Κάθε χρόνο οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι το δεκαπενθήμερο των ονείρων μας.
Ο κινηματογράφος ήταν και παραμένει το πανεπιστήμιο μιας ανήσυχης γενιάς που τη διείπον η βιβλιομανία, η μουσικοφιλία και η κινηματογραφοφιλία. Ανίψια του Βιμ Βέντερς, εγγόνια του Νίκολας Ρέι, παιδιά του Γκοντάρ («Only Godard can judge me» δηλώνει ένα γκράφιτι στα σκαλάκια της Σχολής Σταυράκου) βγάζαμε τα μάτια μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο Στούντιο του αείμνηστου Σωκράτη Καψάσκη, στην Αλκυονίδα, στο Ιλιον, στην Ελλη, την Οπερα, παντού.
Διανύαμε αδιανόητες αποστάσεις για να δούμε μια ποθητή ταινία, έχουμε μάλιστα σπάσει κάποια αλλόκοτα ρεκόρ νεανικού ηρωισμού. Π.χ. είδαμε μετρημένες είκοσι δύο φορές το «Ενας Αμερικανός φίλος», ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1970 φορτωθήκαμε πέντε νοματαίοι, συν οι τεράστιες μπομπίνες του φιλμ, σ’ ένα γαλάζιο «κατσαριδάκι» και μεταβήκαμε από τον Φοιτητικό Σύλλογο της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιώς στη Λάρισα και στον εκεί αντίστοιχο σύλλογο φοιτητών για να ξαναδούμε το «Πέρασμα του χρόνου»!
Ολοι είχαμε σημειωματάρια όπου καταγράφαμε ταινίες και σκηνοθέτες, κάποιοι παρατήσαμε πολλά και ωφέλιμα για να καταπιαστούμε με τον κινηματογράφο, σπουδάσαμε στη λεγόμενη «μεγάλη σχολή του γένους», τη Σχολή του Λυκούργου Σταυράκου, θητεύσαμε στον μέγιστο Βασίλη Ραφαηλίδη, ο οποίος προσωπικά με τίμησε με τη φιλία του, γράψαμε σενάρια, σκηνοθετήσαμε ταινίες, παίξαμε κομπάρσοι, δημοσιεύσαμε κριτικές και πάει λέγοντας.
Κάθε χρόνο οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι το δεκαπενθήμερο των ονείρων μας. Φέτος από τις 2 έως τις 14 Οκτωβρίου θα χορτάσουμε Ακίρα Κουροσάουα, θα δούμε για πολλοστή φορά το απόλυτο φεμινιστικό έπος «Bad timing» (ο πιασάρικος ελληνικός τίτλος προβολής είναι «Η δύναμη της σάρκας») του δαιμόνιου Νίκολας Ρεγκ με την ηδύτατα παλλόμενη καλλονή Τερέζα Ράσελ, θα απολαύσουμε ντοκιμαντέρ για τους Devo, τους Blair και τους Mogwai, θα κάνουμε επανάληψη σε πολλά θρυλικά έργα από τo Ηνωμένο Βασίλειο, όπως το «Βρόμικο Σαββατοκύριακο» του Τζον ΜακΚένζι, το «Trainspotting» του Ντάνι Μπόιλ και τη «Μόνα Λίζα» του Νιλ Τζόρνταν.
Στα SOS, όπως λέγαμε παλιότερα, που έχουμε κυκλώσει στο πρόγραμμα «Τριάντα Νύχτες Πρεμιέρας» περιλαμβάνονται το «Επίσημο ντοκιμαντέρ για τον/την Genesis P-Oridge» του Ντέιβιντ Τσαρλς Ροντρίγκες, τα «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά» του Τιμ Μίλαντς με τον απευθείας απόγονο του Μοντγκόμερι Κλιφτ, τον θαυμάσιο και θαυμαστό Κίλιαν Μέρφι, και βεβαίως το «The substance» της Κοραλί Φαρζά, με τη λατρεμένη Ντέμι Μουρ (έχω ήδη δει τριάντα φορές το επίσημο τρέιλερ).
Θα δούμε επίσης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης δύο διαλεχτές ταινίες που αγαπήσαμε πολύ στα νιάτα μας και που αποτελούν πηγή έμπνευσης της μεγάλης μετακαταστασιακής καλλιτέχνιδας Σίντι Σέρμαν (Cindy Sherman, γενν. 19.01.1954), έργα της οποίας εκτίθενται στο εν λόγω μουσείο: το «Γυμνό φιλί» του Σάμιουελ Φούλερ και το «Πέρα από την κοιλάδα με τις κούκλες» του Ρας Μάγερ.
