Τελικός κριτής κάθε πολιτικού είναι ο ιστορικός του μέλλοντος.
Του Μιχάλη Καρχιμάκη,
Πρώην Υπουργού, μέλους της εκτελεστικής γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής
Β΄ Περιφέρεια Αθήνας
Πολιτικοί που απέτυχαν στην αποστολή τους, πολιτικοί που ζημίωσαν τη χώρα, συχνά προσπαθούν να εξωραΐσουν την πολιτική τους πορεία, έχοντας ίσως την αυταπάτη ότι θα ξεγελάσουν και τον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά αυτές οι προσπάθειες καταλήγουν σε φαιδρότητες, ιδιαίτερα όταν επιχειρείται μια χονδροειδής αλλοίωση πρόσφατων γεγονότων.
Με πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή», ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί να εμφανίσει εαυτόν ως τον πολιτικό που υπερέβη τις διαχωριστικές γραμμές για το καλό του τόπου, ενώ παρουσιάζει την ολέθρια στάση του εναντίον του πρώτου προγράμματος αναγκαστικού δανεισμού, του 2010, ως μια στάση προσφοράς στον τόπο, που «δικαιώθηκε σε όλα».
Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Αντώνης Σαμαράς:
“- Εδώ και δεκαετίες πιστεύω στην υπέρβαση! Υπέρβαση σημαίνει: Να ξεπεράσουμε τις παλαιές διαχωριστικές γραμμές, να συγκλίνουμε από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες του παρελθόντος, σε κοινές –και καινοτόμες– πολιτικές για το μέλλον της χώρας.
Όλα αυτά δεν είναι πια, μόνον «όμορφα λόγια».
Η μεγάλη σύγκλιση έχει ήδη ξεκινήσει!
Την περίοδο 2012-14, στα 2,5 χρόνια της διακυβέρνησής μας, αρχίσαμε να την κάνουμε πράξη μαζί με πολλούς άλλους από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, που πίστεψαν κι εκείνοι στην υπέρβαση…
Τότε ξαναστήσαμε τη χώρα στα πόδια της και της ξαναδώσαμε το δικαίωμα στην Ελπίδα!
– Τότε κάναμε, λοιπόν, τις υπερβάσεις μας.
Και κατορθώσαμε τις συγκλίσεις μας.
Προσέξτε όμως: Πριν συγκλίνουμε τότε, είχαμε προηγουμένως συγκρουστεί. Η διαφωνία της Ν.Δ. με το πρώτο μνημόνιο το 2010 δικαιώθηκε απόλυτα στη συνέχεια από τους ίδιους τους δανειστές.
Σε όλα τα σημεία: Και στους «λάθος πολλαπλασιαστές» και στο «λάθος μείγμα πολιτικής» και στην «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας».
Σε όλα!”
ΣΑΜΑΡΑΣ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ.
Κύριε Σαμάρα κακοποιείς ως νέος Γκαιμπελς την αλήθεια!
Όσοι έχουν ζήσει την πρόσφατη ιστορία δεν μπορούν να εξαπατηθούν από αυτή τη στρεβλωμένη παρουσίαση των γεγονότων.
Μία φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν απολύτως αναγκαίο να υπερβούν οι μεγάλες πολιτικές παρατάξεις διαφορές και διαχωριστικές γραμμές, ώστε να αποτρέψουν μια οικονομική καταστροφή πρωτοφανών διαστάσεων: ήταν το 2010, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας παραλάβει μια χρεοκοπημένη οικονομία από τον Κώστα Καραμανλή, διαπραγματεύθηκε μια σύμβαση αναγκαστικού δανεισμού με τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ, έχοντας να ξεπεράσει την ανυπαρξία ευρωπαϊκών θεσμών χρηματοδοτικής στήριξης και την απροκάλυπτη εχθρότητα των πλούσιων χωρών του Βορρά, σε μια χώρα που όχι μόνο εμφάνιζε πρωτοφανή διπλά ελλείμματα (δημοσιονομικό και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών), αλλά είχε διαπιστωθεί με τη σφραγίδα της Eurostat ότι εξαπατούσε τους πάντες με συστηματική παραποίηση στοιχείων.
