Ο Ντάουντα Κοντέ, που γεννήθηκε στη Σιέρα Λεόνε και τα τελευταία επτά χρόνια διδάσκει χορό στην Αθήνα, μιλά για τη ζωή του.
Ο Ντάουντα Κοντέ μυεί το κοινό της Αθήνας στα μυστικά του αφρικανικού χορού. Με αφορμή τα μαθήματά του που ξεκινούν σε λίγες μέρες στο Quilombo Centro Cultural, μίλησε στο Documento για τον χορό, την Αφρική και τη ζωή του στην Αθήνα. Οσα είπε, σε πρώτο πρόσωπο.
«Εζησα τον πόλεμο στη χώρα μου, τη Σιέρα Λεόνε. Εφυγα από εκεί το 2005 για να περιοδεύσω με την ομάδα μου στις χώρες της Αφρικής, την Γκάμπια, την Γκάνα, τη Σενεγάλη. Ο δρόμος με έφερε κάποια στιγμή στην Ευρώπη. Η Σιέρα Λεόνε είναι υπέροχη, κατάφυτη και βλέπει στον Ατλαντικό. Παραλίες, νησιά, παντού ομορφιά. Τι σου λέω τώρα… Εσείς έχετε περισσότερα νησιά (γελάει), δεν ξέρω ποια άλλη χώρα έχει τόσα όσα η Ελλάδα. Η οικογένειά μου ζει στη Σιέρα Λεόνε, τα αδέλφια μου και τα ανίψια μου δηλαδή. Δέκα αδέλφια ήμασταν, τώρα ζούμε οι επτά. Εχω χάσει και τους δύο γονείς μου, μα νιώθω πως βρίσκονται πάντα κοντά μου. Ο,τι είμαι το χρωστάω σε αυτούς. Με μεγάλωσαν πολύ καλά.
Οι άνθρωποι στη χώρα μου πέρασαν πολλά στον πόλεμο. Προσπαθούν όμως να παραμένουν χαρούμενοι μέσα από τη μουσική και τον χορό. Να κάνουν πέρα τη διαφθορά και όλα τα άσχημα που συμβαίνουν εκεί και να κρατηθούν ενωμένοι μέσα από αυτά που τους προσφέρουν χαρά. Δεν έχουν χρήματα, αλλά, ξέρεις, είναι σημαντικό να ξυπνάς το πρωί και να κάθεσαι παρέα με ανθρώπους που αγαπάς και να ακούς μουσική, να χαίρεσαι που ξημέρωσε μια νέα μέρα.
Ως χορευτής του International Dance Troupe of Sierra Leone ταξίδεψα με την ομάδα μου στην Ευρώπη και στο εξωτερικό και εκεί μου μπήκε η ιδέα να αρχίσω να διδάσκω αφρικανικό χορό. Στην Ελλάδα βρίσκομαι επτά ολόκληρα χρόνια. Ηρθα πάνω στην κρίση. Οι Ελληνες αγκαλιάζουν τον αφρικανικό χορό γιατί νιώθουν ότι τους απελευθερώνει. Οσο διαφορετικοί κι αν φαινόμαστε, σε τελική ανάλυση είμαστε όλοι το ίδιο. Προερχόμαστε από διαφορετικές κουλτούρες, όμως όλοι αποτελούμε μέλη μιας ευρύτερης κουλτούρας. Αυτό ακριβώς είναι που με κάνει να θέλω να συνεχίσω αυτό που κάνω. Ο τρόπος που ζω, που αναπνέω, που συνδέομαι με τους άλλους ανθρώπους περνά μέσα από τη μουσική και τον χορό.
Ο αφρικανικός χορός γίνεται σιγά σιγά κομμάτι του ευρωπαϊκού. Οι Ευρωπαίοι και οι Αφρικανοί εμπνέουν ο ένας τον άλλο. Και όλο το πράγμα αλλάζει, γιατί πρέπει να αλλάξει. Η μια κουλτούρα μπλέκεται δημιουργικά με την άλλη. Δεν αλλάζει όμως από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά από γενιά σε γενιά. Ο κόσμος αλλάζει μόνο όταν οι άνθρωποι καταλαβαίνονται σε βάθος. Η μουσική και ο χορός μπορούν να απελευθερώσουν τον κόσμο. Πώς γίνεται αυτό; Μέσα από την ένωση των ανθρώπων. Την ένωση που δεν επιτρέπει να υπάρξει κενό ώστε να μπουν άλλου τύπου συμφέροντα και να διχάσουν τον κόσμο. Ο χορός και η μουσική αποτελούν γλώσσα. Οταν πάνω στον χορό ενώνονται τα σώματα, οι άνθρωποι, βλέπεις περίεργα πράγματα να συμβαίνουν, βλέπεις όλη την ενέργεια που κρύβεται μέσα μας να απελευθερώνεται.
