Μία ανέκδοτη απολαυστική συνομιλία του δημοσιογράφου Αντώνη Μποσκοΐτη με τον σπουδαίο ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο που έφυγε σήμερα από τη ζωή στα 89 του χρόνια.
Ήταν Σεπτέμβρης του 2013 όταν ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος Χρονάς είχε ήδη τηλεφωνήσει του Χριστιανόπουλου, ενημερώνοντας τον πως ένας δημοσιογράφος θα επισκεπτόταν την πόλη του και ήθελε να του πάρει συνέντευξη. Πράγματι, τηλεφώνησα του ποιητή, γνωρίζοντας πως επρόκειτο για έναν ιδιαίτερο «παράξενο» άνθρωπο που υπήρχε το ενδεχόμενο να μου το κλείσει ή να με στολίσει με διάφορους χαρακτηρισμούς προτού ακόμη συναντηθούμε. «Να έρθετε» μου είπε, «αλλά δεν θα κάνουμε πάνω από μισή ώρα! Άντε μία! Τι παραπάνω να πούμε, άλλωστε; Τα ίδια θα με ρωτήσετε κι εσείς, όπως όλοι όσοι περνάνε από δω και χαλάνε την ησυχία μου»…
Η συνέντευξη τελικά διήρκεσε γύρω στις τρεις ώρες σαν να μην ήθελε ο ένας να αποχωριστεί τον άλλον! Κι αν δεν είχε να πάει σε μία δουλειά – θυμάμαι – κατά τις έξι τ’ απόγευμα, πιθανώς να είχα τώρα στα χέρια μου μιαν άλλη συνέντευξη – Μπεν Χουρ, που θα αξίωνε ολόκληρη μονογραφία και όχι ακόμη μία δημοσίευση. Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύθηκε με ελάχιστες περικοπές στο βιβλίο μου «18 συνεντεύξεις – Σαν μονόπρακτα».
Διαβάστε επίσης: Πέθανε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης:
Κύριε Χριστιανόπουλε, από που να πρωτοξεκινήσει κανείς με την περίπτωση σας; Έχετε δώσει αμέτρητες συνεντεύξεις κι αυτό είναι κομματάκι δύσκολο για κάθε δημοσιογράφο που σας συναντά την επόμενη.
Εσείς με συναντάτε πρώτη φορά όμως και απ’ ότι βλέπω το μάτι σας γυαλίζει. Καλά θα τα πάμε, μη με φοβάστε. Και γιατί, παρακαλώ, με θεωρείτε δύσκολη περίπτωση; Δεν είμαι σκύλος, δεν δαγκώνω!
Μπα, δε μου φαίνεστε για σκύλος. Για γάτα και μεγάλη κιόλας, ναι. (Γελάει)
Δεν είπα πως είστε δύσκολη περίπτωση, εμένα θά’ναι δύσκολη η δουλειά μου εννοούσα. Τέλος πάντων, ας ξεκινήσουμε από τα μουσικά, που είναι το πεδίο μου.
Είστε και μουσικός; Εμένα μου είπαν ότι είστε σκηνοθέτης κι εγώ, να ξέρετε, δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο, τον βαριέμαι φριχτά!
Δεν είμαι μουσικός, ακούω και γράφω για μουσική, ας πούμε. Πληροφορήθηκα πως βγήκε ένα νέο CD με ποιήματα σας που τα τραγουδάει η, άγνωστη σε μένα, Αριάδνη. Ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος στην Αθήνα έχει συνεργαστεί μαζί της.
Η Αριάδνη είναι περίπου εξήντα ετών και είχε την ανέλπιστη ευτυχία να την ακούσει ο Χατζιδάκις. Ο Χατζιδάκις δηλαδή την είχε δει κάπου, του άρεσε και της ζήτησε να γίνει τραγουδίστρια του. ”Πολύ ευχαρίστως” είπε αυτή, πήγε και έτσι άρχισε το ”ειδύλλιο”. Αυτή όμως ήταν και λίγο στριμμένο άτομο, ο δε Χατζιδάκις υποτίθεται ήταν πολύ νορμάλ κι έτσι πολύ γρήγορα ήρθαν σε σύγκρουση. Όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο, ο Χατζιδάκις την έδιωξε κι αυτή πήρε τα ”βρεγμένα” της κι έφυγε, κλαίγοντας κλπ. Βέβαια όλη αυτή η ιστορία στενοχώρησε πολύ και τους δύο, αλλά βγήκε σε καλό! Απίθανα καλό!
Ποιο ήταν αυτό το καλό;
Για αντικαταστάτρια ο Μάνος βρήκε τη Νταντωνάκη! Νταντωνάκη δεν τη λένε;
Τη Φλέρυ, ναι, που όμως γνώρισε στην Αμερική ο Χατζιδάκις.
Εγώ ξέρω ότι από τότε που διώχτηκε η άλλη, η Φλέρυ έγινε υπάκουο σκυλάκι του Χατζιδάκι. Εμένα δεν μου πολυαρέσει, βέβαια, γιατί παραείναι γλυκερή η φωνή της. Και νομίζω στον Χατζιδάκι χρειάζεται μια μέση φωνή, να υπάρχει δηλαδή κάπου – κάπου μία τραχύτητα. Αυτή ήταν τόσο γλυκερή που δεν του πήγαινε, αλλά βέβαια αυτός έπινε νερό στο όνομα της. Εγώ δεν τη γνώρισα, ήμουν πολέμιος της τακτικής του Χατζιδάκι, της νοοτροπίας του οι φωνές να είναι κάτι μεταξύ ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, αλλά αυτή δεν μου άρεσε! Θα μου πεις και ποιος σου αρέσει; Δεν έχω ιδέα ποιος μου αρέσει και ποιος όχι, αλλά έχω μία άλλη ιδέα: Αρέσω εγώ στον εαυτό μου; (γέλια)
Είστε όμως με ένα τρόπο βαθιά συνδεδεμένος με τον Χατζιδάκι.
Ο Χατζιδάκις έχει κάτι που με απωθεί, αλλά βέβαια με τα τραγούδια του πήγε πάρα πολύ καλά.
