Μια ιδιαίτερη ρεαλιστική ανάρτηση έκανε στο Facebook, στην προσωπική του σελίδα ο Θανάσης Καρτερός, επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Τίτλος του κειμένου: «Αστικοδημοκρατικοί ψύλλοι στα άχυρα της Novartis».
Αφορά το σκάνδαλο Novartis και συγκεκριμένα την κίνηση του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, το όνομα του οποίου εμπλέκεται στο σκάνδαλο Novartis να καταθέσει μήνυση κατά του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, εισαγγελικών λειτουργών αλλά και προστατευόμενων μαρτύρων.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Θανάση Καρτερού:
«Αστικοδημοκρατικοί ψύλλοι στα άχυρα της Novartis
Εντάξει, και ο Κυριάκος ακόμα καταλαβαίνει, ότι η μήνυση Σαμαρά στον Τσίπρα, τον Παπαγγελόπουλο, και τους εισαγγελείς, δεν ήταν παρά μια απόπειρα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εντελώς σαμαρική, βεβαίως. Τοξική, δηλητηριώδης, υπερχειλισμένη από χολή και μίσος.
Έξις δευτέρα φύσις. Ή, δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήτανε, που έγραψε και ο ποιητής. Ο Σαμαράς μετατρέπει, εδώ και χρόνια, ένα προσωπικό, απολίτικο, κομπλεξικό μίσος, σε πολιτική. Όποιος του πάει κόντρα ανακηρύσσεται εχθρός της πατρίδας, της θρησκείας, και της οικογένειας. Ο Μητσοτάκης, η Ντόρα, ο Καραμανλής, ο Παυλόπουλος, ο Τσίπρας. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, και ουαί τοις ηττημένοις μιας παράταξης, που ο Σαμαράς την έβαλε πάλι στο χέρι χάρη στον μελάτο από κάθε άποψη –ιδεολογική, ηθική, πολιτική, πνευματική- αρχηγό της.
Έχει την πλάκα του όμως, όσο ανατριχιαστικό κι αν είναι, το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός εμφάνισε τον εαυτό του ως μεγάλο προστάτη της αστικής δημοκρατίας. Και τον Τσίπρα ως εχθρό της. Για να αναφωνήσει κάτω από τον θυρεό της ΝΔ, ότι δεν θα μας επιτρέψει να την ανατρέψουμε. Την αστική δημοκρατία!!
Κι έχει την πλάκα του, γιατί, ενώ ομνύει στην αστική δημοκρατία, είναι ο πολιτικός που περισσότερο από τον καθένα, με εξαίρεση τον Μιχαλολιάκο –κι αυτό παίζεται- την έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Και ιδού μερικά μόνο από τα ράμματα στην αστική του γούνα:
• Δεν συνάδει με κανένα κανόνα της αστικής δημοκρατίας να ανατρέπει για ιδιοτελείς λόγους την κυβέρνηση Μητσοτάκη, στην οποία και ο ίδιος συμμετείχε, και η οποία αστικοδημοκρατικότατα είχε εκλεγεί.
• Δεν ήταν και τόσο αστικοδημοκρατικό, να μην πατάει στη Βουλή επί πρωθυπουργίας του, να αποφεύγει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σαν να ήταν ο εξαποδώ, και να μην έχει δεχτεί να αντιπαρατεθεί μαζί του ούτε μια φορά, στην ώρα του πρωθυπουργού.
• Δεν ήταν και τόσο εναρμονισμένες με τις επιταγές της αστικής δημοκρατίας οι μυστικές συνομιλίες, μέσω αντιπροσώπου έστω, με τον Κασιδιάρη. Τα τάτσι-μίτσι-κότσι με τους ναζί.
• Δεν μυρίζει και τόσο αστική δημοκρατία η ανοχή για χρόνια και χρόνια των εγκληματικών καταδρομών της Χρυσής Αυγής.
• Δεν ήταν καθόλου αστικοδημοκρατικό να αρνηθεί να κάνει τα ξινά γλυκά και να παραδώσει την κυβερνητική εξουσία στον Τσίπρα. Στην αστική δημοκρατία και όχι στον εκλεγμένο πρωθυπουργό εκτόξευσε την ξινίλα του και γύρισε περιφρονητικά την πλάτη το 2015.
• Είναι ξένο και εχθρικό προς την αστική δημοκρατία να εμφανίζει την αστική Δικαιοσύνη ως σπείρα συμμοριτών, τους εισαγγελείς ως υποχείρια του Τσίπρα, και τον Τσίπρα ως υποχείριο της εγκληματικής του φύσης.
• Δεν το χωνεύει κανένας αστός δημοκράτης, να καταδικάζει χωρίς δίκη και χωρίς απολογία ένας πρώην πρωθυπουργός τους πολιτικούς του αντιπάλους για σύσταση συμμορίας. Όσο μωβ, πράσινο, ή κίτρινο κι αν του αποδίδουν, ένας καθημερινός πολίτης, που κάθεται στο σκαμνί, θα έτρωγε δέκα χρόνια φυλακή αν ξεστόμιζε τα μισά από όσα λέει ένας πρώην πρωθυπουργός για τους φυσικούς του δικαστές και τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό.
Τέλος, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου αστικοδημοκρατικό, να απειλεί ανώτατους δικαστές, μάρτυρες, πολιτικούς, θεσμούς και ανθρώπους, αντί να αντικρούσει τις κατηγορίες εις βάρος του. Θεσμικά, και τεκμηριωμένα. Χωρίς να καταφεύγει σε λογικές και σενάρια κακών κομμουνιστών και ιδιοτελών συνοδοιπόρων, που γνώρισαν την πιο μεγάλη άνθιση επί δικτατορίας. Μαζί με το ανάλογο μπερντάχι.
Συμπέρασμα: Όσοι χαρακτηρίζουν τον Αντώνη Σαμαρά ακροδεξιό, κατάλοιπο του εμφυλίου και της κομμουνιστοφαγίας, πολιτικό ναφθαλίνης, παραγωγό τοξίνης, και άλλα συναφή, θα πρέπει να εμπλουτίσουν με ένα καινούργιο στοιχείο τις απόψεις τους. Την παντελή έλλειψη πολιτικής και αστικοδημοκρατικής σοβαρότητας από την οποία πάσχει. Και η οποία καθορίζει εν πολλοίς τα λόγια και τις πράξεις του.
Εξ ου και αναζητά ψύλλους στα άκρως αστικά, αν και όχι τόσο δημοκρατικά, άχυρα της Νοβάρτις».
