Η χολιγουντιανή αστυνομική ταινία «Σε έναν έρημο τόπο» του Νίκολας Ρέι με πρωταγωνιστή τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ προβάλλεται για λίγες ακόμη μέρες στο Ertflix.
Μια από τις ωραιότερες ταινίες του παλιού Χόλιγουντ προβάλλεται αυτές τις μέρες (έως τις 22/10) στην πλατφόρμα του Ertflix. Πρόκειται για το νουάρ «Σε έναν έρημο τόπο» (1950) του Νίκολας Ρέι, το σενάριο του οποίου βασίζεται στο ομότιτλο αστυνομικό μυθιστόρημα της Ντόροθι Μπ. Χιουζ. Το βιβλίο που εκδόθηκε το 1947 θεωρήθηκε πρωτοποριακό για τη φεμινιστική οπτική του και για την κριτική που ασκεί στη μισογυνική μεταπολεμική αμερικανική κοινωνία. Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ σε μια ερμηνεία που, παρότι δεν είναι η πιο γνωστή του, αποτελεί αξιομνημόνευτη κινηματογραφική στιγμή για τον τρόπο που αποδίδει τον κεντρικό χαρακτήρα ο οποίος συντρίβεται λεπτό προς λεπτό. Η ιστορία τοποθετείται στο Λος Αντζελες, όπου ο σεναριογράφος Ντιξ Στιλ, απαυδισμένος από τον τρόπο που λειτουργεί το Χόλιγουντ –ως βιομηχανία και όχι ως τόπος καλλιτεχνικής δημιουργίας– συναντά τον ατζέντη του σε ένα νυχτερινό κέντρο ώστε να κουβεντιάσουν για την επόμενη δουλειά που θα αναλάβει. Οσο συζητούν (σύντομα η κουβέντα παίρνει άσχημη τροπή με βίαια ξεσπάσματα) μια σερβιτόρα (παίζει η Μάρθα Στιούαρτ) διαβάζει το βιβλίο στο οποίο πρόκειται να βασιστεί το σενάριο που έχει αναλάβει να γράψει ο Στιλ.
Ο Στιλ ζητάει από εκείνη να τον συνοδεύσει στο σπίτι του για να του αφηγηθεί την περίληψη του βιβλίου. Την άλλη μέρα καλούν τον Στιλ από το τοπικό αστυνομικό τμήμα και τον ενημερώνουν πως βρέθηκε το πτώμα της σερβιτόρας, η οποία στραγγαλίστηκε. Η ψυχραιμία, στα όρια της αδιαφορίας, με την οποία αντιμετωπίζει τη φριχτή είδηση βάζει σε υποψίες τους αστυνομικούς και μια γειτόνισσά του (Γκλόρια Γκράχαμ), με την οποία ωστόσο γίνονται ζευγάρι.
Η ταινία αποτελεί μελέτη πάνω στην κυνική και βίαιη συμπεριφορά η οποία την εποχή εκείνη (μόλις είχε τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) θεωρούνταν δείγμα αντρισμού. Ταυτόχρονα θέτει ζήτημα σχετικά με τα όρια μεταξύ κανονικότητας και κακοποίησης στις σχέσεις των δύο φύλων. Ισως δεν το κάνει τόσο έντονα όσο το καλιφορνέζικο νουάρ της Χιουζ, ωστόσο δεν παίρνει ως δεδομένο πως τα πάντα συγχωρούνται λόγω έρωτα. Ταυτόχρονα η ταινία του Ρέι αποτελεί ωραίο σχόλιο για τον κόσμο του Χόλιγουντ στον οποίο ήδη οι συντελεστές των ταινιών αναρωτιούνταν αν με τους όρους που γινόταν η δουλειά τούς επέτρεπε να είναι πραγματικά καλλιτέχνες ή τελικά πωλητές ποπ κορν.
