Τρία βραβεία Grammy και ένα Tony για τον ρόλο της στο μιούζικαλ «Τhe wiz», πρέσβειρα καλής θέλησης των Ηνωμένων Εθνών, παραγωγός, τραγουδίστρια, τζαζ θρύλος, παγκόσμιο icon.
Η σπουδαία Ντι Ντι Μπρίτζγουοτερ φέρνει τα μπλουζ του Μέμφις σε μια μοναδική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Οταν ήσασταν παιδί είχατε αίσθηση τι είδους δημιουργική πορεία θα μπορούσε να ακολουθήσει η ζωή σας;
Οχι βέβαια, δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Αλλωστε κανένας δεν μπορεί να το ξέρει. Σίγουρα μπορούσα να τραγουδάω από μικρή – όταν ήμουν κοριτσάκι πίστευα ότι όλοι μπορούν να τραγουδάνε ή ότι όλοι θέλουν να τραγουδάνε. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν επτά χρόνων, ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι μια μέρα όταν μεγαλώσω θα γίνω διεθνώς διάσημη τζαζ τραγουδίστρια και πως θα με σέβονται οι μουσικοί. Φυσικά δεν ήταν κάποια διαίσθηση και δεν ξέρω τι με έπιασε και το είπα, αλλά τελικά έγινε πραγματικότητα.
Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε και σας κράτησε στη μουσική τόσο ώστε να αφιερώσετε όλη τη ζωή σας σε αυτή;
Μάλλον το γεγονός ότι μπορούσα να τραγουδήσω. Και για να πω την αλήθεια, για μένα το τραγούδι ήταν πάντα εύκολο. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου αλλά και αργότερα το τραγούδι ήταν ο ευκολότερος τρόπος τόσο για να κερδίζω χρήματα όσο και για να βρίσκομαι στη σκηνή, κάτι που πάντα αγαπούσα. Μου άρεσε να ντύνομαι με όμορφα ρούχα και να βγαίνω στη σκηνή μπροστά στους ανθρώπους, να λέω τραγούδια που τους συγκινούν, τους συναρπάζουν ή τους ξεσηκώνουν.
Πότε έγινε η πρώτη μεγάλη σας εμφάνιση και αποκάλυψη στο κοινό;
Πρέπει να ήμουν είκοσι χρόνων όταν με πήρε η μεγάλη ορχήστρα των Θαντ Τζόουνς και Μελ Λιούις για να τραγουδήσω μαζί τους.
Εχετε καθόλου δημιουργικά μπλοκαρίσματα;
Φυσικά. Είχα ένα μπλοκάρισμα που με εμπόδισε να ηχογραφήσω οτιδήποτε για πέντε χρόνια. Aπό το 2010 που έκανα το άλμπουμ «Eleanora Fagan» πέρασαν πέντε χρόνια μέχρι το «Dee Dee’s feathers», το οποίο ουσιαστικά ήταν μια συνεργασία με έναν σπουδαίο νεαρό μουσικό, τον τρομπετίστα Ιρβιν Μέιφιλντ, που αρχικά εγώ τον προσέγγισα και τελικά του επέτρεψα να επιμεληθεί όλο το άλμπουμ. Υστερα από αυτό πάλι δεν έκανα κάτι μόνη μου για δύο χρόνια, μέχρι το τελευταίο μου άλμπουμ.
