Λίγο προτού κυκλοφορήσει ο νέος κύκλος τραγουδιών του ο σημαντικός τραγουδοποιός Νίκος Ζούδιαρης μιλάει για τη ζωή του αλλά και τους λόγους που χάθηκε τα τελευταία χρόνια.
Σπουδαίος τραγουδοποιός ο Νίκος Ζούδιαρης με πηγαίο ταλέντο στο να φτιάχνει τραγούδια διαχρονικά και κοσμαγάπητα. Υπογραφή του υπάρχει σε δίσκους με τις φωνές του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του Απόστολου Ρίζου, της Τάνιας Τσανακλίδου, της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, του Παύλου Παυλίδη κ.ά., όπως και σε τραγούδια μεμονωμένα – πολύτιμα δώρα στην καριέρα της Ελένης Τσαλιγοπούλου («Χίλιες σιωπές») και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη («Μέτρησα»). Η συνέντευξη αυτή, η πρώτη του εφ’ όλης της ύλης έπειτα από χρόνια, έγινε με αφορμή έναν ολοκαίνουργιο κύκλο τραγουδιών με τίτλο «Mascaron» και ερμηνεύτρια την Αλεξάνδρα Γκουντούλια, την οποία ανακάλυψε μέσω YouTube. Τα καλά της τεχνολογίας, θα λέγαμε, όταν ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες δημιουργούς θεωρεί «σπονδή στο αύριο» τη συνεργασία του μ’ ένα άγνωστο κορίτσι, που είναι όμως έκτακτη εκφραστική ερμηνεύτρια. Ο λόγος στον ίδιο τον Νίκο Ζούδιαρη:
Οταν είπα ότι θα σας πάρω συνέντευξη βρέθηκε άνθρωπος που ρώτησε: «Ζει ο Νίκος Ζούδιαρης;». Να που σας έχω ολοζώντανο απέναντί μου.
Λογικό είναι να το σκεφτεί κανείς, γιατί μια σιωπή συνδυάζεται συνήθως με προβλήματα υγείας, παρότι κάποιος πάλι θα είχε γράψει κάτι αν είχα πεθάνει. Δεν ήταν απόφαση, αλλά ένας τρόπος ζωής που με ώθησε σ’ αυτή την απομάκρυνση. Δεν είχα ποτέ την πρεμούρα να κάνω τον ένα δίσκο μετά τον άλλο, αφού δεν λερώνω χαρτιά αν δεν έχω κάτι να πω.
Και δεν είχατε να πείτε κάτι μέσα στην κρίση που μας τσάκισε;
Είχα πολλά να σκεφτώ και να αισθανθώ. Παρατήρησα ότι ο κόσμος άλλαξε πολύ μέσα στην προηγούμενη δεκαετία, επομένως μπορεί να έγραφα αλλά δεν είχα την ανάγκη να εκδώσω κάτι. Στη μεγάλη ανατροπή της ζωής μας δεν πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο ένα τραγούδι περισσότερο ή λιγότερο. Σκεφτόμουν πώς θα περάσει όλο αυτό κι έτσι γράφτηκα στο ΕΑΠ (Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο) για να το περάσω με σπουδές. Το 2010 ήμουν 51 ετών κι ήθελα να καταλάβω σε ποιον κόσμο βρίσκομαι και να εξελίξω κάποιες απόψεις μου. Ταξίδευα μέσα μου παντού και έξω στους δρόμους κι αυτό το έβλεπα μέσα από το σκότος που έφεραν η Χρυσή Αυγή και ο νεοφασισμός.
