«Το λιγότερο που χρειαζόμαστε είναι οι πανηγυρικές εξαγγελίες ήδη θεσπισμένων μέτρων και η αποσπασματική νομοθέτηση. Αυτό που απαιτείται είναι ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για την βελτίωση του νομοθετικού πλαισίου προστασίας της μητρότητας», τονίζουν σε κοινή ανακοίνωσή τους η Κατερίνα Νοτοπούλου, τομεάρχης Κοινωνικής Συνοχής και Πρόνοιας και ο Γιώργος Γαβρήλος, τομεάρχης Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
Η ανακοίνωση της Κ. Νοτοπούλου και του Γ. Γαβρήλου
«Μόλις τον Δεκέμβριο του 2023, με το άρθρο 151 του νόμου 5078/2023 θεσπίστηκε η επέκταση του επιδόματος μητρότητας της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης (ΔΥΠΑ) στις αυτοαπασχολούμενες και στις αγρότισσες. Μια χρόνια αδικία εις βάρος αυτών, των μη μισθωτών, ασφαλισμένων, εργαζομένων γυναικών, σε ό,τι αφορά την ανατροφή των παιδιών τους, ήλθε, όντως και διορθώθηκε με την επέκταση του επιδόματος μητρότητας.
Δηλώσεις, όμως, όπως οι σημερινές, τόσο της αρμόδιας Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Δόμνας Μιχαηλίδου, ότι «Στηρίζουμε τη μητρότητα με έργα και πράξεις. Και αυτό επιβεβαιώνεται και σήμερα με την ενεργοποίηση της πλατφόρμας για την καταβολή του εν λόγω επιδόματος», όσο και του Υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Πάνου Τσακλόγλου, ότι «Πρόκειται για ένα μέτρο που εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλέγμα προστασίας και στήριξης της ελληνικής οικογένειας, καθώς κατά την τελευταία τετραετία ελήφθησαν σειρά μέτρων για τη διευκόλυνση της συμφιλίωσης εργασιακού και οικογενειακού βίου, με στόχο την συμφιλίωση μεταξύ της οικογενειακής και της επαγγελματικής ζωής, που συμβάλλει ταυτόχρονα και στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος», μόνον ως κοροϊδία μπορούμε να τις εισπράξουμε.
Τη στιγμή που η καταβολή της ειδικής παροχής προστασίας της μητρότητας στις δικαιούχους εξακολουθεί να εξαρτάται από την ύπαρξη ενεργής, εργασιακής σχέσης, αποκλείοντας ένα μεγάλο αριθμό γυναικών από την χορήγηση της, θίγοντας την ισότητα στην εργασία μεταξύ των γυναικών, δημιουργώντας διακρίσεις σε άτομα ιδίου φύλου στην εργασιακή ζωή και στην καθημερινότητα των οικογενειών τους, και λειτουργώντας, σχεδόν, «τιμωρητικά» ως προς τις εργαζόμενες γυναίκες, με μη ενεργή εργασιακή σύμβαση. Τη στιγμή που οι γυναίκες αποτελούν σήμερα το 49,5% των ανέργων και το 50,2% των μακροχρόνια ανέργων, το 60,4% των μερικά απασχολούμενων και το 54,1% των προσωρινά απασχολούμενων. Τη στιγμή που η ανασφάλιστη εργασία και οι γενικότερες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας αυξήθηκαν, ειδικά σε βάρος των γυναικών και πιο συγκεκριμένα στην περίπτωση των εγκύων και λεχώνων, καθώς και τις διακρίσεις στην πρόσληψη έναντι των μητέρων γυναικών. Τη στιγμή που, σύμφωνα με τα πρόσφατα αποτελέσματα της ΕΛΣΤΑΤ, καταγράφηκαν στη χώρα μας για το έτος 2022 οι λιγότερες γεννήσεις των τελευταίων 90 ετών. Τη στιγμή που, με βάση τις εκτιμήσεις αναλυτών, ο πληθυσμός της χώρας μας θα παρουσιάσει σημαντική μείωση ως το 2050.
Το λιγότερο που χρειαζόμαστε είναι οι πανηγυρικές εξαγγελίες ήδη θεσπισμένων μέτρων και η αποσπασματική νομοθέτηση. Αυτό που απαιτείται είναι ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για την βελτίωση του νομοθετικού πλαισίου προστασίας της μητρότητας, για την ενίσχυση των θετικών και ολοκληρωμένων δράσεων, ιδιαίτερα για τις εργαζόμενες με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, τις επισφαλώς εργαζόμενες και τις άνεργες. Χρειαζόμαστε πολιτικές που θα κάνουν τις γυναίκες να νιώθουν ασφαλείς, γυναίκες που θα γνωρίζουν ότι η πολιτεία μεριμνά γι αυτές. Χρειαζόμαστε πολιτικές που θα βοηθούν τους γονείς να συνδυάσουν τις επαγγελματικές υποχρεώσεις με τις ανάγκες των τέκνων τους. Που θα στηρίζουν τους πολλαπλούς ρόλους της γυναίκας στην κοινωνία».
Διαβάστε επίσης:
Στον Άρειο Πάγο κατά των «Σπαρτιατών» προσφεύγει ο Νίκος Ανδρουλάκης
