Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο σκηνοθέτη εκτός του Νίκου Περάκη που θα μπορούσε να μετατρέψει τις εθνικές μας τραγωδίες σε σπαρταριστές και ευφυείς κωμωδίες. Με απίστευτο χιούμορ και οξύνοια οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως του ελληνικού κράτους –μην ξεχνάμε και τον στρατό– έγιναν πρώτη ύλη, εύφλεκτο υλικό στα χέρια ενός απίστευτα έξυπνου και ταλαντούχου δημιουργού. Ηταν απολύτως δίκαιη και πρέπουσα η βράβευσή του από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο, τον οποίο παρέλαβε στο Ολύμπιον από τα χέρια του καλού του φίλου και σημαντικού σκηνοθέτη Φόλκερ Σλέντορφ. Γιατί κάτι που ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο Νίκος Περάκης είχε παράλληλη καριέρα στη Γερμανία, με ορόσημο το αριστουργηματικό και βραβευμένο με Οσκαρ «Ταμπούρλο» του Σλέντορφ, όπου ήταν υπεύθυνος καλλιτεχνικής παραγωγής. Οι ταινίες του Περάκη είναι είδος σινεμά από μόνες τους. Κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Νίκος Περάκης – Βαθιά υπόκλιση στον μετρ της κωμωδίας
