Τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταβάλλει προσπάθεια να απεμπλακεί από την αμείλικτη απαίτηση να βρεθούν λύσεις σε διάφορα προβλήματα και κατασκευάζει ψεύτικα και επικίνδυνα διλήμματα που μετατοπίζουν την προσοχή.
Πρακτικά, επαναλαμβάνει τη συνταγή των Πρεσπών: όπου απαιτείται θέση, πολιτική πρόταση, υπεύθυνη στάση, ο πρωθυπουργός εφευρίσκει μια «γραμμή πατριωτισμού» απέναντι στην οποία πρέπει να σταθούν οι πολίτες και να αντιπαρατεθούν για να αποδράσει την ώρα του καβγά ο ίδιος.
Οποτε υπάρχει πρόβλημα, όποτε αυτό το πρόβλημα απαιτεί λύση, ο Μητσοτάκης βγάζει από το κομματικό βεστιάριο χλαμύδες, σάρισες και περικεφαλαίες και ντύνει την αδυναμία του με πατριωτική, θεατρική μεγαλοπρέπεια.
Αφού προεκλογικά δημιούργησε προσμονές και διαμόρφωσε ένα πολιτικό μοτίβο ψεύτικων εξαγγελιών, μετεκλογικά βρέ-θηκε αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Ο πρωθυπουργός έφτασε σε επίπεδα αυτοεξευτελισμού στην εξωτερική πολιτική, παριστάνοντας το λαμπατέρ στη συνέντευξη Τύπου με τον Τραμπ και αναθέτοντας την εκπροσώπηση της χώρας στο Βερολίνο σε έναν φύλαρχο από τη Λιβύη. Οντας ο μοναδικός Ελληνας ηγέτης που στην πρώτη του συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο δεν έθεσε το θέμα των τουρκικών παραβιάσεων, κατέληξε να αποδίδει επισήμως τις παραβιάσεις της ελληνικής ΑΟΖ από το τουρκικό ωκεανογραφικό σκάφος στον κακό (του) τον καιρό.
Οταν λοιπόν ο Ερντογάν, μετά το πλήγμα που δέχτηκε με τους 59 νεκρούς στη Συρία, επιχείρησε να εξασφαλίσει τη συμπαράσταση της Δύσης πιέζοντας τους συμμάχους του με τα πλήθη των μεταναστών και προσφύγων που οδήγησε στα σύνορα, τι έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Αφού συναίνεσε στο να παρθεί απόφαση στήριξης του ΝΑΤΟ στον Ερντογάν, αντί να καταδείξει τον εκβιαστικό ρόλο του και να απευθυνθεί στη διεθνή κοινότητα, ανακάλυψε τους εχθρούς πρόσφυγες. Πρωτοκλασάτοι υπουργοί του άρχισαν να μιλούν για υβριδικό πόλεμο που δέχεται η Ελλάδα και στελέχη του μιλούσαν για την απειλή αλλοίωσης του ελληνικού έθνους από τους «μπολιαστές» (παρεμπιπτόντως, αυτή την πεποίθηση των νεοδημοκρατών ότι κινδυνεύουν οι οικογένειές τους επειδή θα δείξουν πρόθυμες στη διασταύρωση με τους αλλοδαπούς δεν μπορώ να την καταλάβω).
Ο Μητσοτάκης αίφνης μεταπήδησε από το «επιτελικό κράτος» που οφείλει να σέβεται τους κανόνες δικαίου και τους νόμους στο κράτος της στρατοχωροφυλακής, που είναι έτοιμο να επιδείξει έναν περίεργο πατριωτισμό που δεν έχει πολλά πάρε δώσε με τη δημοκρατία.
Εφτασε στον Εβρο και έθεσε τον εαυτό του αρχιστράτηγο ενός μορφώματος με οπλοφόρους, κατσαπλιάδες και στρατόπληκτους που διαβεβαίωνε ότι θα διαφυλάξει τη χώρα. Φωτογραφήθηκε με κουμπουροφόρους που δήλωναν ότι κάνουν ένοπλες περιπολίες και επιτίθενται σε ανθρώπους, με παραβατικούς δηλαδή που δήλωναν ότι διαπράττουν ποινικά αδικήματα. Με την παρουσία του εκχώρησε εξουσίες των αρχών και του συντεταγμένου κράτους σε παρακρατικούς, μέθυσους, καταπατητές (όπως χαρακτηριστικά έγραψε εκδότης της περιοχής), οι οποίοι το έπαιζαν σερίφηδες στον Εβρο που μετατράπηκε σε Φαρ Ουέστ. Ολα αυτά στο όνομα ενός πατριωτισμού που, κατά την προσφιλή τακτική της Δεξιάς, εντοπίζει εχθρούς και φιλότουρκους στο πρόσωπο όσων απαιτούν να τηρούνται οι νόμοι και να λειτουργεί το κράτος.