Συμμετείχατε σε διαδηλώσεις;
Σίγουρα, σε πάρα πολλές, αλλά θα μπορούσα να σας πω ένα περιστατικό. Ενα βράδυ σ’ ένα έρημο καφέ-μπαρ μπήκε για να σωθεί ένας μετανάστης χτυπημένος στο κεφάλι. Ευτυχώς ήταν ο σωστός χώρος. Ενώ περιποιούμασταν τα τραύματά του περίμενα να δω απ’ έξω δυο τρεις μαντραχαλάδες φουσκωτούς. Είχαν μαζευτεί όμως καμιά δεκαριά πιτσιρίκια 16-17 ετών τα οποία μόρφαζαν και έκαναν νοήματα σε στιλ «Για έλα έξω και θα τα πούμε». Το παιδί αυτό από το Μπανγκλαντές πούλαγε λουλούδια στις γειτονιές. Αφού ηρέμησε, τον ρώτησα πού ήθελε να πάει. Συνεννοηθήκαμε με μεγάλη δυσκολία. Ηθελε να γυρίσει στο σπίτι του στα Κάτω Πατήσια. Του ζήτησα να μ’ εμπιστευτεί. Φύγαμε για την πλατεία, μπροστά εμείς κι από πίσω η αγέλη των εφήβων μουρμουρίζοντας και απειλώντας. Ζήτησα από ένα φίλο ταξιτζή να πάει σπίτι του τον άνθρωπο και δεν δέχτηκε καν χρήματα. Στην επιστροφή είδα τα παιδιά μαζεμένα και κατευθύνθηκα καταπάνω τους: «Δεν ντρέπεστε, ρε κωλόπαιδα, να περπατάει ο πατέρας σας στον δρόμο και να φοβάται να περάσει μη σκοτώσετε κάναν άνθρωπο;»… Πετάχτηκε ο αρχηγός: «Μας παίρνουν τις δουλειές», το γνωστό σύνθημα. Του είπα: «Αφού σου παίρνει τη δουλειά, θα έρχεσαι με λουλούδια κάθε Σάββατο βράδυ στο μαγαζί αυτό και θα σου δίνω εγώ ένα εικοσάρικο». Ντροπιάστηκε κι οι άλλοι άρχισαν να τον προκαλούν: «Αντε ρε, απάντησέ του τώρα!». Αυτό το βίωμα που σας περιέγραψα φανερώνει πόσο δεν έχει σημασία αν βγαίνουν ή δεν βγαίνουν τραγούδια. Ποτέ δεν ήθελα ν’ απασχολώ τον κόσμο με τα τραγούδια μου ή να είμαι πρώτος, δεύτερος, τελευταίος κ.λπ.
Ωστόσο απασχολήσατε για τα καλά τον κόσμο όταν εμφανιστήκατε το 1993 «Στην αγορά του κόσμου» με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και μπήκατε στην οικογένεια των Ελλήνων συνθετών.
Με τον Αλκίνοο μαζί βγήκαμε, χρωστάμε το ίδιο ο ένας στον άλλο. Είχα ξεκινήσει να σπουδάζω μουσική, την άφησα, συνέχισα, αλλά τα περισσότερα τα συνάντησα στον δρόμο, ερευνώντας μόνος μου το πεντάγραμμο. Σ’ ένα δάσκαλό μου οφείλω ότι ξέρω να διαβάζω μουσική, όπως και τη διάθεση να προχωρήσω. Πριν από πενήντα χρόνια η κατάρτιση ήταν ελλιπής και δεν συνέβαινε τίποτε στα ωδεία. Δεν είχα στόχο να κάνω καριέρα μουσικού.
Και πώς την κάνατε τελικά;
Στα δώδεκά μου πήγα στο ωδείο και μετά έπαιζα κιθάρα σε ροκ γκρουπάκια της εποχής. Για κάποιους λόγους βρέθηκα να δουλεύω στο λιμάνι του Πειραιά ως εκτελωνιστής σ’ ένα γραφείο διεθνών μεταφορών. Τότε ένας φίλος απ’ άλλο εκτελωνιστικό γραφείο έκανε ερασιτεχνικά τον σκηνοθέτη σ’ ένα έργο του Ντάριο Φο για τη θεατρική ομάδα του ΟΤΕ στα Σπάτα. Αυτός μου πρότεινε να γράψω μουσική. Εκείνος έκανε τον σκηνοθέτη κι εγώ τον συνθέτη, παιδιά ήμασταν. Εγραψα κάτι μουσικές για την ομάδα μαζί με ενάμισι τραγούδι και ανάμεσά τους γνώρισα μια ηθοποιό που έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε πολύ καλά. Δέσαμε και κάποια χρόνια μετά, όταν είχα ήδη αρχίσει να φτιάχνω τα τραγούδια μου, πήγαινα στο στούντιο του Κώστα Στρατηγόπουλου. Ο Κώστας μου έλεγε: «Κάτι συμβαίνει με τα τραγούδια σου», τα οποία παίζαμε με δύο κιθάρες. Μια μέρα θέλησε να μου γνωρίσει μια νεαρή κοπέλα που ήταν παρτιτουρογράφος του Κυπουργού νομίζω. Η κοπέλα ήταν απ’ τον θίασο των Σπαταναίων, σπούδαζε τότε στο Εθνικό Θέατρο, ενώ είχε προχωρήσει και στα μουσικά. Ηταν η Φωτεινή Μπαξεβάνη, γνωστή ηθοποιός σήμερα. Ζήτησε ν’ ακούσει επιτόπου μουσικές μου κι όταν άκουσε το «Ονειρο» είπε να τηλεφωνήσει σε ένα συμφοιτητή της στο θέατρο. Σε λίγο ήρθε με το παπάκι του ο Αλκίνοος, με τον οποίο δέσαμε αμέσως. Εβλεπα τα μάτια του να λάμπουν από συγκίνηση όποτε του παρουσίαζα ένα τραγούδι. Στο μεταξύ ο Κώστας έλεγε να πάμε στις εταιρείες, για τις οποίες ούτε κατά πού πέφτουν δεν ήξερα. Ετυχε τότε ο Νίκος Σούλης να πάρει τον Αλκίνοο σ’ ένα κλιπ της Γαλάνη όπου θα έκανε έναν άγγελο. Στο διάλειμμα ο Αλκίνοος έπαιξε στη Δήμητρα το «Ζήνωνος». Ζήτησε να με γνωρίσει κι έτσι βρεθήκαμε στην Polygram να κάνει η Γαλάνη παραγωγή του δίσκου μας.
