Ένα απέραντο ρινγκ ο ελληνικός αθλητισμός απ’ άκρου εις άκρον σε όλη τη χώρα, σε όλες τις κατηγορίες, σε όλα τα σπορ. Πεδία μάχης παντού!
Με αθλητές, γονείς, παράγοντες, οπαδούς να δέρνονται σε όλα τα μέτωπα χωρίς έλεος. Και όλοι έχουν λόγο για να το κάνουν! «Λόγο» τρόπος του λέγειν, γιατί επί της ουσίας οι χώροι άθλησης έγιναν χώροι για να βγάζει ο καθένας μας τα εσώψυχά του, να ξεσπάει για τα προβλήματά του, να ξεχνάει τα άγχη του, βρε αδελφέ!
Πού να βρεις τέτοιους χώρους να… χαλαρώνεις; Στο σπίτι; Δεν βγάζεις άκρη. Με ποιον να μαλώσεις εκεί; Με τη σύζυγο; Θα το μετανιώσεις πικρά! Στη δουλειά; Δεν σε παίρνει. Αν δε είσαι άνεργος, σε ποιον να τα πεις και πού να βγάλεις την οργή σου; Στον γείτονα; Δεν σε συμφέρει. Πας λοιπόν σε ένα γήπεδο, για να υποστηρίξεις είτε την ομάδα είτε το παιδί σου, και του δίνεις και καταλαβαίνει. Νιώθεις θεός, είσαι ο ένας, ο σκληρός, ο «μόνος μου και όλοι σας»! Τα έχουμε πει αυτά. Τα γήπεδα δεν είναι εκκλησίες. Κι αν είναι, δεν ταιριάζουν στον Ελληνα ή τον Ελληναρά γονιό, οπαδό, αθλητή, παράγοντα. Δεν είδατε, δεν μάθατε τι έπαθε ο Ράφα Ναδάλ; Ο Καταλανός κατάλαβε πρώτος από όλους, στο πρόσφατο τουρνουά τένις στη Μελβούρνη, ότι με τον Ελληνα «φίλο του αθλητισμού» δεν παίζει κανείς. Εκεί όπου οι Ελληναράδες, αντί να στηρίζουν τον
Στέφανο (Τσιτσιπά), έβριζαν χυδαία τον Ναδάλ, λες κι έτσι πρόσφεραν συμπαράσταση στον Ελληνα πρωταθλητή. Ου μπλέξεις με Ελληνες «φίλους του αθλητισμού». Κάηκες…
Μην το πολυκουράζουμε όμως. Τα επεισόδια στα γήπεδα, αλλά κι έξω από αυτά, είναι χαρακτηριστικό του Ελληναρά οπαδού. Για λίγο καιρό ξαποσταίνει και μετά προς το να ανοίξει πάλι κεφάλια τραβά. Ανοιξαν το κεφάλι του διαιτητή Θανάση Τζήλου κάτι παλικαράδες πριν από δύο μήνες στη Λάρισα και μετά επικράτησε ηρεμία για λίγες μέρες. Μεσολάβησαν και οι γιορτές βλέπετε και μπήκαν όλοι σε εορταστικό κλίμα, φαίνεται. Ομως οι γιορτές τελείωσαν, τα πρωταθλήματα ξεκίνησαν πάλι και εσχάτως πάμε πάλι από την αρχή. Ανοιγμένα κεφάλια παντού. Στην Αθήνα, την Πάτρα, στο Περιστέρι, στην Πετρούπολη, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη. Εδώ είχαμε καταγγελίες (για πολλοστή φορά) ότι σε συνεδρίαση ποδοσφαιρικής αρχής (Φούτμπολ Λιγκ) είχαμε πάλι πιστολάδες και μπράβους. Καμία σωτηρία…
Είτε αντρικά σπορ είτε γυναικεία είτε παιδικά, όλοι στα γήπεδα αναστενάζουν. Οχι βέβαια για την αγαπημένη τους ομάδα. Αλλά με ψεύτικο άλλοθι, δήθεν στο όνομα της ομάδας. Δεν στενάζουν από το άγχος για τη νίκη. Στενάζουν από το ξύλο! Οταν σε παιδικά παιχνίδια οι γονείς δέρνονται στην εξέδρα ή, στην πιο ήπια μορφή, ανταλλάσσουν «γαλλικά», ποια αθλητική παιδεία θα αποκτήσουν οι πιτσιρικάδες;
Την ώρα που ορισμένοι δέρνονται φραστικά στη Βουλή, κάποιοι άλλοι δέρνονται ή δέρνουν κανονικότατα στα γήπεδα και στους δρόμους. Η κοινωνία διαλυμένη σε όλα τα επίπεδα. Είτε μιλάμε για την πολιτική είτε για την οικονομία είτε για την καθημερινότητά μας είτε για τον αθλητισμό, τα πάντα απαξιωμένα και διεφθαρμένα. Και στον αθλητισμό κυριαρχούν οι «μάγκες», οι «ξυπνητζήδες», τα «λαμόγια» και οι οργανωμένοι «στρατοί» της αλητείας.
Οπου δεν πίπτει διάλογος ή πένα πίπτει ράβδος. Αλλά, όπως λέει και ο λαός, το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και από τη στιγμή που τα κεφάλια βρομοκοπάνε, τι άλλο να περιμένεις από τα υπόλοιπα μέρη;