Αν κάνεις τον κόπο να δεις το επίσημο βιογραφικό του, θα βρεις και μια και δυο και τρεις φορές τη λέξη αποσυμφόρηση. Ετσι που να σκεφτείς ότι θα ήταν πιο σωστό να τον αποκαλούμε όχι υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής αλλά… υπουργό Αποσυμφόρησης. Της Χίου –όπου εκλέγεται και την έχει ψηλά στον αποσυμφορητικό κατάλογο–, των νησιών, της χώρας και εντέλει –ευκόλως εννοούμενο– των συνειδήσεων. Σε λέξεις όμως όπως διεθνές δίκαιο, φιλοξενία, ανθρωπισμός, ζωή, στήριξη, περίθαλψη δεν πρόκειται να σκοντάψεις. Ο Νότης Μηταράκης της κείνου –του Μητσοτάκη– ρήμασι πειθόμενος τις έχει θέσει εκτός νόμου. Τις κήρυξε ιδεολογικώς και ηθικώς μεμπτές και επικίνδυνες για τη μάσα, το πιοτί και το υπνάκι του έθνους και της Ευρώπης.
«Αυστηρή αλλά δίκαιη μεταναστευτική πολιτική» είναι το μότο που κοσμεί την ιστοσελίδα του. Και τελευταία απέδειξε ότι όσα αναγράφει τα εννοεί. Αυστηρή τόσο ώστε να δημοσιεύσει φωτογραφία ενός νεκρού παιδιού –μελαψού εννοείται– για να δείξει σε όλους ότι η Ελλάδα του είναι αυστηρή μέχρι πνιγμού. Και δίκαιη τόσο ώστε να μη διστάσει να αναγράψει το εμβληματικό ότι οι Ουκρανοί είναι πραγματικοί μετανάστες. Που πάει να πει σ’ αυτήν τη γλώσσα τη βουβή ότι στα πελάγη
και στις στεριές μας έστι Νότη οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά. Αμα είσαι λευκός και χριστιανός, περνάς. Αμα είσαι έγχρωμος και μουσουλμάνος, υφίστασαι τα επίχειρα του θράσους σου να προσπαθείς να σωθείς και να σώσεις τα παιδιά σου αγνοώντας τον Μηταράκη.
Με αυτά τα δεδομένα ο μειλίχιος μέχρι σιγανοπαπαδιάς αυτός υπουργός μας αποδείχτηκε άξιος της θέσης που του εμπιστεύτηκε ο στυφός μέχρι αγριαπιδιάς πρωθυπουργός μας. Σκληρός αλλά δίκαιος: εσύ περνάς, εσύ πνίγεσαι. Αν αυτό θυμίζει άλλου είδους επιλογές, από άλλου είδους θιασώτες της φυλετικής αποσυμφόρησης, δεν πτοεί ούτε τον ηθικό ούτε τον φυσικό αυτουργό. Νυρεμβέργη εξάλλου δεν προβλέπεται και οι καταγγελίες, τα βίντεο, οι φωτογραφίες της αυστηρής αλλά δίκαιης πολιτικής και πράξης του εύκολα καταρρίπτονται ως τουρκική προπαγάνδα. Οπερ έδει δείξαι. Η Ελλάδα στιγματίζεται έξω ως χώρα των πνιγμών, αλλά τη λιμπίζεται ο νοικοκυραίος ως χώρα λυρισμού: δεν περνάς, μικρέ Αϊλάν μου, δεν περνάς, δεν περνάς.
Στήσαμε, αν δεν καταλάβατε – και είμαστε ένοχοι όλοι μας–, τον σταυρό του Νότη για τους δεύτερης διαλογής ανθρώπους στη χώρα που κάποτε καυχιόταν ότι είναι χώρα της φιλοξενίας. Που έχει πληγωθεί από την προσφυγιά και τα μισά παιδιά της τα έχει αρπάξει και τα αρπάζει η ξενιτιά. Ο Μητσοτάκης, ο Μηταράκης, ο Αδωνης, ο Βορίδης, οι επαναπροωθήσεις. Μιλάνε για του έθνους την τιμή κάθε μέρα και πνίγουν κόσμο κάθε νύχτα. Ετσι που να αναρωτιέσαι: βρε, μπας κι αυτή είναι η Ελλάδα που μας αξίζει;
