Mε μια δραματική επιστολή η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός, και δημιουργός του Θεάτρου Σφενδόνη, μάς πληροφορεί ότι ο πολύχρονος αγώνας της να κρατήσει ζωντανό το θέατρο που έχτισε δίνοντας ό,τι είχε και δεν είχε, τελικά δεν ευδοκίμησε. Το Ίδρυμα Κουτλίδη, της έκανε έξωση επειδή χρωστάει συσσωρευμένα ενοίκια.
Έτσι ένα πλήρες θέατρο που για να κτιστεί κόστισε εκατομμύρια, περιέρχεται στα χέρια του Ιδρύματος προς περαιτέρω εκμετάλλευση, ενώ εκείνη που το έχτισε πετιέται στο δρόμο, εν μέσω κρίσεως του κορoνοϊού.
Tης ζητούν να βγεί αμέσως από το θέατρο για να το σφραγίσουν και της αρνούνται να μείνει ακόμη λίγες εβδομάδες για να αποχωρήσει σαν άνθρωπος και όχι σαν κυνηγημένη.
Kάθε σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να νιώθει αποτροπιασμό για τον κυνισμό που τελικά κυβερνά ορισμένα «πνευματικά» Ιδρύματα.
Η επιστολή έχει ως εξής:
Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου Σφενδόνη
Τα νέα μου είναι σαρωτικά. Πρέπει άμεσα, με δικαστική απόφαση, να εγκαταλείψω το θέατρο της οδού Μακρή 4. Μου παίρνουν τη Σφενδόνη! Έξωση! Εδώ και τώρα! Σε σημείο που εύχομαι να μου δώσουν ένα αξιοπρεπές χρονικό περιθώριο ώστε να περισώσω το αρχείο, να φύγω σαν άνθρωπος, κι όχι σαν κυνηγημένο ζώο.
Η ιστορία είναι γνωστή. Ήταν μια γκρεμισμένη αποθήκη χωρίς στέγη. Ένα ερείπιο που ανήκε στο Ίδρυμα Κουτλίδη – ένα χωράφι με τσουκνίδες. Το είδα τυχαία, τριάντα χρόνια πριν, χειμώνας του 1990. Τους πρότεινα να μου το νοικιάσουν. Για να φτιάξω ένα θέατρο. Έμειναν έκπληκτοι. Πούλησα τότε το μοναδικό μου σπίτι και κινητοποίησα όλη την πνευματική Αθήνα. Συστάθηκε μια μη κερδοσκοπική εταιρεία. Συνέδραμαν όλοι, με δουλειά, χρήματα. Συγκεντρώθηκε το ποσό που χρειαζόταν. Φτιάχτηκε η Σφενδόνη. Μοναδική σκηνή!
Αλλά και τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Η Σφενδόνη στέγασε μοναδικές παραστάσεις. Η εποχή μάς ευνοούσε. Έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα. Όμως, πάνω στον ενθουσιασμό μου και εν αγνοία μου, είχα υπογράψει επαχθείς όρους ενοικίασης, που έγιναν επαχθέστεροι όταν ήρθε η κρίση. Συσσωρεύτηκαν υποχρεώσεις, έξοδα – υπήρξαν καιροί που κοιμόμουν μέσα στο θέατρο. Τώρα μου κάνουν έξωση από το θέατρο που διαμόρφωσα με τα ίδια μου τα χέρια που, κατά κοινή ομολογία, είναι από τα ωραιότερα θέατρα της Αθήνας.
Ήταν μια γκρεμισμένη αποθήκη χωρίς στέγη. Ένα ερείπιο που ανήκε στο Ίδρυμα Κουτλίδη – ένα χωράφι με τσουκνίδες. Το είδα τυχαία, τριάντα χρόνια πριν, χειμώνας του 1990. Τους πρότεινα να μου το νοικιάσουν. Για να φτιάξω ένα θέατρο. Έμειναν έκπληκτοι. Πούλησα τότε το μοναδικό μου σπίτι και κινητοποίησα όλη την πνευματική Αθήνα. Συστάθηκε μια μη κερδοσκοπική εταιρεία. Συνέδραμαν όλοι, με δουλειά, χρήματα. Συγκεντρώθηκε το ποσό που χρειαζόταν. Φτιάχτηκε η Σφενδόνη. Μοναδική σκηνή!
Η παράσταση που ετοιμάζω από το φθινόπωρο του 2019, το σημαδιακό έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ «Αφανισμός», μένει μετέωρη.
Ναι! Οφείλω ενοίκια. Αλλά έχω καταβάλει και πολλά: τα πρώτα είκοσι χρόνια όλα τα ενοίκια με μεγάλες προσαυξήσεις ανά διετία και τα τελευταία δέκα χρόνια κατά τη διάρκεια της κρίσης τα ποσά που κατέβαλα θα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους αν είχαν γίνει όλες οι νόμιμες ενέργειες για μείωση του μισθώματος.
Δεν υπάρχει όμως προστασία για τον οφειλέτη, αντίθετα παγερή αδιαφορία όσο κι αν αυτός προσφέρει έργο που τιμά τον πολιτισμό τούτου του τόπου, όσο κι αν ο καλλιτέχνης άλλοις υπηρετών αναλίσκεται. Ιδού τι επιφυλάσσει η τωρινή εποχή μας, ιδού τι στάση κρατά απέναντι στην καλλιτεχνική προσφορά ένα εύρωστο πολιτιστικό Ίδρυμα, όπως το Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. Αρωγός έπρεπε να είναι, διώκτης εμφανίζεται.
Σας ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στη Σφενδόνη στα είκοσι επτά συναπτά έτη που κύλησαν από την πρώτη μας παράσταση, τις “Μορφές από το Έργο του Βιζυηνού” το 1993. Μην αποθαρρύνεστε! Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει το θησαυρό μας! Ό,τι ζήσαμε και αναπαραστήσαμε μέσα στους πέτρινους τοίχους της θα παραμείνει ζωντανό και δικό μας. Μας παίρνουν τους τοίχους, αλλά όχι τα όνειρα που στέγασαν τούτοι οι τοίχοι. Μήπως αυτό ακριβώς είναι που δεν μας συγχωρεί η παντοδύναμη μετριότητα των θεσμών;
ΑΝΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ
Πηγή: lifo.gr
