Όσο περνούν οι μέρες και έρχονται στο φως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη σχέση των επιχειρηματιών που κατείχαν το Predator με πολιτικά πρόσωπα τόσο οι πολίτες έχουν την αίσθηση ότι παρακολουθούν ξανά δύο ταινίες: «Πολίτης Κέιν» και «Νονός». Καθόλου τυχαία αμφότερες καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ο Όρσον Ουέλς είχε δηλώσει: «∆εν θα μπορούσα να βρω άλλη θέση στη δημόσια ζωή εκτός από εκείνη ενός εκδότη εφημερίδων στην οποία ένας άνθρωπος τεράστιου πλούτου ασκεί κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί πραγματική εξουσία σε μια δημοκρατία».
Στις συγκεντρώσεις με δημοσιογράφους και πολιτικούς, σε ατμόσφαιρα αυθόρμητης συμπόρευσης, στην ουσία απεικονίζονται τα σκοτεινά παρασκήνια και τα κέντρα ελέγχου. Αν τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι σινεφίλ ταυτοποίησαν τον πρωταγωνιστή με τον μεγιστάνα του Τύπου Γ.Ρ. Χιρστ, στην Ελλάδα θα μπορούσε να αντιστοιχεί περισσότερο στον Μαρινάκη και λιγότερο στον Αλαφούζο και στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Για όλους όμως ισχύουν τα λόγια του Χάμπτι Ντάμπτι στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων»: «Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη σημαίνει ό,τι σημαίνει αυτό που θέλω εγώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».
Και η Αλίκη διερωτάται: «Μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα;».
Και η αποστομωτική απάντηση: «Το ερώτημα είναι ποιος είναι το αφεντικό. Αυτό τα λέει όλα». Αφού λοιπόν έστειλαν το σαφές μήνυμα ποιος κάνει κουμάντο, στη συνέχεια σχεδόν σταμάτησαν τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και την αυστηρή κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Μοιραία λοιπόν έρχεται στο μυαλό μας ο «Νονός», που δεν αποτελεί μόνο μια αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου, αλλά πίσω από τους γκάνγκστερ και τα πληρωμένα συμβόλαια θανάτου κρύβεται μια πολιτική αλληγορία. Από τη στιγμή που ο αρχινονός έχει χρίσει τον γιο του, Μάικ, ως διάδοχο σημαίνει ότι το σύστημα παραμένει αλώβητο. Αν παλιά οι μαφιόζοι παρουσιάζονταν ως τραμπούκοι, στην ταινία είναι καλοντυμένοι, βαθιά συντηρητικοί, με οικογενειακά σύμβολα και σεβασμό στη θρησκεία. Ο ∆ον Κορλεόνε με τα πανίσχυρα πλοκάμια συνοψίζει σε μια επική ατάκα τις παρεμβάσεις του και πώς αντιμετωπίζει εχθρούς και φίλους: «I’m going to make him an offer he can’t refuse» (θα του κάνω μια προσφορά την οποία δεν μπορεί να αρνηθεί).
Και ειλικρινά δεν ξέρουμε αν οι νονοί είναι περισσότεροι από τους κουμπάρους του Λαβράνου. Κοντεύει να ξεπεράσει και τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού που είχε εκατοντάδες σύντεκνους και βαφτιστήρια για την εκλογική του πελατεία. Έτσι και ο επιχειρηματίας με τις πλαστές ταυτότητες θεωρούσε ότι συνδέεται με άρρηκτο κοινωνικό δεσμό με τους κουμπάρους, επομένως θα ήταν λίγο απίθανο να βγουν στη φόρα τα ένοχα μυστικά.
Έτσι και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ντογιάκος δεν ενοποιεί τις δικαστικές υποθέσεις για τις υποκλοπές, όπως συνέβη με την εγκληματική οργάνωση της ΧΑ.
Το πιο θλιβερό όμως είναι ότι βουλευτές και υπουργοί δεν είχαν καν την περιέργεια να στείλουν για έλεγχο τα κινητά τους ή να μηνύσουν όσους συκοφαντούν την κυβέρνηση. Η οικογένεια σφάζει και σφάζεται ενωμένη και πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι παραμένει ενωμένη. Αλλά δεν θα φανεί στο χειροκρότημα των επικοινωνιολόγων αν τους αντέξει το σκοινί.
