«Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν αν ο Πρόεδρος είναι απατεώνας. Λοιπόν, δεν είμαι απατεώνας», δήλωνε ο Ρίτσαρντ Νίξον επιχειρώντας να πείσει τη κοινή γνώμη πως δε παρεμπόδισε τη δικαιοσύνη αλλά και δεν είχε σχέση με τη διάρρηξη στο Watergate. Σε παρόμοια κατάσταση έχει περιέλθει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά τη παραίτηση του Γενικού Γραμματέα του Πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη και του διοικητή της ΕΥΠ Παναγιώτης Κοντολέων. Ο Μητσοτάκης πρέπει να παραιτηθεί διότι έχει τη πλήρη ευθύνη, όσον αφορά τις παρακολουθήσεις των δημοσιογράφων και των πολιτικών αντιπάλων του από τη «δική του» ΕΥΠ.
Η περίοδος Νίξον
Η παράνοια που επικρατούσε στον Λευκό Οίκο, όπως έχει επισημάνει και ο Χένρι Κίσινγκερ, καθόλη τη διάρκεια της προεδρίας Νίξον (1969-1974) ήταν υπεύθυνη για τη κατάρρευση της αμερικανικής κυβέρνησης εν ριπή οφθαλμού. Τα αποτελέσματα των εκλογών του ’73 αλλά και οι δημοσκοπήσεις της περιόδου έδειχναν πως ο Νίξον προηγούνταν με μεγάλη διαφορά και τίποτα δεν προϊδέαζε για τις μετέπειτα εξελίξεις.
Επιπροσθέτως, εκείνη τη περίοδο ήταν πολύ συχνές οι επιθέσεις στους δημοσιογράφους από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη. Ενώ οι παρακολουθήσεις των πολιτικών αντιπάλων αλλά και των δημοσιογράφων ήταν καθημερινό φαινόμενο. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε στην υπόθεση Watergate, όταν οι «υδραυλικοί» του Νίξον επιχείρησαν να βάλουν κοριό στα γραφεία των Δημοκρατικών.
Η περίοδος Μητσοτάκη
Είναι αναπόδραστο η περίοδος Μητσοτάκη να συγκριθεί με αυτή του Νίξον. Επιθέσεις σε δημοσιογράφους, κοριούς στους πολιτικούς αντιπάλους, καταπάτηση του θεσμικού πλαισίου, εκτεταμένη παράνοια εναντίον των κάθε λογής εχθρών, εξυπηρετήσεις σε «κολλητούς», καλλιέργεια του εθνικισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού είναι μερικά σημεία από τη «κληρονομιά» που θα αφήσει πίσω του ο Κ. Μητσοτάκης.
Ο Μητσοτάκης είναι αιχμάλωτος των πρότερων επιλογών του. Ο ίδιος είχε πάρει την ΕΥΠ υπό τον προσωπικό του έλεγχο ήδη από το 2019 και φέρει πλήρως την ευθύνη για όσες παρανομίες έχουν διατελεστεί όλο αυτό το διάστημα. Οι εκλογές μετά τις εξελίξεις της Παρασκευής είναι μονόδρομος. Όσο ο Μητσοτάκης παραμένει στον πρωθυπουργικό θώκο, τόσο η τοξικότητα του θα επιβαρύνει την ελληνική κοινωνία αλλά και τη διεθνή θέση της χώρας.
Δημοσιογραφία vs εξουσία
Τόσο στην περίπτωση Νίξον όσο και στην περίπτωση Μητσοτάκη οι δημοσιογράφοι ήταν εκείνοι που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην αλληλουχία των γεγονότων. Ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπερστάιν της Washington Post έριξαν άπλετο φως στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ και στη συνέχεια η αμερικανική Γερουσία ήρθε και αποτελείωσε πολιτικά τον Νίξον, ανοίγοντας τον φάκελο και φτάνοντας να τον κατηγορήσει για παρακώλυση δικαιοσύνης.
Στο «σύμπαν» του Μητσοτάκη η δημοσιογραφία ήταν πάλι εκείνη που οδήγησε στις αποκαλύψεις για την υπόθεση των υποκλοπών. Η αδέσμευτη δημοσιογραφία, βέβαια, είναι εκείνη που εδώ και τρία χρόνια πληρώνει το κόστος να μη συμμορφώνεται με τις επιταγές της εξουσίας. Λίστες Πέτσα, εξοστρακισμός της άλλης άποψης, αποκλεισμός από πόρους και πληροφορίες είναι ένα τμήμα από το κόστος που πλήρωσε η αδέσμευτη δημοσιογραφία. Γι’ αυτό το λόγο παρακολουθούνταν οι δημοσιογράφοι και αυτό ακριβώς γύρισε μπούμερανγκ η όλη υπόθεση. Οι συνωμοσίες έχουν πάντοτε κοντά ποδάρια και η υπόθεση των υποκλοπών αυτό αποδεικνύει.
Η ημερολογιακή σύμπτωση
Σε κάθε περίπτωση, ο παντοδύναμος Νίξον, όταν βρέθηκε απομονωμένος από όλους παραιτήθηκε κακήν κακώς στις 8 Αυγούστου του 1974. Αυτό διότι από τις 5 Αυγούστου είχε γίνει γνωστή η ύπαρξη των καταγεγραμμένων συνομιλιών στο Οβάλ γραφείο, οι οποίες θα αποδείκνυαν πέρα από κάθε αμφιβολία την ενοχή του Νίξον. Η ιστορία θα επαναληφθεί αυτή τη φορά σαν φάρσα;
