Εκφράζοντας την ντροπή και αγανάκτησή του για τη συμφωνία του Μονάχου του 1938, που υπέγραψαν οι Βρετανοί με τους ναζί, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει: «Η κυβέρνηση είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και στην ατίμωση. Διάλεξε την ατίμωση. Αλλά θα έχει και πόλεμο».
Παρακολουθώντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τον τρόπο διαχείρισης όλων των μεγάλων προβλημάτων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει νιώθεις –κατά σειρά– ντροπή από την ατίμωση που δέχεσαι καθημερινά, αγανάκτηση από την εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζει το Μαξίμου και ανυπεράσπιστος/η από τον διαρκή πόλεμο, τον οποίο έχει κηρύξει η κυβέρνηση στους πολίτες, ενώ υποτίθεται ότι εκλέχθηκε ευαγγελιζόμενη τη βελτίωση της ζωής των αδυνάμων.
Ντρέπομαι για τα δεκάδες ράντζα που καλύπτουν διαδρόμους και χώρους αναμονής των εφημερεύοντων νοσοκομείων, για τους εγκαταλελειμμένους υγειονομικούς που δίνουν τη μάχη αβοήθητοι και εξαντλημένοι καταρρέουν, για τους ασθενείς που –με τον φόβο στα μάτια για τη ζωή τους– φορτώνονται από πάνω την «ατομική ευθύνη» επειδή ασθένησαν, για τους διασωληνωμένους που με φορητούς αναπνευστήρες και χωρίς μόνιτορ στοιβάζονται εκτός ΜΕΘ, για την ομολογία ότι η διαλογή –κυρίως με ηλικιακά κριτήρια– είναι η αναγκαστική επιλογή που έχουν πλέον οι γιατροί για την εισαγωγή σε κάποια κλίνη ΜΕΘ.
Ντρέπομαι γιατί όταν η κυβέρνηση (στο πρώτο –ξώφαλτσο– κύμα στη χώρα μας) έπρεπε να θωρακίσει το ΕΣΥ και να λάβει τα αναγκαία μέτρα κοινωνικής προστασίας του πληθυσμού, έπραξε τα ακριβώς αντίθετα με τον πρωθυπουργό-Μωυσή να επαίρεται ότι μόνο αυτός (στον πλανήτη Γη) κατανίκησε την πανδημία και τον φονικό ιό, για να καταντήσουμε (γιατί για κατάντια πρόκειται) να είμαστε ανάμεσα στις τρεις πρώτες χώρες στον δείκτη αριθμού θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού σε όλη την Ευρώπη.
Ντρέπομαι για τη δήλωση Πέτσα: «Αν είχαμε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ, θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ», για τη μετέπειτα δήλωση Γεραπετρίτη: «Αν είχαμε 5.000 κλίνες ΜΕΘ, θα υπήρχαν περισσότεροι θάνατοι από Covid-19» και για την πρόσφατη δήλωση Σκέρτσου: «Δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσουμε ένα πολυτελές σύστημα υγείας» σκεπτόμενος ο Ακης (πρώην γενικός διευθυντής του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων την περίοδο 201419) ότι ένα ενισχυμένο ΕΣΥ που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας σε καιρό πανδημίας είναι πολυτέλεια, γιατί όταν θα λήξει η πανδημία (γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσει) δεν θα έχει αφήσει ευρύ πεδίο ανάπτυξης της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας.
Ντρέπομαι για τον ακραίο κοινωνικό διχασμό που σπέρνει καθημερινά η κυβέρνηση για να καλύψει τις εγκληματικές της ευθύνες, με πρώτο και καλύτερο τον Aδωνη Γεωργιάδη που έσπευσε να δηλώσει από την τηλεόραση του Open ότι η εστίαση έλαβε τα περισσότερα χρήματα σε σχέση με τους άλλους κλάδους, επισημαίνοντας ότι η στεναχώρια των επιχειρηματιών θα πρέπει να κατευθύνεται προς τους ανεμβολίαστους πoυ «εξαιτίας τους συνεχίζει να υπάρχει η πανδημία».
Ντρέπομαι γι’ αυτούς που –ενώ πιάνονται καθημερινά με τη γίδα στον ώμο– δεν ντρέπονται.