Πάντα αναρωτιόμουν για την πλευρά της εκτέλεσης ενός τζαζ ή ενός μπλουζ τραγουδιού έναντι της ηχογράφησής του. Πώς βλέπετε εσείς όλα αυτά τα τραγούδια, ειδικά όταν παύουν να είναι «στατικά» αντικείμενα ενός δίσκου ή ενός CD;
Στις παραστάσεις έχεις το κοινό, το οποίο μεταφέρει τη δική του ενέργεια στην εκτέλεση ενός τραγουδιού και το οποίο φυσικά αντιδρά χωρίς να μπορείς να το ελέγχεις. Επίσης, υπάρχει μια ζωντανή μπάντα με την οποία παίζεις μαζί και στην οποία πρέπει να επιτρέπεις να βάζει τις πινελιές της. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που κάνουν τα πίσω φωνητικά – βάζουν κι αυτοί τη ζωντανή πινελιά τους, ακόμη και σε κάποια τραγούδια στα οποία αρχικά δεν είχα περισσότερες φωνές. Με τη νέα μπάντα που έχω φτιάξει για την προώθηση του τελευταίου άλμπουμ, τη Memphis Soulphony, μπορούμε να επικοινωνούμε σε μια ελεύθερη βάση που μας επιτρέπει να αλλάζουμε, να αυτοσχεδιάζουμε, να επικοινωνούμε για να δώσουμε διαφορετική ζωή στις «στατικές» εκτελέσεις ενός άλμπουμ.
Υπάρχει πολύ περισσότερη πολιτική τέχνη στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτήν τη στιγμή. Ποιον ρόλο θεωρείτε ότι παίζει η μουσική; Σας ενδιαφέρει η πολιτική;
Eξαρτάται από το τι θέλει να κάνει ο καθένας. Ναι, φυσικά με ενδιαφέρει η πολιτική, γι’ αυτό ηχογραφήσαμε το «Why? (Am I treated so bad)» των Staple Singers, το οποίο είναι κομμάτι που μιλάει για την κακομεταχείριση μαύρων μαθητών σε ένα κεντρικό γυμνάσιο του Μέμφις. Επέλεξα αυτό το κομμάτι λόγω της αναφοράς που κάνει στην κοινωνική και πολιτική αναταραχή της δεκαετίας του ’50 και που θυμίζει μια αναταραχή παρόμοια με αυτήν που ζούμε σήμερα. Αλλά να βγαίνω να κάνω πολιτικές δηλώσεις στη σκηνή δεν νομίζω ότι είναι καλό. Δεν πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να χρησιμοποιεί τις παραστάσεις του ως πλατφόρμα για να περάσει στο κοινό τις πολιτικές του ιδέες. Τουλάχιστον εγώ δεν λειτουργώ έτσι και επίσης δεν θα ήθελα να πάω σε μια παράσταση που περιέχει πολιτικά ή θρησκευτικά ή οποιαδήποτε άλλα μηνύματα.
Σε τόσο δύσκολες ημέρες ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να φέρετε στο ελληνικό κοινό;
Αν και δεν μπορώ να την καταλάβω, γνωρίζω την κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτό που ελπίζω κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα ή όταν επισκέπτομαι οποιαδήποτε άλλη χώρα όπου υπάρχει δύσκολη κατάσταση είναι ότι η μουσική που κάνω θα μπορέσει να προσφέρει δύο ώρες ανακούφισης σε όσους καταφέρουν να έρθουν να με ακούσουν. Αυτό είναι το μόνο μήνυμα που φέρνω μαζί μου: τη μουσική που ελπίζω να τους κάνει να ξεχαστούν από το άγχος της καθημερινότητας. Φυσικά συμμερίζομαι τη δύσκολη κατάσταση όλων των ανθρώπων και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και την κατάσταση μιας χώρας που έχει δώσει τόση ιστορία, μυθολογία και πολιτισμό ώστε να επηρεάσει την εξέλιξη του κόσμου. Γνωρίζω όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα σήμερα. Απλώς ο δικός μου τρόπος να δείξω πως αναγνωρίζω ό,τι συμβαίνει στη χώρα σας είναι να φέρω μερικές στιγμές χαράς στον κόσμο, όχι να φανώ αλαζονική λέγοντας ότι μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό.
INFO
Η Ντι Ντι Μπρίτζγουοτερ εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας της «Memphis Tour» με jazz, blues και R&B classics.
Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης».
Δευτέρα 13 Νοεμβρίου στις 20.30