Συμπληρώνονται την Πέμπτη 80 χρόνια από την απόβαση στη Νορμανδία. Την κολοσσιαία επιχείρηση των δυτικών Συμμάχων στη γαλλική ακτή, που αποτελούσε το άνοιγμα του «Δεύτερου Μετώπου» το οποίο τόσον καιρό ζητούσαν οι Σοβιετικοί. Επικεφαλής της πολυεθνικής –βασικά αγγλοαμερικανικής– δύναμης 3.500.000 ανδρών τέθηκε ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Προσεγγίσαμε τον Αϊζενχάουερ ως πρόσωπο που δεν χωράει σε μονοσήμαντη περιγραφή. Ένας Γιάνκης που πολλαπλασίασε το πυρηνικό οπλοστάσιο, ένας ιδεοληπτικός αντικομμουνιστής, χρήστης του Μακαρθισμού; Ή ένας ικανότατος επιτελικός; Αντιρρησίας της Χιροσίμας και συνοδοιπόρος του Ζούκοφ; Ο στρατηγός που παρακολούθησε το 1945 την παρέλαση από το Μαυσωλείο του Λένιν δίπλα στον Στάλιν;
Η πολιτική και στρατιωτική βιογραφία του «Αϊκ» που θα βρείτε την Κυριακή 2 Ιουνίου στο HotDoc.History μαζί με το Documento εστιάζεται στην επιχείρηση Overlord στη Νορμανδία αλλά και στην πορεία και θητεία στον Λευκό Οίκο. Δεν αναζητήσαμε τον βολικό «μέσο όρο». Παραθέτουμε αμφίπλευρα στοιχεία και ερμηνεύουμε αυτήν τη «διπλή ταυτότητα» μέσα στον χρόνο. Υπήρξε πιο μετριοπαθής ως στρατιωτικός παρά ως πολιτικός. Σημείο καμπής θεωρείται το 1948 όταν δημιουργήθηκαν νέες εντάσεις στις σχέσεις ΗΠΑ – Σοβιετικής Ένωσης λόγω Γερμανίας, Κίνας. Τότε ο Αϊζενχάουερ προσχώρησε πλήρως στη λογική ανάσχεσης της ΕΣΣΔ.
Έτσι κι αλλιώς ο «Αϊκ» συγκεντρώνει πολλές αντικρουόμενες μοναδικότητες: Πριν εκτεθεί ως υποψήφιος είχε ψηφίσει μόνο μια φορά. Ποτέ δεν έλαβε μέρος σε μάχη εκ του συστάδην. Αξιωματικός γραφείου, παρέμεινε στάσιμος συνταγματάρχης 16 χρόνια. Όμως σε τρία χρόνια εκτοξεύτηκε στον βαθμό του αρχιστρατήγου το 1944. Υπέγραψε την εκεχειρία του κορεατικού πολέμου αλλά σχεδίασε την επέμβαση στην Κούβα και την κληροδότησε στον Κένεντι.
Από φτωχή μεταναστατευτική, γερμανικής καταγωγής, οικογένεια αιρετικών βαπτίστηκε πρεσβυτεριανός το 1953 για να ορκιστεί. Παραμέρισε αδίστακτα τον μέντορά του ΜακΑρθουρ, τον στρατηγό Πάτον για ανοχή προς τους ναζί και τον Βρετανό στρατάρχη Μοντγκόμερι για «αδίστακτες» θυσίες στρατιωτών στη Νορμανδία. Αλλά εναγκαλίστηκε τους πιο ακραίους του Ψυχρού Πολέμου, αδελφούς Ντάλες.
Οι όψιμες δηλώσεις του «μισώ τον πόλεμο ως στρατιωτικός που τον έχει ζήσει» και οι προειδοποιήσεις κατά του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος ηχούν σαν ετεροχρονισμένη αυτοκριτική. Συνέβαλαν όμως στην υστεροφημία του. Όπως και η θετική στάση του στα γεγονότα του Λιτλ Ροκ όταν κατέβασε την Εθνική Φρουρά –για πρώτη φορά από τον Εμφύλιο– προκειμένου να αποκρούσει τους λευκούς ρατσιστές και να βάλει με ασφάλεια στο σχολείο τους 9 μαύρους μαθητές.