Ο κινηματογράφος ήταν και είναι το παράλληλο σύμπαν μας, από παιδιά πηγαίναμε στις αίθουσες, πάντα καλοντυμένοι και με χωρίστρα άψογη στο μαλλί, οικογενειακώς για να δούμε τη «Μεγάλη απόδραση», τη «Νύχτα των στρατηγών», τον «Βιολιστή στη στέγη». Μεγαλώσαμε, γίναμε φανατικοί του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, μουτζαχεντίν του Μικελάντζελο Αντονιόνι, τρελαμένοι με τον Αντρέι Ζουλάφσκι. Είδαμε όλο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και όλο τον Νίκο Νικολαΐδη, λατρέψαμε τον άδολο χειροποίητο κινηματογράφο του Σταύρου Τορνέ.
Ο Νίκος Καρούζος μάς έλεγε ότι πήγαινε σινεμά για να δει τις γροθιές του Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ, ενώ ο Μιχάλης Κατσαρός ξετρελαινόταν με τα γουέστερν και τα καράτε. Ο Χρήστος Βακαλόπουλος και ο Αχιλλέας Κυριακίδης έχουν γράψει εξαίσια βιβλία για τον κινηματογράφο. Ο Νικόλας Τριανταφυλλίδης καταπιάστηκε με το καλτ και ήπιε τα ποτήρια του στο Galaxy με τον Ακι Καουρισμάκι, όπως και ο Βάσος Γεώργας. Ο Δήμος Αβδελιώδης μάς δώρισε το υπέροχο φιλμ «Εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων» και ο Φίλιππος Κουτσαφτής την «Αγέλαστο πέτρα». Οι αβανγκαρντίστες Θανάσης Ρεντζής και Κώστας Σφήκας δημιούργησαν έργα που βρήκαν θέση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Και σήμερα θαυμάζουμε τα ντοκιμαντέρ της σπουδαίας Εύας Στεφανή, σπεύδουμε να δούμε ό,τι κάνει η Μαρίνα Δανέζη και αγαπάμε το φιλμικό στιλ της Ευαγγελίας Κρανιώτη. Φυσικά δεν χάνουμε όσα δημιουργούν ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Βασίλης Κεκάτος και ο Δημήτρης Νάκος.
Φέτος την αφίσα και το τρέιλερ της μεγάλης γιορτής του κινηματογράφου φιλοτέχνησε ο φίλος Ούλι Σίπελ (Uli M Schueppel, γενν. 07.05.1958), ο οποίος έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας. Συνεργάστηκαν με τον Ούλι οι Τζόσουα Ολστχοορν (Joshua Olsthoorn), που επίσης βρίσκεται στην Αθήνα, ο Κώστας Βλαχάκης και η πολύ δυναμική μπάντα Λάμδα. Το αποτέλεσμα είναι λαμπρό: μια αυλαία από σελιλόιντ που θα ανοίγει για να περάσουμε στο μαγικό σύμπαν του κινηματογράφου.
Face Control
Είναι ένας από τους κινηματογραφικούς μου ήρωες, έχει γυρίσει ντοκιμαντέρ για τον Νικ Κέιβ, έχει φιλμάρει τον Μπλίξα Μπάργκελντ και τον Μικ Χάρβεϊ και μένει πια στην Αθήνα, στα Εξάρχεια και στην Αίγινα, ενώ συναντιόμαστε πια τακτικά. Συνεργαστήκαμε στο περσινό Back to Athens, επισκεφτήκαμε τον Ερικ Μπέρντον, σουλατσάραμε στο Πεδίον του Αρεως, περνάμε τα δικά του και τα δικά μου γενέθλια μαζί και, βέβαια, πάμε σινεμά παρέα. Είναι υπέροχος συνομιλητής και λέμε πολλά για τη λογοτεχνία, τα φιλμ, τις μουσικές μπάντες που μας συγκλονίζουν. Λέω λοιπόν να του ετοιμάσω ένα σενάριο με πρωταγωνιστή τον λατρεμένο κόσμο της Κυψέλης. Τον λένε Ούλι Σίπελ και είναι γαλανομάτης.
INFO
Έως 14 Οκτωβρίου
