Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες της παραμέλησης, που υπέστη η Δημόσια εκπαίδευση από τις κυβερνήσεις της ΝΔ με αποκορύφωμα το 2013 με το κλείσιμο σχολείων, καταργήσεις τομέων και ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, και διαθεσιμότητα-απόλυση 2.500 εκπαιδευτικών.
Επιλογή τους, ήταν η απόλυση των εκπαιδευτικών και στόχος η παράδοση των πιο δημοφιλών τομέων στα ιδιωτικά ΙΕΚ και σταδιακά το κλείσιμο των ΕΠΑΛ. Σήμερα, επανέρχεται και πάλι η κυβέρνηση της ΝΔ ,μέσα από το καινούργιο πολυνομοσχέδιο ,το οποίο επιβάλει σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα έναν αναχρονισμό, μια οπισθοδρόμηση και μια υπερσυντηριτικοποιήση.
Εκτός των πολλών ,θα αναφερθώ στην επαναφορά της αναγραφής της διαγωγής των μαθητριών-των, στα απολυτήρια. Αντιληπτό είναι ότι και αυτό εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της επιβολής του νόμου και των κανόνων που επιχειρείται από την κυβέρνηση σε όλους τους τομείς. Από την ίδια την υπουργό ακούσαμε: «ότι μέσω αυτού διαπλάθονται υπεύθυνοι και ελεύθεροι πολίτες και ότι το σχολείο είναι ένα κοινωνικό σύνολο και διαθέτει κανόνες».
Μια αντίληψη στείρα, συγχρόνως υποκριτική, οριζόντια και χοντροκομμένη, αποκομμένη εντελώς από τον παιδαγωγικό χαρακτήρα του σχολείου και της αντίληψης ότι στο σχολείο αποκτάς παιδεία, γίνεσαι αυριανός υπεύθυνος και ενεργός πολίτης χωρίς απωθημένα, ταμπού και στοχοποιήσεις. Μια αντίληψη που διαιωνίζει τις ανισότητες, που χωρίζει τα παιδιά σε « καλά και κακά», τα κατηγοριοποιεί και δημιουργεί τις βάσεις από την πολύ μικρή ηλικία για μια κοινωνία έντονα ταξική, άδικη. Δεν είναι κάτι αμελητέο γιατί ,η διαγωγή μας στο σχολείο, μας ακολουθεί σε όλη την ζωή μας, μας στιγματίζει και μας καθορίζει.
Στο ίδιο πλάνο είναι και η κατάργηση της κοινωνιολογίας και η αντικατάσταση από τα λατινικά. Άλλο ένα χαρακτηριστικό της χειραγώγησης και ύπνωσης της σκέψης και απέχθεια στους σκεπτόμενους και προβληματισμένους αυριανούς πολίτες. Χωρίς να απαξιώνω την σημαντικότητα των Λατινικών σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις και ειδικότητες. Το θέμα όμως δεν είναι ανταγωνιστικό των μαθημάτων , αλλά ενδεικτικό των αντιλήψεων και των ιδεοληπτικών εμμονών.
Αυτές οι αντιλήψεις, αυτή η οπτική των πραγμάτων, της εκπαίδευσης εν προκειμένω δημιουργούν πλήθος προβληματισμών και εγείρουν αδιαμφισβήτητα ενστάσεις, εντάσεις και ερωτήματα. Μας γυρίζουν πίσω ή μάλλον θέλουν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω σαν να μην έχουν κατακτηθεί πράγματα. Σε λίγο θα ξαναεπιβάλλουν την σχολική ποδιά ως φυσιολογικό των κανόνων και της ομοιομορφίας που επιβάλλεται να έχουν οι μαθητές και σε λίγο μπορεί και να παρακολουθείται η συμπεριφορά των μαθητών εκτός σχολείου. Τέτοιοι είναι και τέτοια θέλουν. Έλεγχος, φόβος, επιβολή, στοχοποιήση και κυρώσεις.
Αυτή η οσμή πλέον πάνω από όλη σχεδόν την καθημερινότητα μας ,είναι αφόρητη και άδικη για έναν λαό που έχει βιώσει πολυετή κοινωνική και οικονομική κρίση λόγω των μνημονίων και δικαιούται μια καλύτερη ζωή, πιο ελεύθερη και δημιουργική. Η κάθε χώρα για να προοδεύσει χρειάζεται πρώτα από όλα , ώριμους πολίτες που έχουν πάρει όλα τα απαραίτητα εφόδια και ένα εκπαιδευτικό σύστημα αντιστάθμισμα των ανισοτήτων και των «ελλείψεων», που μπορεί να υπάρχουν στο οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον του κάθε παιδιού, που παρέχει σε όλα τα παιδιά ισότιμα, που δεν αποκλείει, δεν διαχωρίζει και προπάντων δεν βάζει ταμπέλες στα παιδιά και δεν τιμωρεί αλλά ακούει ,βοηθάει και εξασφαλίζει κατάλληλη αγωγή και εκπαίδευση.