Αγαπώ την Ελλάδα για πολλούς λόγους, ένας από αυτούς είναι ότι οι Ελληνες μοιάζουν πολύ με τους ανθρώπους της χώρας μου. Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω πολύ. Αγαπώ τα νησιά σας. Αμοργός, Μύκονος, Σαντορίνη. Στα χωριά που πηγαίνω βλέπω τους παππούδες να κάθονται έξω στις αυλές τους και να μιλάνε, να καθαρίζουν όσπρια, να πλένουν τα ρούχα τους, αυτά κάνουμε κι εμείς στην Αφρική. Οταν έφτασα για πρώτη φορά στην Αθήνα ένιωσα σαν στο σπίτι μου και ταυτόχρονα ένιωσα ξένος. Σύντομα όμως άρχισα να αναζητώ την ταυτότητά μου εδώ αφήνοντας πίσω όλο τον πόνο και τις δυσκολίες που βίωσα στην αρχή.
Ξέρεις, ήρθα στην πιο άσχημη φάση της οικονομικής κρίσης και την εποχή εκείνη οι μετανάστες αντιμετωπίζαμε μεγάλο πρόβλημα εδώ. Μας κυνηγούσαν πολύ. Είδαν πολλά τα μάτια μου την εποχή που έπαιζα μουσική στο Μοναστηράκι. Ελληνες ήταν εκείνοι που με προστάτεψαν. Υπάρχουν άνθρωποι ανοιχτοί, άνθρωποι που είναι μια αγκαλιά, και άλλοι που βλέπουν παντού εχθρούς. Δεν θα μπορούσαν να μπουν όλοι οι άνθρωποι στο ίδιο τσουβάλι.
Τον πρώτο καιρό στην Αθήνα ζούσα σε ένα σπίτι μικρό με άλλους επτά. Εζησα καταστάσεις που δεν είχα βιώσει πριν. Αυτή η αλλαγή στη ζωή μου μού προκάλεσε σύγχυση, δεν ήξερα τι να κάνω. Σκέφτηκα τότε ότι εγώ δεν ήρθα από το πουθενά. Είμαι από μια χώρα που έχει να προσφέρει κάτι στον κόσμο. Κι αυτό το κάτι οφείλω να το μοιραστώ. Ο φόβος δεν είναι αρκετά σημαντικός παράγοντας για να μείνει κανείς μακριά από τους ανθρώπους. Ετσι άρχισα να νιώθω δυνατός, ότι είχα έναν προορισμό. Αλλωστε δεν είχα κάνει κάτι κακό για να φοβάμαι. Βγήκα στον δρόμο και έπαιζα μουσική, χωρίς να έχω χαρτιά ακόμη. Εξι μήνες μού πήρε να τα βγάλω. Ας με έπιαναν. Τι να έκανα; Δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί λύση αν καθόμουν σπίτι. Επρεπε να ζήσω, να πληρώσω το ενοίκιό μου, να φάω.
Βγαίνοντας στο Μοναστηράκι άρχισα να βρίσκομαι με ανθρώπους, φτιάξαμε μια μεγάλη ομάδα με την οποία παρουσιάζαμε στον κόσμο την κουλτούρα του τόπου μας. Και άρχισαν να έρχονται σ’ εμάς Ελληνες, Κύπριοι, Τούρκοι, Ισπανοί. Με τον καιρό έφτασα να δίνω συναυλίες στο “Δόρα Στράτου”, ενώ φέτος το καλοκαίρι συμμετείχα στο Φεστιβάλ Αθηνών. Με στήριξαν πολύ οι φίλοι μου, Ελληνες και Αφρικανοί. Κάνω παρέα με ανθρώπους που προέρχονται από διάφορες χώρες της Αφρικής. Μιλάμε διαφορετική γλώσσα, αλλά την ίδια στιγμή όλοι οι Αφρικανοί μιλάμε την ίδια γλώσσα. Νιώθουμε ο ένας τον άλλον.
Ξέρεις, η Αφρική δεν είναι μόνο αυτό που δείχνουν στη Δύση. Δεν είμαστε εκείνοι που ζουν χωρίς παπούτσια. Κάνουμε πολλά πράγματα, έχουμε ταλέντα. Μόνο που αυτά δεν προβάλλονται γιατί ζούμε στο σύστημα των άλλων. Τι μπορούμε να κάνουμε; Να αγκαλιαστούμε και μέσα από την ενέργεια που θα εκλύσουμε να φωτίσουμε ο ένας τον άλλο. Πρέπει να επιμείνουμε σε κάποια πράγματα, να πούμε όχι σε κάποια άλλα. Να επιμείνουμε σε αυτά που κάνουν όλους χαρούμενους. Ξέρεις κάτι; Ο κόσμος είναι μεγάλος, μικρός και αστείος ταυτόχρονα. Δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε αυτό».
Info
Το Εργαστήριο Αφρικανικού Χορού με τον Ντάουντα Κοντέ στο Quilombo Centro Cultural ξεκινά με ανοιχτά μαθήματα από τις 27 έως τις 29 Σεπτεμβρίου (20.00 – 21.30). Πληροφορίες στο quilombo.gr και στα τηλέφωνα 210 5227961 και 6973 212650.
