Οι δυο «ταβλαδόροι» Θοδωρής Σκυφτούλης και Ντίνος Ποντικόπουλος μιλούν για το διαχρονικό έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη «Το τάβλι» στο οποίο πρωταγωνιστούν.
Η παράσταση «Το τάβλι» του ∆ηµήτρη Κεχαΐδη από την οµάδα Roswitha ξεκίνησε από τα καφενεία του Αγρινίου τον Μάρτιο του 2019, ταξίδεψε σε καφενεία της Αθήνας, διηγήθηκε ιστορίες ανάµεσα σε καφέδες, τσιγάρα και τσίπουρα και από τις αρχές του ∆εκεµβρίου παρουσιάζεται στο Χαλκιάς Palace. Το προηγούµενο διάστηµα η παράσταση διαδόθηκε από στόµα σε στόµα για τη φόρµα, τις ερµηνείες και τον τρόπο που τοποθετούνται οι ήρωες µες στο έργο υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της ∆ανάης Σπηλιώτη. Το «Τάβλι» είναι ένα κείµενο που καθρεφτίζει τις αντιφάσεις της κοινωνίας, τη λαχτάρα των δυο χαρακτήρων να «πιάσουν την καλή», τον διαρκή αγώνα της επιβίωσης που ισορροπεί ανάµεσα στο ανθρώπινο και το τερατώδες.
Η παράσταση ξεκίνησε από καφενεία του Αγρινίου τον Μάρτιο του 2019. Τι αποκοµίσατε από αυτή την εµπειρία;
Ντίνος Ποντικόπουλος: Το Αγρίνιο είναι σαν να αντιπροσωπεύει την παιδική ηλικία της παράστασης. Στα καφενεία της πόλης ο Φώντας και ο Κόλλιας πρωτοανέπνευσαν. Ηπιαν τα πρώτα τους τσίπουρα, έριξαν τις πρώτες τους γυροβολιές και κατέστρωσαν τα πρώτα τους σχέδια. Μες στα καφενεία του Αγρινίου γνώρισαν την οικογένεια και τους φίλους τους και αυτοί για πρώτη φορά τους είδαν ζωντανούς επί σκηνής και τους αναγνώρισαν. Στο Αγρίνιο ζήσαµε τη µοναδική εµπειρία οι θεατές της παράστασης να αποτελούν και κοµµάτι της… ένας ζωντανός σκηνικός χώρος… µια µαγική φελινική ατµόσφαιρα. Στην Αθήνα ήταν σαν να ήρθε η ενηλικίωση. Το κοινό µας είναι οι απόγονοι αυτών των τσακισµένων θαµώνων των επαρχιακών καφενείων και ο Φώντας µε τον Κόλλια ήταν εκεί για να τους θυµίσουν ότι οι πρόγονοί τους φορούσαν βρόµικο σώβρακο και είχαν ιδρωµένες µασχάλες.
Θοδωρής Σκυφτούλης: Η παράσταση δεν ξεκίνησε τυχαία από τα καφενεία του Αγρινίου. Ο κόσµος των καφενείων του σφύζει από ζωή και εµείς θέλαµε µε την καθοδήγηση της ∆ανάης να µπούµε στον κόσµο αυτό. Εναν κόσµο γοητευτικό και συνάµα επικίνδυνο. Αυτά που ζήσαµε θα µας συντροφεύουν σε όλη µας τη ζωή.
Η παράσταση µεταφέρεται σε ένα κέντρο διασκέδασης της Αθήνας. Ποια είναι η σηµειολογία και οι συµβολισµοί γύρω από αυτή την επιλογή;
Ντ.Π.: ∆εν είναι ένα οποιοδήποτε κέντρο διασκέδασης. Είναι το Χαλκιάς Palace, το οποίο δηµιούργησε η οικογένεια Χαλκιά και αποτελεί φάρο της παραδοσιακής µουσικής. Είναι ένας χώρος όπου συγκεντρώνονται Ηπειρώτες από όλη την Αθήνα για να ακούσουν τη µουσική του τόπου τους, να χορέψουν τα τραγούδια τους και να συνδεθούν ξανά µε τις µνήµες των παππούδων και των πατεράδων τους. Ενα κοµµάτι αυτής της συλλογικής µνήµης αποτελούν και ο Κόλλιας µε τον Φώντα· εσωτερικοί µετανάστες είναι και αυτοί.