Πώς απάντησε σε αυτή την ιστορική πρόκληση ο Αντώνης Σαμαράς;
Με πόλεμο στην κυβέρνηση που πάσχιζε να αποτρέψει μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία!
Όχι μόνο καταψήφισε τη δανειακή σύμβαση, αλλά αυτό έγινε με αυστηρή κομματική πειθαρχία και διαγραφή όσων είχαν τη στοιχειώδη υπευθυνότητα να υπερψηφίσουν.
Η επίσημη εξήγηση αυτής της στάσης, που δεν βρήκε μιμητή αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης άλλης χώρας που μπήκε σε πρόγραμμα αναγκαστικού δανεισμού, ήταν ότι το πρόγραμμα ήταν λάθος και ο κ. Σαμαράς δεν μπορούσε να συναινέσει σε ένα λάθος.
Αυτό μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα απόλυτου παραλογισμού: αν ήταν στο χέρι του κ. Σαμαρά, θα προτιμούσε να απορριφθεί από την ελληνική Βουλή το πρόγραμμα αναγκαστικού δανεισμού και να είχε χρεοκοπήσει η χώρα με πάταγο και ανεξέλεγκτα, τον Μάιο του 2010.
Αντί να υποστηρίξει ένα πρόγραμμα, έστω με λάθη, που όμως θα διασφάλιζε την αποτροπή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και θα μπορούσε να βελτιωθεί, στη συνέχεια, ίσως και με τη δική του συνεισφορά, ο κ. Σαμαράς θα προτιμούσε την οικονομική καταστροφή και την εξαθλίωση των Ελλήνων!
ΜΕ ΤΙΣ ΑΣΤΕΙΕΣ ΔΙΑΚΥΡΗΞΕΙΣ ΤΩΝ ΖΑΠΠΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΕΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ.
Στην πραγματικότητα, όλοι όσοι παρακολουθούν την ελληνική πολιτική ζωή, γνωρίζουν ότι το πρόβλημα του κ. Σαμαρά δεν ήταν τα λάθη του μνημονίου.
Δύο άλλοι λόγοι τον οδήγησαν να κρατήσει αυτή την απολύτως ανεύθυνη στάση: αφενός, πόνταρε με ανευθυνότητα σε αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου, ώστε να ικανοποιήσει την προσωπική του φιλοδοξία να γίνει κάποτε πρωθυπουργός.
Αφετέρου, ξεπλήρωσε πολιτικά γραμμάτια στον Κώστα Καραμανλή, που τον επανέφερε το 2008 από την πολιτική αποστρατεία και τον υποστήριξε για να αναλάβει την αρχηγία της ΝΔ.
Πίσω από την αντιμνημονιακή υστερία Σαμαρά και όλες τις αστείες διακηρύξεις του Ζαππείου για εναλλακτική οικονομική πολιτική (την οποία ουδέποτε εφάρμοσε ως πρωθυπουργός, εφαρμόζοντας τις «λάθος» πολιτικές των μνημονίων…) κρύβεται η προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι ευθύνες Καραμανλή για την οικονομική κατάρρευση. Τις φαιδρές ιδέες εκείνης της περιόδου συμπληρώνει η εκστρατεία που ανεύθυνα άρχισε ο Αντώνης Σαμαράς, δηλώνοντας στο Ζάππειο, στις 7 Ιουλίου 2010, ότι «η Κυβέρνηση “φούσκωσε” το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας για το 2009 στο 13,6%».
Είναι προφανές ότι οι ισχυρισμοί αυτοί έναν στόχο είχαν: να θολώσουν τα νερά, για να πεισθούν οι σκληροί κομματικοί και κάποιοι αφελείς ότι δήθεν ο Κώστας Καραμανλής δεν φέρει τη βασική ευθύνη για τα τρομακτικά ελλείμματα και την απόκρυψή τους, που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική κατάρρευση, αλλά ευθύνεται αυτός που προσπάθησε να σβήσει την πυρκαγιά, ο Γιώργος Παπανδρέου.