Σας βοήθησε η τύχη.
Ηταν όλα ωραίες καραμπόλες. Κάναμε δύο δίσκους και πλέον θεωρώ τον Αλκίνοο μια κατηγορία από μόνο του. Χαθήκαμε, αλλά κρατάμε εσωτερικές επαφές. Η αποδοχή ήταν τεράστια και σχεδόν γίναμε αμφότεροι φίρμες εν μια νυκτί. Υπήρχαν ενθουσιασμός και ανησυχία απ’ την πλευρά μου, αφού δεν ήξερα τι είναι η επιτυχία, ακούγοντας όλα τα ραδιόφωνα να παίζουν την «Αγορά του Αλ Χαλίλι». Το ίδιο και ο Αλκίνοος, που το «έφαγε» πιο σφοδρά, όντας νεότερος που έβγαινε και μπροστά με τη φάτσα του. Εγώ ήμουν του παρασκηνίου και βολευόμουν. Αμέσως μ’ αγκάλιασαν όλοι: η Τσαλιγοπούλου με τον Ανδρέου, που κι αυτοί είχαν μόλις ξεκινήσει, όπως και ο Θάνος Μικρούτσικος που ζήτησε να με γνωρίσει. Ηταν γίγαντας για μένα και για όλη τη χώρα. Οταν εμφανίστηκα δεν βρέθηκε άνθρωπος να με αμφισβητήσει.
Φαντάζομαι ότι θα βελτιώθηκε πολύ οικονομικά η ζωή σας.
Είχα εκτοξευτεί οικονομικά, ισχύει, αν και δεν είχα οικονομικό θέμα εξαιτίας του λιμανιού. Ενιωσα ότι κρατούσα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, αφού διατήρησα για κάποια χρόνια την ιδιότητα του εκτελωνιστή.
Εχουμε 2024, αισίως 31 χρόνια μετά την πρώτη σας εμφάνιση. Και μ’ ένα νέο κύκλο τραγουδιών, στον οποίο προτείνετε πάλι μια νέα άγνωστη ερμηνεύτρια.
Δεν είχα σταματήσει να γράφω για οτιδήποτε μ’ απασχολούσε. Ο,τι ακούτε μέσα στον νέο δίσκο είναι χτισμένο από τη γέννησή του. Εχω και στον νέο δίσκο την πλήρη επιμέλεια με τη συμβολή τρομερών μουσικών φίλων. Κιθάρες παίζει ο Αριστείδης Χατζησταύρου, ακουστικό μπάσο ο Δημήτρης Τσεκούρας και τύμπανα ο Θάνος Μιχαηλίδης. Κάποια κομμάτια τα είχα δοκιμάσει με μια άλλη φωνή, που δεν ήθελε να κάνει καριέρα. Κοιτάξτε, εγώ μπορεί να ’μαι επιλεκτικός, δύσκολος ή ό,τι άλλο θες, όμως ζω απ’ αυτό: απ’ τα τραγούδια μου που παίζονται και από τα πνευματικά μου δικαιώματα. Κάποια στιγμή την περίοδο 2019-20 μέσω του YouTube μου εμφανίστηκε μια κοπέλα. Αλεξάνδρα Γκουντούλια τ’ όνομα της. Ανακάλυψα την εναλλακτική φωνή της και την ευρύτητα των ακουσμάτων της, ήταν δοκιμασμένη σε διάφορα είδη.