Θ.Σκ.: Το έργο του Κεχαΐδη είναι τόσο διαχρονικό και πολυτοπικό που το µόνο που χρειάζεται είναι ένα τραπέζι και δυο καρέκλες. Η επιλογή των καφενείων και του Χαλκιάς Palace είναι µια προσέγγιση διαφορετική σε σχέση µε την ηθογραφία του έργου, αλλά ο τρόπος που δουλεύτηκε η παράσταση νοµίζω πως ταιριάζει πολύ.
Οι δυο πρωταγωνιστές παλεύουν για µια καλή κοµπίνα. Το κυνήγι για µια καλύτερη ζωή είναι συνυφασµένο µε την επιβίωση;
Ντ.Π.: Η κοµπίνα ενέχει πάντα και κάτι παιδικό και παιγνιώδες. Οι κοµπίνες έχουν και µια ροµαντική πλευρά, αφού είναι η αρχή µιας καινούργιας περιπέτειας και ενός νέου ενδιαφέροντος για τη ζωή. Επίσης, χρειάζονται παρέα και δυνατούς δεσµούς για να είναι επιτυχηµένες. Ολα αυτά τις καθιστούν πολύ γοητευτικές, πόσο µάλλον όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Θ.Σκ.: Είναι το µόνο σίγουρο. Σε δύσκολες εποχές και καταστάσεις ο άνθρωπος πάντα ψάχνει κάτι για να ξεφύγει, να γίνει ξεχωριστός, να αρπάξει την ευκαιρία. Και είναι πολλά τα παραδείγµατα σήµερα.
Τι θα είχαν να διηγηθούν οι δυο ταβλαδόροι στον καιρό της οικονοµικής κρίσης, της πανδηµίας, της αστυνοµικής βίας;
Θ.Σκ.: Θα συζητάνε για τα τσιπάκια που µας βάζουν µέσα από το εµβόλιο, για πατέντες και εναλλακτικές προτάσεις πάνω στην αντιµετώπιση του κορονοϊού.
Το «Τάβλι» είναι ένα έργο γεµάτο χιούµορ και πίκρα για την ελληνική κοινωνία, την ιστορία, τις παθογένειες και τις αγκυλώσεις της. Πώς φτάνουν όλα αυτά έως τις µέρες µας;
Ντ.Π.: Είµαστε πολύ νέο κράτος, χωρίς αστική κουλτούρα. Οι γονείς µας ήταν χωριάτες και εµείς στην καλύτερη παιδιά χωριατών.
Θ.Σκ.: ∆ιακρινόµαστε από τις ίδιες και ακόµη πιο σκοτεινές. Ας θυµηθούµε τι αποδοχή δείχνουµε στο διαφορετικό. Με όλη αυτή την άρνηση που έχει επικρατήσει, η επιστροφή σε µεσαιωνικές αντιλήψεις δεν θα είναι καθόλου αστεία.
Τι θυµάστε πιο έντονα από τα καφενεία της ελληνικής επαρχίας;
Ντ.Π.: Ηταν µια από τις πιο µαγικές και ονειρικές στιγµές της ζωής µου.
Θ.Σκ.: Συγκλονιστική εµπειρία. Ολα βαδίζουν σε τεντωµένο σχοινί – αλκοολικοί, γυναικείες τουαλέτες στα καφενεία που ήταν κλειδωµένες γιατί δεν πάταγε το πόδι της γυναίκα εκεί µέσα, καφενειακοί τύποι που µας µιλούσαν και µας κερνούσαν όσο παίζαµε…
INF0
Χαλκιάς Palace, Ψαρών 4, πλατεία Καραΐσκάκη, Αθήνα. Κάθε Δευτέρα, 21.00