Τα τάγματα εφόδου που ευλογήθηκαν από την παρουσία του πρωθυπουργού απείλησαν με όπλα Ελληνες και ξένους δημοσιογράφους, έκαψαν αποθήκες με τρόφιμα και φάρμακα στη Χίο και κυνήγησαν εκπροσώπους ανθρωπιστικών οργανώσεων στη Λέσβο. Στον Βόλο δημιουργήθηκαν «κυνηγοί λαθρομεταναστών», ενώ στη Θεσσαλονίκη μέλη του κυνηγετικού συλλόγου έθεσαν τον ένοπλο εαυτό τους στην υπηρεσία της πατρίδας που οφείλει να μην έχει θεσμικά όργανα αλλά ένα είδος νέων ταγματασφαλιτών να την υπερασπίζονται.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταβάλλει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα του για να παραμείνει στην εξουσία και να δημιουργήσει το προφίλ του ισχυρού ηγέτη στο κομματικό ακροατήριο, δανειζόμενος εθελοντές που ομνύουν σε έναν άλλο «Αγώνα» του παρελθόντος. Εχει αποφασίσει να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο του φασισμού προκειμένου να επιβιώσει πολιτικά, με φρουρούς πλέον όχι τους επιτελείς του, αλλά τους λαθροκυνηγούς ανθρώπων και τους κατσαπλιάδες. Αποκρύπτει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι πρόσφυγες (συναίνεσε άλλωστε να παραμείνουν με αντάλλαγμα 700 εκατομμύρια ευρώ), αλλά η δική του αδυναμία να επιλύσει προβλήματα και το συγκεκριμένο πρόβλημα, που ως πριν από μερικούς μήνες το απέδιδε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εχει νομίζω σημασία να θυμηθούμε εκείνη την τοποθέτηση του επιζώντος από το Αουσβιτς Karl Stojka, ο οποίος έλεγε «Δεν ήταν ο Χίτλερ ή ο Χίμλερ που με απήγαγε, με χτύπησε και πυροβόλησε την οικογένειά μου. Ηταν ο τσαγκάρης, ο γαλατάς, ο γείτονας, που πήρε μια στολή και στη συνέχεια πίστεψε ότι είναι η κυρίαρχη φυλή».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την εχθρότητα που αναπτύσσει απέναντι σε ανθρώπους και όχι στο πρόβλημα μετατρέπει τους γαλατάδες, τους τσαγκάρηδες, τους εργάτες σε κυνηγούς κεφαλών. Μετατρέπει τους πολίτες σε κανίβαλους που τρώνε σάρκες συνανθρώπων και μεθούν με τη ρητορική του μίσους.
Ολα αυτά τα κάνει με πλήρη γνώση των κινδύνων που διαμορφώνει. Γνωρίζει ότι για το προσφυγικό δεν φταίνε οι πρόσφυγες και ότι οι ροές δεν θα σταματήσουν με οποιαδήποτε παράκαμψη των κανόνων αλλά με πολιτικά μέτρα και αποφάσεις στην Ευρώπη. Αυτή την Ευρώπη δεν την επικαλέστηκε, δεν την πίεσε, δεν την έθεσε μπροστά στις ευθύνες της. Δεν τόλμησε καν να ζητήσει σύγκληση συνόδου κορυφής, να θέσει βέτο στο ΝΑΤΟ ή να διαμαρτυρηθεί διπλωματικά στην Τουρκία για την «εισβολή» που θεωρητικά πραγματοποιούσε.
Δεν γνωρίζω αν επιπλέον ψυχολογικοί και προσωπικοί λόγοι οδηγούν τον πρωθυπουργό να μεταπηδά από τον ρόλο του κολεγιόπαιδου σε αυτόν του στρατηγού, την ώρα μάλιστα που εσωκομματικά αυξάνονται οι αξιολογήσεις ότι είναι ελλιπής. Η στάση του είναι επικίνδυνη και ο αγών του παρεξηγήσιμος.
