Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων εάν ήθελαν να εκσυγχρονιστούν, θα μπορούσαν να συμπεριλάβουν και μερικές ερωτήσεις, φαινομενικά ξεκάρφωτες, ενδεικτικές όμως της αντιληπτικότητας των ψηφοφόρων. Ποιο συγγραφέα, π.χ., αστυνομικών και κατασκοπικών μυθιστορημάτων προτιμάτε; Τον Ιαν Φλέμινγκ και τον ήρωά του Τζέιμς Μποντ με την αστραφτερή Aston Martin ή τον Σιμενόν με τον επιθεωρητή Μεγκρέ που για την εξιχνίαση των εγκλημάτων βασίζεται περισσότερο στην ψυχοσύνθεση των προσώπων παρά στα ευρήματα; Είναι προφανές πάντως ότι τόσο ο παραιτηθείς διοικητής της ΕΥΠ όσο και ο πολιτικός του προϊστάμενος θα προτιμούσαν την ταινία των Μόντι Πάιθον «Ενας προφήτης, μα τι προφήτης».
Γιατί αυτό κάνει τελικά ο Ελληνας πρωθυπουργός από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών. Προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ο Μεσσίας που ήρθε να σώσει την Ελλάδα, αλλά τον κυνηγούν για να τον σταυρώσουν οι κακοί Εβραίοι, ο αιμοσταγής Πούτιν, ο απειλητικός Ερντογάν, οι ξένες εφημερίδες, χρηματοδοτούμενες από σκοτεινά κέντρα, και προσφάτως και ο Κώστας Καραμανλής. Εχουμε δε την εντύπωση ότι η παρέμβαση του τελευταίου άξιζε περισσότερο για τη μαντινάδα-φωτογραφία παρά για τα όσα σοβαρά κατήγγειλε με αρκετά αιχμηρή γλώσσα. «Αλλο το να ’σαι αετός και άλλο να τον κάνεις. Αλλο το να θωρείς κορφές και άλλο να τις φτάνεις». Σε τέσσερις γραμμές συμπύκνωσε όσα έγραφε παλαιότερα ο Γεώργιος Σουρής για τους πολιτικούς της εποχής του. «Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει. Κι από προσπάππου κι από παππού, συγχρόνως μπούφος και αλεπού. Θέλει ακόμα, κι αυτό είναι ωραίο, να παριστάνει τον Ευρωπαίο. Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο, ύφος του γόη ψευτομοιραίο».
Η εμφάνιση ωστόσο του Κυρ. Μητσοτάκη στη Βουλή θα του αφαιρέσει τα διάφορα προσωνύμια του «Μωυσή», του «Λουδοβίκου» και του «Μονομάχου», που του έχουν αποδώσει κατά καιρούς εχθροί και φίλοι. Το επίθετο που θα αντιστοιχούσε απολύτως στις αστείες δικαιολογίες και τις αποπροσανατολιστικές από τις ευθύνες του αναφορές θα ήταν ο «άφταιχτος». Ενας νεολογισμός που ήρθε ο καιρός να τον προσθέσει και ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό του. Αφού λοιπόν ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο Γεραπετρίτης δεν γνώριζαν τίποτε για τις παρακολουθήσεις του Ανδρουλάκη και του Κουκάκη, μήπως ήξεραν κάτι οι εξωγήινοι του Υμηττού και παρέλειψαν να τους ενημερώσουν;
Η δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει σύμπασα η κυβέρνηση έχει σπείρει πανικό και στους επικοινωνιολόγους που επιστρατεύουν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να σωθεί ο άφταιχτος, αλλά μέσα στον πανικό τους κάνουν χειρότερα τα πράγματα. Γιατί δεν διαβάζουν, π.χ., «Spiegel» με τα αποδεικτικά στοιχεία για τον θάνατο της μικρής Μαρίας, προτού γράψουν τους λόγους του;
Οι προσπάθειες όλων τους είναι σαν των συφοριασμένων Τρώων του Καβάφη: «Ομως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω, στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κι αισθήματα» διότι προηγήθηκαν τα λόγια του Τόμας Μαν: «Τα πράγματα εξελίσσονταν κατά ιδιαίτερο τρόπο στραβά και επίφοβα· σαν κάποιος δαίμονας να είχε πάρει την εξουσία, ο οποίος, κακός και άφρων, είχε βέβαια ασκήσει σημαντική επιρροή από καιρό, τώρα όμως είχε κηρύξει την κυριαρχία ανοιχτά και απεριόριστα, έτσι που μπορούσε να εμπνεύσει τρόμο και σκέψεις φυγής».
