Γροθιά στο στομάχι η μαρτυρία ασθενούς στο ογκολογικό νοσοκομείο «Μεταξά» που καταγγέλλει πως ο υπέρηχος στην Μονάδα Μαστού «έκανε φτερά». Όταν η ίδια χρειάστηκε να κάνει παρακέντηση υγρού μετά από σοβαρό χειρουργείο ήρθε αντιμέτωπη με φρικτούς πόνους, αφού δεν υπήρχε υπέρηχος για να καθοδηγήσει τον χειριστή κατά την διαδικασία.
Η ίδια η πραγματικότητα λοιπόν έρχεται να διαψεύσει την διεύθυνση του νοσοκομείου «Μεταξά», η οποία τις προηγούμενες μέρες δήλωνε πως δεν τίθεται θέμα για την λειτουργία της Μονάδας Μαστού μετά την εθελούσια παραίτηση της μοναδικής εξειδικευμένης γιατρού που εργαζόταν στην μονάδα.
Ασθενής του νοσοκομείου «Μεταξά» μιλά αποκλειστικά στο Documentonews.gr και μέσα από τη δική της προσωπική εμπειρία γίνεται η φωνή εκατοντάδων γυναικών που βιώνουν την ίδια ζοφερή πραγματικότητα, την ώρα που η υγεία τους θυσιάζεται στο βωμό της απαξίωσης της δημόσιας υγείας.
Η «Α» εξαιτίας καρκίνου στο μαστό χρειάστηκε να χειρουργηθεί μέσα στον Οκτώβρη. Έπειτα και μετά το πέρας της εγχείρησης χρειάζεται να πηγαίνει στο νοσοκομείο κάθε Δευτέρα και Πέμπτη για την προβλεπόμενη μετεγχειρητική παρακολούθηση. Στον όροφο υπάρχει ένα γραφείο εξέτασης, που χρησιμοποιείται για αλλαγές και άλλες ιατρικές διαδικασίες και όπως μας αναφέρει η «Α» εκεί μαζεύονται πολλές χειρουργημένες από κακοήθεια γυναίκες, που μπορεί να χρειαστούν παρακεντήσεις υγρού και γενικότερο έλεγχο της κλινικής εικόνας τους.
«Πονούσα, τραβήχτηκα… και ρώτησα που είναι ο υπέρηχος και γιατί πρέπει να βασανίζομαι»
«Τις δύο τελευταίες εβδομάδες το μηχάνημα του υπερήχου δεν υπάρχει, οπότε την τελευταία φορά η εκπαιδευόμενη (και μάλιστα σε άλλη ειδικότητα) προσπαθούσε να τραβήξει υγρό από το πρησμένο στήθος μου και τρύπαγε και δω και εκεί και παρά πέρα μέχρι να βρει που μπορεί να έχω υγρό. Σε κάποια στιγμή, επειδή πονούσα, τραβήχτηκα… και την ρώτησα που είναι ο υπέρηχος και γιατί πρέπει να βασανίζομαι. Μου αποκρίθηκε πως μας τον πήραν, μάλλον για να τον χρησιμοποιήσουν κάπου αλλού και πως δεν ξέρει τον λόγο που συνέβη αυτό» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Με εμφανή απόγνωση μας λέει «είναι τρελό» και κάνοντάς μας να διαισθανθούμε την όλη κατάσταση μας προκαλεί να σκεφτούμε το «πώς μπορεί να μαντέψει η κοπέλα το πού υπάρχει υγρό μέσα σε ένα χειρουργημένο στήθος χωρίς την καθοδήγηση του υπερήχου». Για να φέρει η εκπαιδευόμενη εις πέρας την εξέταση και την αφαίρεση του υγρού «τρύπαγε σε ένα σημείο και με ρωτούσε αν πονάω για να δει πού είναι τελικά το υγρό», λέει εμφατικά η «Α».
Για την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στο συγκεκριμένο νοσοκομείο αλλά και εν γένει στις δημόσιες δομές υγείας μας αναφέρει πως «ήταν από την αρχή δύσκολα να βρεθεί ραντεβού. Οι γιατροί παραβλέποντας το σύστημα βάζουν υπεράριθμα ραντεβού για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο».
Κλείνοντας θέτει ένα μάλλον ρητορικό και εύλογο για μας, αδιάφορο όμως για την κυβέρνηση ερώτημα. «Παίρνεις τον υπέρηχο από το ιατρείο που εξετάζει χειρουργημένες γυναίκες; Αυτό είναι τραγικό, εκδικητικό και κακό».
Ένα μικρό και ανθρώπινο σχόλιο. Κάθε φορά που η δημόσια υγεία απαξιώνεται για να κερδίσουν οι άριστοι και οι λίγοι, μία γυναίκα, ένας άντρας, ένα παιδί ταλαιπωρείται και ρισκάρει την υγεία του, χωρίς να το έχει επιλέξει. Κανείς δεν μπορεί να αποφασίζει πώς, πότε και πόσο θα ζήσουμε.
