Κάθε μεγάλη απάτη προτάσσει ένα μεγάλο όραμα. Κάθε εκμετάλλευση κρύβεται πίσω από κανόνες ανάγκης. Μα συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο χώρο της Υγείας; Συμβαίνουν κυρίως στο χώρο της Υγείας. Η φαρμακοβιομηχανία είναι βιομηχανία τεράστιου τζίρου. Απευθύνεται σε όλους γιατί όλοι θέλουν να ζήσουν.
Δεν παράγει μόνο ασπιρίνες, αλλά και υποσχέσεις για να ζούμε καλύτερα. Κάποτε οι άνθρωποι έπαιρναν φάρμακα για να γίνουν καλά, τώρα για να είναι καλά. Σε αυτόν τον τεράστιο τζίρο, οι όρκοι του Ιπποκράτη και οι τετριμμένες επικλήσεις στον ουμανισμό, όλο και περισσότερο μοιάζουν με το βολικό καδράκι που κρύβει την άσχημη τρύπα στον τοίχο.
Όσο η κοινωνία κάνει αποδεκτή την ανταλλακτικότητα της υγείας και των κοινωνικών αναγκών με το κέρδος, τόσο θα αποκτηνώνεται, θα απαξιώνεται και τελικώς θα χάνει.
Η βιομηχανία φαρμάκου, δεν ξέρει μόνο να κερδίζει αλλά και να κρύβεται. Οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και ο λομπισμός απομακρύνουν το φάρμακο από το φυσικό του αποδέκτη, αυτόν που το έχει ανάγκη και σταθμίζουν ποιόν θα σώσουν, πώς θα τον σώσουν και αν συμφέρει.
Οι μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες που φτιάχνουν αντιρετροϊκά φάρμακα για τον HIV, επί χρόνια αρνούνταν να δώσουν φτηνό φάρμακο στους πληθυσμούς της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής ενώ κατέφυγαν στα δικαστήρια για όσα κράτη έσπαγαν την πατέντα. Προτιμούσαν να πεθαίνουν άνθρωποι απ’ το να κερδίζουν λιγότερα.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η φαρμακοβιομηχανία είναι μια βομηχανία στον καπιταλισμό. Αυτό που θα την περιορισει και θα τη εξανθρωπίσει είναι οι παράγοντες της Υγείας και οι κυβερνήσεις που θα θέσουν όρους και όχι η επιτηδευμένη επικοινωνιακή αθωότητα.
Όσα ζούμε με τη Novartis είναι ο κανόνας. Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν θα μπορούσαν να λειοτυργήσουν έτσι, αν δεν είχαν στηρίγματα και πολιορκητικούς κριούς στον επιστημονικό κόσμο και τις κυβερνήσεις.
Η βιομηχανία εξαγοράζει επιστήμονες, αυτοί με τη σειρά τους προωθούν τη φαρμακοβιομηχανία επιβεβαιώνοντας τις απαιτήσεις της ερευνητικά. Ναι, όλα τα επιστημονικά συμπεράσματα δεν είναι και τόσο επιστημονικά. Στη συνέχεια άλλοι επιστήμονες αναλαμβάνουν την προώθηση. Πληρώνουν γιατρούς για κατευθυνόμενη συνταγογράφηση, δημιουργούν ελαστικές συνειδήσεις αλλά και ελαστικές απαιτήσεις στη χρήση φαρμάκου.
Η επιστημονική κοινότητα αρχικά ανέχεται και τελικώς γίνεται μέρος όλου αυτού. Η παραβατικότητα και η παρέκκλιση με το χρόνο γίνονται συνήθεια και η συνήθεια κουλτούρα. Ο γιατρός που χρηματίζεται από τη φαρμακευτική δεν φαντάζει επίορκος, αλλά μέρος ενός συστήματος “που έτσι λειτουργεί”. Όσοι αντιστέκονται σε λίγο δεν είναι καλοί γιατροί γιατί διαφέρουν από το μέσο όρο. Είναι παράξενοι, δεν δίνουν φάρμακα, αντιμετωπίζονται καχύποπτα ακόμη και από τους ασθενείς τους. Αν υποκύψουν, αβαντάρονται από τις φαρμακευτικές, αποκτούν πιστοποιήσεις και τίτλους συμμετοχής σε συνέδρια, ανεβαίνουν στην κυλιόμενη σκάλα που θα τους πάει ψηλά. Τώρα αν καύσιμα της σκάλας είναι η διαφθορά, έχει λίγη σημασία.
Σε αυτό το φαύλο κύκλο, η ευθύνη της φαρμακοβιομηχανίας είναι η ευθύνη του καπιταλιστή που θέλει να κερδίσει. Η πραγματική ευθύνη είναι σε αυτόν που δημιουργεί επιστημονικοφάνεια και επιστημονικοπρέπεια στη βρωμιά. Ο καθηγητής που για να γίνει καθηγητής εκστομίζει τυχαία το όνομα της φαρμακευτικής στο συνέδριο. Ο άλλος που επιλέγει να γίνει προαγωγός της, κάνοντας δήθεν έρευνα με χρηματοδότησή της. Ο γιατρός που γράφει φάρμακα σκοτώνοντας ανθρώπους την ώρα που θεωρεί και πιστεύει πως τους σώζει. Ο πολιτικός που εξασφαλίζει μαύρη χρηματοδότηση, δημιουργώντας πολιτικές υγείας κατά περίπτωση και συμφέρον.
Οι φραμακοβιομηχανίες θα συνεχίσουν να παράγουν άχρηστα φάρμακα μαζί με τα αναγκαία, θα συνεχίσουν να τους αλλάζουν ονομασίες και χρώμα για να ανεβάζουν τις τιμές, θα συνεχίζουν να προσδοκούν το μέγιστο κέρδος και κοινό για να πουλήσουν. Αν χρειαστεί θα το δημιουργήσουν κιόλας, αλάζοντας τα όρια για τη χοληστερίνη, το ζάχαρο ή ό,τι άλλο προωθήσουν μέσω του ισχυρού λομπισμού τους.
Σε αυτή τη διαδικασία που ισορροπεί μεταξύ κυνισμού και λειτουργίας της αγοράς, ίσως επειδή μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή, μοναδικό ανάχωμα είναι η επιστήμη με αξίες και ζητούμενο τον άνθρωπο.
Ο νεοφιλευθερισμός, ως γνήσια έκφραση της ταξικότητας της κοινωνίας με προσχήματα και προφάσεις, δεν δημιουργεί “αγορά” στην Υγεία , αλλά αγοραία Υγεία. Καλούνται όλοι να εκδοθούν για να κερδίσουν κάποιοι. Να εκποιηθεί η κοινωνική ανάγκη για να ικανοποιηθεί το ορθόν των στατιστικών και ισολογισμών. Την ώρα όμως που ανταλλάσσεις την υγεία, τη ζωή ως ύψιστο αγαθό, φτιάχνεις ανθρώπους που παύουν να εκτιμούν και να έχουν αναστολές. Είναι φυσικό να υπηρετήσουν και τη φαρμακοβιομηχανία και το διάβολο ακόμη.