Εδωσα προσοχή σε ολόκληρη την κινησιολογία της για να μην πέσω πάνω σε κάνα ψώνιο και με παιδέψει. Την έκοψα για εντάξει και της έστειλα ένα μήνυμα στο inbox μήπως μπορούσε να κατέβει από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε φαρμακευτική. Δεν απάντησε, θα είχε πάει στα σπαμ. Σκέφτηκα: «Δεν θα ενδιαφέρεται. Τι να κάνει τώρα αυτό το παιδί με τους παλιούς;» μέχρι που το είπα σ’ ένα φίλο μου, που ήξερε τον κιθαρίστα της. Την έπιασε ο μουσικός της: «Ρε συ, σε ψάχνει ο Ζούδιαρης, σου έχει στείλει μήνυμα». Μου απάντησε αμέσως και ήρθε στην Αθήνα. Γνώρισα ένα κορίτσι με καταπληκτικές απόψεις και όρεξη για όνειρο, που δεν βασιζόταν στο χτίσιμο καριέρας αλλά σ’ ένα ταξίδι ζωής. Ηρθε με το τρένο δυο τρεις φορές, οπότε της είπα: «Αλεξάνδρα μου, εμένα μου κάνεις για τα τραγούδια μου. Δεν βιάζομαι να γίνει ο δίσκος, μπορείς να πηγαινοέρχεσαι με το τρένο για πέντε χρόνια. Αν όμως βιάζονται τα νιάτα σου, πρέπει να έρθεις στην Αθήνα». Δεν μου είπε τίποτε ως συγκροτημένος άνθρωπος. Επειτα από λίγους μήνες μου τηλεφώνησε: «Κύριε Νίκο, είμαι στην Αθήνα, μένω σε κάτι φίλους στο κέντρο, είμαι στη διάθεσή σας». Αρχίσαμε να δουλεύουμε τα τραγούδια έχοντας τη συμπαράσταση των μουσικών που ανέφερα. Οφείλω να ευχαριστήσω την Αλεξάνδρα, καθώς είδα τις ανοιχτές και προοδευτικές πολιτικές θέσεις της.
Βρήκατε τη μούσα σας!
Ακριβώς. Μια καλλιτεχνική περσόνα που με αποδέσμευσε από τους όποιους δισταγμούς. Η παραγωγή είναι δική μου και το άλμπουμ θα βγει ψηφιακά στα τέλη Νοεμβρίου, όχι από εταιρεία αλλά μέσα από τις ψηφιακές πλατφόρμες πώλησης. Θα υπάρχει στα κανάλια του YouTube και των δυο μας.
Είστε έτοιμος να μπείτε σ’ έναν αγώνα για την προώθηση του άλμπουμ που δεν τον ξέρατε τα προηγούμενα χρόνια;
Ανυπομονώ να το ζήσω γιατί το μουσικό μου έργο έχει αγαπηθεί από τα ραδιόφωνα. Στην περίπτωση που δεν δεχτούν τα τραγούδια μου δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Δεν θέλω να προχωρήσω μέσα από εικασίες καθώς δεν έχω σχετική εμπειρία. Δεν είδατε που σε έρευνα της ΕΔΕΜ μάθαμε ότι παίζονται μόνο 500 τραγούδια όλο τον χρόνο; Μα, αν δεν δώσεις ευκαιρία στους δημιουργούς, τι σόι ραδιόφωνο είσαι;
Αν σας ρωτούσα τι προσδοκάτε μ’ αυτό τον δίσκο;
Θα σας έλεγα πως περιέχει δύο ειδήσεις: τον ύστερο καλλιτεχνικό μου εαυτό και μια πολύ μεγάλη δαιμόνια ερμηνεύτρια, την Αλεξάνδρα Γκουντούλια. Θα ήθελα να πάει πάρα πολύ καλά μόνο και μόνο για να βοηθήσει την Αλεξάνδρα να κάνει τη διαδρομή της. Είναι σαν μια σπονδή στο αύριο.
INF0
Ο νέος δίσκος του Νίκου Ζούδιαρη «Mascaron» με ερμηνεύτρια την Αλεξάνδρα Γκουντούλια θα κυκλοφορήσει ψηφιακά στα τέλη Νοεμβρίου
