Δεν χρειαζόμασταν την κατάληψη της οικίας της οικογένειας Ινδαρέ στο Κουκάκι από την ΕΚΑΜ για να αντιληφθούμε ότι για ορισμένους το δόγμα «νόμος και τάξη» έχει γίνει επάγγελμα.
Εχουμε ξανακούσει και τον Αδωνη και τον Βορίδη και τον Χρυσοχοΐδη και έχουμε από καιρό αντιληφθεί ότι η αφήγησή τους είναι ακραία αντιδημοκρατική και εμφυλιοπολεμική. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν γι’ αυτούς «νόμος» και «τάξη» γενικώς, όπως δεν υπάρχουν ούτε δημοκρατικοί και συνταγματικοί κανόνες. Είναι σαφές ότι το μόνο που αποδέχονται είναι ο «δικός τους νόμος» και η «δική τους τάξη», ο νόμος και η τάξη δηλαδή που αυτοί καθορίζουν τι περιλαμβάνει και τι εξοστρακίζει, ποιους ωφελεί και ποιους αντιμάχεται.
Ως δεξιοί βγαλμένοι κυριολεκτικά από τους σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας το μόνο που αντιλαμβάνονται ως «αναγκαιότητα» είναι η προσωπική τους ανέλιξη και η επιβολή των ιδιοτελών διαχωριστικών τους γραμμών στους άλλους. Αυτή την πολιτική άλλωστε εφαρμόζουν ακόμη και στο εσωτερικό της δικής τους παράταξης. Γιατί για δαύτους «παράταξη» είναι μόνο όσοι ενστερνίζονται τη δική τους αντίληψη που αντιμετωπίζει τον όποιον «άλλο» ως εχθρό που πρέπει να υποταχτεί ή να αποβληθεί.
Διόλου συμπτωματικά λοιπόν ο Γεωργιάδης βρίσκει… ένοχη (συλλογικά!) την οικογένεια Ινδαρέ επειδή δεν αποδέχτηκε ό,τι της ζητήθηκε. Και γι’ αυτό, με μια σαφέστατη αναφορά στα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που θα ήθελαν να επαναφέρουν, δήλωσε ότι «από την αφήγηση της οικογένειας προκύπτει ότι υποστήριζε την κατάληψη. Κάθε νομοταγής άνθρωπος θα έλεγε “ναι”, δεν θα έλεγε “όχι”».
Διόλου συμπτωματικά επίσης, λίγο πριν από τα ξεγυμνώματα και τη γενικευμένη επέκταση των αγριοτήτων, ο Βορίδης ζήτησε «να εξοικειωθούμε με την αναγκαστικότητα του ξύλου». Οσο για τον Χρυσοχοΐδη, υπάρχει και πορεύεται τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος. Και όταν «εκείνοι» είναι ολοκληρωτικής αντίληψης, ολοκληρωτικό χαρακτήρα θα έχουν και τα συμβόλαια που εκτελεί. Ο,τι δηλαδή κάνουν και οι «ενσωματωμένοι» των ΜΜΕ.