Η ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΥΝΕΝΟΗΣΗΣ ΕΞΕΘΡΕΨΑΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΑΚΡΑΙΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΟΥ ΖΗΜΙΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
Η ισοπεδωτική κριτική στα οικονομικά προγράμματα αναγκαστικού δανεισμού από ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι θεωρίες συνωμοσίες που αναπτύχθηκαν με αφορμή τις καταγγελίες Σαμαρά για «φούσκωμα» του ελλείμματος είχαν τοξική επίδραση στην πολιτική ζωή μιας χώρας, που έδινε αγώνα επιβίωσης.
Εξέθρεψαν το λεγόμενο «κίνημα Αγανακτισμένων» και τις κάθε λογής ακραίες αντιδράσεις, έδωσαν σε περιθωριακές πολιτικές δυνάμεις των άκρων μια ιδιότυπη νομιμοποίηση και δημιούργησαν τις συνθήκες για το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης, ώστε να φθάσουμε τελικά στην κυβέρνηση Σαμαρά, με ενδιάμεσο σταθμό την κυβέρνηση Παπαδήμου.
Μια κυβέρνηση εθνικού σκοπού, που επίσης υπονομεύθηκε από τον Α. Σαμαρά και τερματίσθηκε εσπευσμένα η θητεία της, μόνο και μόνο για να κάνει, ύστερα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ο κ. Σαμαράς πραγματικότητα το όνειρό του, να γίνει πρωθυπουργός.
Για την δήθεν υπέρβαση, με το σχηματισμό τρικομματικής κυβέρνησης το 2012, ο αναγνώστης του άρθρου Σαμαρά μάλλον θα γελάσει.
Ο υπερφίαλος τότε αρχηγός της ΝΔ είναι γνωστό σε όλους ότι είχε ως στόχο την αυτοδυναμία στις εκλογές του Μαΐου 2012, αλλά ο λαός δεν είχε εκτιμήσει ιδιαίτερα την πολιτική του στάση και έδωσε στην ΝΔ μόνο 18,85%.
Ο στόχος της αυτοδυναμίας παρέμεινε πολύ μακρινός και στις εκλογές του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς και υπό την πίεση της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, αν συνεχιζόταν η ακυβερνησία, ο κ. Σαμαράς προχώρησε στο σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.
Ας μην επιχειρεί, λοιπόν, να παραπλανήσει τους πολίτες: δεν σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας επειδή πίστευε ειλικρινά στην υπέρβαση διαχωρισμών, αλλά επειδή δύο φορές ο λαός του στέρησε την εντολή σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Εν πάση περιπτώσει, αν ο Αντώνης Σαμαράς πίστευε στην υπέρβαση διαχωρισμών και ήθελε πράγματι να προσφέρει στον τόπο είχε μεγάλες ευκαιρίες να το αποδείξει, αλλά τις κλώτσησε.
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΘΕΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΩΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΣΤΟΧΟ.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥΣ.
Το καλοκαίρι του 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου του έκανε μια πρόταση σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού, αλλά την αρνήθηκε,κάνοντας ανυπόστατες και απαράδεκτες διαρροές .
Αν είχε κάνει, έστω τότε, την υπέρβαση ο Αντώνης Σαμαράς, πολλές από τις περιπέτειες που ακολούθησαν θα είχαν αποφευχθεί.
Ας μην προσπαθεί, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς να ξαναγράψει την ιστορία.
Τα κίνητρά του, από τότε που διαδέχθηκε τον Κώστα Καραμανλή στην αρχηγία της ΝΔ, δεν υπήρξαν ευγενή.
Ουδέποτε έθεσε την προσφορά στη χώρα ως υπέρτατο στόχο, πάντα προσπάθησε ιδιοτελώς, έστω και μέσα από μια καταστροφή, να πετύχει τους προσωπικούς πολιτικούς στόχους του και να προσφέρει πολιτική προστασία στον καταστροφέα της εθνικής οικονομίας, τον Κώστα Καραμανλή.
