογιάννης ήταν από τους πιονιέρους της ελληνικής τηλεόρασης και είχε, δημοσιογραφικά, την δική της ηλικία: 56 ετών. Υπήρξε ένας από τους έξι παρουσιαστές ειδήσεων στο παρθενικό τηλεοπτικό πρόγραμμα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας το 1966, μαζί με τους Φρέντυ Γερμανό, Δημοσθένη Μαρκίδη, Ιάσονα Μοσχοβίτη, Βασίλη Παπαθανασόπουλο, Κώστα Σισμάνη.
Στο πλευρό των έξι δούλεψαν περίπου 30 άνθρωποι άλλων ιδιοτήτων, ενώ το πρώτο «καλησπέρα» της εκφωνήτριας Ελένης Κυπραίου ακούστηκε στις 6 το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου 1966. Ακολούθησε δίωρο πιλοτικό πρόγραμμα, με επίκαιρα, ντοκυμαντέρ και μουσική. Οι τηλεοπτικοί δέκτες στην Ελλάδα της εποχής δεν ήταν περισσότεροι από 1200-1500.
Το ίδιο καλοκαίρι ο Γιάννης Διακογιάννης περιέγραψε 11-12 αγώνες από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας, ενώ η εκπομπή που μετονομάστηκε σε «Αθλητική Κυριακή» πρωτοβγήκε στον αέρα τον χειμώνα του 1966-67, με σκηνοθέτη τον Γιώργο Δάμπαση. Ουσιαστικά, η βουτιά της ΕΙΡ(Τ) στα βαθιά νερά έγινε το 1969, όταν μέσω της «Ευρωβιζιόν» έκανε την παραγωγή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος κλειστού στίβου, από το Στάδιο Καραϊσκάκη, με τον Γιάννη Διακογιάννη στο μικρόφωνο.
Ο εμβληματικός σπήκερ αγαπούσε πολύ τον στίβο και τον θεωρούσε βασιλιά των σπορ, πολύ περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Ο μεγάλος του έρωτας, όμως, ήταν η καλή μουσική και ιδίως το γαλλικό τραγούδι. Η ραδιοφωνική εκπομπή του ομόρφυνε τα απογεύματά μας επί αρκετά χρόνια, αρχικά στον 902 Αριστερά και αργότερα στον Σπορ FM. O Γιάννης Διακογιάννης έφερνε από το σπίτι του τους δίσκους βινυλίου, ήξερε όλες τις λεπτομέρειες απ’ έξω και δεν μιλούσε ποτέ «πάνω» στα τραγούδια.
Διαβάστε επίσης:
