Δύο ξεκαρδιστικές ιστορίες με πρωταγωνίστριες τη Σαπφώ Νοταρά και τη Ρένα Βλαχοπούλου.
Ανατρέχοντας κατά καιρούς στο αρχείο των συνεντεύξεών μου και ειδικά σ’ αυτές με βετεράνους ηθοποιούς, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους δεν βρίσκονται πια στη ζωή, συνεχώς ανακαλύπτω εκ νέου ξεκαρδιστικές ιστορίες. Τις παρακάτω δύο ιστορίες τις άκουσα και τις κατέγραψα από τη Μαρία Κωνσταντάρου (ήταν η υπηρέτρια Λαμέ στο «Αχ, αυτή η γυναίκα μου» του Σκαλενάκη) και από τη γνωστή και μη εξαιρετέα Δέσποινα Στυλιανοπούλου (1932-2024). Ο λόγος πρώτα στη Μαρία Κωνσταντάρου από συνέντευξή μας για το koutipandoras.gr τον Οκτώβριο του 2018: «Το 1967 κάναμε τουρνέ στη Θεσσαλονίκη με το “Αχ, αυτή η γυναίκα μου’’. Είπαμε να κάνουμε μια εκδρομούλα η Σαπφώ Νοταρά, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου κι εγώ. Είχα ένα Morris 1.100 τότε. Ητανε βράδυ και χαθήκαμε. Καταλήγουμε σ’ ένα μυστηριώδες καφενείο για να ρωτήσουμε πώς μπορούμε να πάμε προς τα εκεί. Αρχίζουν αυτοί να μας λένε διάφορα, αρματωμένοι με τουφέκια. “Δηλαδή, τα σύνορα είναι μακριά από δω;’’ ρωτάει η Στυλιανοπούλου. Η Νοταρά ήταν χεσμένη πάνω της ως αριστερή –ήμασταν και μέσα στη χούντα– και με εθνοφρουρούς γύρω μας. Πετάγεται και της λέει: “Τώρα, μωρή, θα μάθεις γεωγραφία;”».
Η δεύτερη ιστορία, όπως μου την αφηγήθηκε η Δέσποινα Στυλιανοπούλου το 2017, αφορά τη φιλία της με τη Ρένα Βλαχοπούλου και είναι ενδεικτική του χιούμορ που χαρακτήριζε τη σπουδαία Ελληνίδα κωμικό: «Η Βλαχοπούλου με φιλοξενούσε κάποτε στην Κέρκυρα με τον άντρα της. Περπατούσαμε οι δυο μας μπροστά και λίγο πιο πίσω εκείνος. Eρχονται δύο κυρίες: “Τι κάνετε, κυρία Βλαχοπούλου;’’ τη ρωτάνε. “Καλά, καλά’’ λέει η Ρένα. Eπειτα από λίγο άλλες τρεις τα ίδια: “Τι κάνετε, κυρία Ρένα;’’. “Καλά, καλά’’ αυτή. Φτάνουμε έξω απ’ τον Aγιο Σπυρίδωνα, όπου τη βλέπουν πάλι δύο γυναίκες, την αναγνωρίζουν κι αρχίζουν να χασκογελάνε. Την πλησιάζει η μία: “Τι κάνετε, κυρία Ρένα;”. Και γυρνάει η Βλαχοπούλου: “Τι να κάνω, μωρή; Τρώω και χέζω, όπως κι εσύ’’». Θυμάμαι τα γέλια που κάναμε με τις δύο ηθοποιούς καθώς μου έλεγαν αστείες ιστορίες που άκουγα για πρώτη φορά. Κυρίως όμως θα θυμάμαι για πάντα πώς φωτίζονταν τα πρόσωπα τους, αφού το χιούμορ τελικά ήταν ίσως η μοναδική αναλαμπή χαράς και ευεξίας για υπάρξεις που είχαν φτάσει στη δύση της ζωής και της καριέρας τους.