Στον νόµο για τους νέους ποινικούς κώδικες που ψήφισε την προηγούµενη εβδοµάδα η κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας ίσως να αποτυπώνεται σχεδόν ολόκληρη η φιλοσοφία της: επιστροφή στο παρελθόν για να ικανοποιηθούν τα συντηρητικά ή ακόµη και ακροδεξιά αιτήµατα των ψηφοφόρων.
Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται να ανησυχεί για τη δηµοσκοπική άνοδο των τριών ακροδεξιών κοµµάτων που βρίσκονται σήµερα στη Βουλή –ιδίως του ενός– και µε νοµοσχέδια τύπου ποινικών κωδίκων ή ακόµη και µε τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο φοιτητικό κίνηµα επιχειρεί τον περιορισµό των διαρροών και την επαναφορά ψηφοφόρων του.
Πώς φτάσαµε όµως ως εδώ; Αρχικά θα πρέπει να απαντήσουµε γιατί οι νέοι ποινικοί κώδικες χαϊδεύουν τα πιο αντιδραστικά ένστικτα των ψηφοφόρων. Στο πνεύµα των ποινικών κωδίκων κυριαρχεί η πεποίθηση πως η µείωση της εγκληµατικότητας συνδέεται µε τη µακροχρόνια παραµονή στη φυλακή.
Οµως σε πολλές χώρες τις τελευταίες δεκαετίες έχει καταδειχθεί πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Σε κάποιες περιπτώσεις µάλιστα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. ∆ηλαδή στην περίπτωση της νεανικής εγκληµατικότητας η µακροχρόνια φυλάκιση καθιστά σχεδόν απαγορευτική την επανένταξη του φυλακισθέντος, µε αποτέλεσµα να γίνεται επιρρεπής σε ένα νέο έγκληµα.
Ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται η περίπου εξαφάνιση µιας δεύτερης ευκαιρίας, καθώς περιορίστηκαν οι εναλλακτικοί τρόποι έκτισης ποινής, ιδίως σε µικρής και µεσαίας απαξίας εγκληµατικότητα. Το νέο νοµοσχέδιο λοιπόν διακατέχεται από πνεύµα τυφλής αυστηρότητας που δεν συγχρονίζεται µε την παράδοση του αστικού φιλελευθερισµού, ο οποίος ενέπνεε σταθερά τον Ελληνα νοµοθέτη από τα µέσα του προηγούµενου αιώνα µέχρι και το 2019.
Στο ίδιο αντιδραστικό κλίµα βρίσκεται και η αντιπαράθεση της κυβέρνησης µε τους φοιτητές για το νοµοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια. Οι φοιτητικοί αγώνες λοιδορούνται, οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών απαξιώνονται και ο λόγος του φοιτητικού κινήµατος αγνοείται εντελώς από τον υπουργό Παιδείας. Είδαµε ακόµη να στέλνονται εισαγγελείς και ΜΑΤ σε φοιτητές, όπως έγινε στο ΑΠΘ, και να ακούγονται απειλές περί προβληµάτων στη χρηµατοδότηση. Ετσι έχουµε επιστρέψει σε µια ρητορική που συχνά θυµίζει µαύρες εποχές για τη χώρα µας.
Γιατί το κάνει αυτό η κυβέρνηση; Τα τελευταία αρκετά χρόνια η Νέα ∆ηµοκρατία δεν µπορεί ούτε θέλει να καυτηριάσει τον ακροδεξιό εαυτό της. Είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση νοµιµοποίησε και κανονικοποίησε τον ακροδεξιό λόγο στη δηµόσια σφαίρα.
Από τη Συµφωνία των Πρεσπών µέχρι τις περασµένες εκλογές, όπου κατηγορούσε τµήµα της αντιπολίτευσης ως «εθνική εξαίρεση» στα µειονοτικά θέµατα, τροφοδοτούσε όσο ποτέ την ακροδεξιά. Το αποτέλεσµα είναι η πρωτόγνωρη εικόνα να έχουµε για πρώτη φορά στη µεταπολίτευση τρία ακροδεξιά κόµµατα µέσα στη Βουλή. Ενόψει ευρωεκλογών η άκρα ∆εξιά φαίνεται ότι παίρνει τα πάνω της και πάλι.
Αυτό µέσα στη Βουλή, αλλά και έξω στην κοινωνία, συνοδεύεται από την επιβολή ακροδεξιάς ατζέντας αλλά και µε έναν κακοποιητικό λόγο που δεν είχαµε ακούσει ξανά και αν τον είχαµε ακούσει σε κάποιες περιθωριακές περιπτώσεις, καταδικαζόταν αµέσως από το σύνολο των κοµµάτων. Τώρα η ακροδεξιά πρέπει να ικανοποιηθεί. Και η επιλογή συναινετικής αντιπολίτευσης από προοδευτικές δυνάµεις δίνει ακόµη µεγαλύτερο χώρο για µετατόπιση προς τα δεξιά. Η υποτίµηση της άκρας ∆εξιάς ή ακόµη και η ενθάρρυνσή της µε κινήσεις όπως οι νέοι ποινικοί κώδικες βγάζουν κερδισµένους την Ελληνική Λύση, τους Σπαρτιάτες και τη Νίκη, ενώ χαµένοι είναι οι δηµοκρατικοί πολίτες.
